ဘယ္သူအျမင္

သူတို႔အျမင္
အကယ္၍ ေခတ္သစ္သိပၸံပညာလိုအပ္ခ်က္မ်ားႏ

ွင့္ ဖက္ၿပိဳင္သည့္ ဘာသာေရးတစ္ခု ရွိခဲ့သည္ဆိုလွ်င္ ၄င္းသည္ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
(Albert Einstein)

ကမၻာေပၚတြင္ မည္သည့္ဘာသာသည္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘာသာျဖစ္သည္ဆိုျခင္းကို မေျပာလွ်င္မျဖစ္ ေျပာပါဟု သင္က ကၽြန္ဳပ္အားတိုက္တြန္းခဲ့ေသာ္ ကၽြန္ဳပ္စိတ္ပါလက္ပါ စာနာေထာက္ထားေသာအားျဖင့္ "ဗုဒၶဘာသာသည္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာဘာသာျဖစ္ သည္" ဟု မဆိုင္းမတြအေျဖေပးရမည္ျဖစ္ပါသည္။
(Rabindranath Tagroe)

သန္႔ရွင္းေသာ နည္းနာနိႆယ်ႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ သင္ၾကားမႈမ်ားမွာ တစ္စုံတစ္ရာေသာ အယူ၀ါဒႀကီး တစ္ခုကမွ် အလြမ္းသင့္ေအာင္ မေဆာင္ရြတ္ႏိုင္သျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာမွ ကူးယူၾကရေပသည္။
(H.G. Wells)

ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူသည္ ဘုရားသခင္ထံေတာင္းပန္ အသနားခံရန္ ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳႀကိဳးစားမႈတို႔ျဖင့္ အကုသိုလ္ဆိုးက်ဳိးမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္သည္ဟု ဗုဒၶဘာသာ၀င္အစစ္တို႔က မယုံၾကည္ေခ်။
(John Walters)

ကၽြႏု္ပ္တို႔ တေတြသည္ ရုပ္၀တၳဳၾကြယ္၀မႈ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနသည့္ၾကားတြင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအားျဖင့္ ခြ်တ္ၿခဳံက်ေနၾကရပါသည္။ ရုပ္၀တၳဳၾကြယ္၀ေသာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အမွန္တကယ္ ရရန္အတြက္ ဗုဒၶ၏ က်င့္စဥ္ကို က်င့္ႀကံအားထုတ္ၾကည့္ဖို႔ သင့္လွပါသည္။ ဗုဒၶက်င့္စဥ္သည္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို အမွန္တကယ္ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါသည္။
(John Walters)

သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ားကို မညွင္းဆဲရန္ နတ္ဘုရားမ်ားအထံ၀ယ္ ဆုေေတာင္းပတၱနာျပဳျခင္း၊ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕မ်ား ရြတ္ဆိုျခင္း၊ ယစ္ပူေဇာ္ျခင္းမ်ားကို မျပဳလုပ္ရန္ ဗုဒၶသည္ လူ႕သမိုင္းတြင္ အဦးဆုံး အျပစ္ျပ၍ ဆုံးမပဲ့ျပင္ခဲ့သည္။
(Prof. Phys Davids)

မည္သည့္ဘာသာကိုမွ် ကၽြန္ဳပ္ လက္ခံယုံၾကည္ႏိုင္ျခင္းမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ကမာၻ႕ဘာသာႀကီးမ်ားအနက္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ ဘာသာကိုလက္ခံရန္ အေၾကာင္းမ်ားေပၚလာခဲ့ေသာ္ မိမိလက္ခံႏိုင္မည့္ ဘာသာတရားမွာ "ဗုဒၶဘာသာ" ျဖစ္ပါသည္။
(Bertrand Russell)

ဗုဒၶသည္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္မႈဆိုင္ရာ ဘုရားသခင္(သို႔) နတ္ဘုရားမ်ား၏ ကူညီမႈ ျမဴတစ္စိမွ် မပါဘဲ လူတိုင္းကိုယ္တိုင္ရယူႏိုင္သည့္ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ကမာၻ႕သမိုင္းတြင္ အဦးဆုံး ထုတ္ေဖၚေၾကျငာခဲ့သည္။
(Prof. Eliot)

ဗုဒၶသည္ ဘာသာေျပာင္းသူမ်ားကို အႏိုင္ယူရန္ တရားေဟာျခင္းမဟုတ္ပဲ တပည့္သာ၀ကတို႔ကို အသိဉာဏ္အလင္း ရရွိေစရန္ တရားေဟာျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမႏွိပ္စက္ပါနဲ႔
ကၽြန္မဘ၀အတြက္ အဘိုးတန္ဆုံးေသာ ၾသ၀ါဒစကားကို လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ႏွစ္ခန္႔က ကၽြန္မ ၾကားနာခဲ့ရသည္။ ဆုံမစကားေျပာၾကားသည့္ ပုဂၢိဳလ္က ကမာၻ႕အႀကီးျမတ္ဆုံး လူသားတစ္ဦးျဖစ္သူ မဟတၱမဂႏၵီ ျဖစ္သည္။
လူဆိုသည္က လူသားအခ်င္းခ်င္းအေပၚ မယုံၾကည္ႏိုင္စရာ ျဖစ္လာရသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲ ရၿမဲျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မလည္း အဲဒီ အေနအထားမ်ဳိး ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရသည္။
ခင္ပြန္းသည္က မၾကာခင္ကမွ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။ သြားေလသူအတြက္ ပူေဆြးေသာကေတြ ႀကီးမား ေနဆဲမွာပင္ ကၽြန္မဘ၀ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္လိုက္သည့္ ကိစၥႀကီးတစ္ခု ထပ္ဆင့္ေပၚေပါက္လာပါသည္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံဥပေဒ၏ ေရွ႕ေမွာက္၌ ကၽြန္မမွာ တသီးပုဂၢလရပ္တည္ပိုင္ခြင့္ မရွိဆိုတာ ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အျခားေသာ အိႏၵိယတိုင္းရင္းသူမ်ားစြာနည္းတူ ကၽြန္မလည္း ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးတြင္ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ဒုကၡဆင္းရဲခံကာ ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဒီအေရးကိစၥႀကီး ထေျမာက္ေအာင္ျမင္ၿပီဆိုသည့္အခ်ိန္၌ ကၽြန္မတို႔မိန္းမေတြက တရားဥပေဒကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္၍သာ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ခံရသည့္ အေျခအေနမွာပဲ ဆက္လက္တည္ရွိဆဲ ျဖစ္ေနသည္။ ယခု ကၽြန္မက သားေယာက္်ား ေမြးမထားသည့္ မုဆိုးမတစ္ဦး ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုသည့္အခါ မိသားစုပိုင္ ပစၥည္းမ်ားကို ကၽြန္မ တစိုးတစိမွ်ပင္ ဆက္ခံပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရွိေတာ့။ ကၽြန္မသာမဟုတ္ ကၽြန္မသမီးသုံးေယာက္သည္လည္း လုံး၀ ခံစားပိုင္ခြင့္မရွိ။
ဒီေလာက္ မတရားျဖစ္ရေကာင္းလားဟု ကၽြန္မ အႀကီးအက်ယ္ေဒါသထြက္မိသည္။ ဒီလိုေခတ္ေနာက္က်လွသည့္ ဥပေဒမ်ဳိးကို ႏွစ္သက္လက္ခံေနသည့္ ကၽြန္မ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းကိုလည္း ကၽြန္မတကယ္ နာၾကည္းသြားခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွာ ကၽြန္မ ဂႏၵီႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့သည္။ အေမရိက မွာက်င္းပသည့္ ပစိဖိတ္ဆက္ဆံေရး ကြန္ဖရင့္သို႔ တက္ေရာက္ရန္ မထြက္ခြါမီ ကၽြန္မသြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ ဂါရ၀ျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေျပာဆိုၿပီးေသာအခါ သူက ေမးသည္။
"ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ျပန္ဆက္ဆံျဖစ္ၿပီလား" တဲ့။
ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ ကၽြန္မႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ရပ္တည္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ လုံး၀ မယူဆခဲ့။
"ကၽြန္မ ဘယ္သူနဲ႔မွ ရန္မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့ ဥပေဒေဟာင္းႀကီးကို ခုတုံးလုပ္ၿပီး ကၽြန္မကို အျမတ္ထုတ္တဲ့ လူေတြ၊ ကၽြန္မ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ နိမ့္ပါးေအာင္လုပ္ၾကတဲ့လူေတြနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္မ လုံး၀ အဆက္အဆံလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး"
ကၽြန္မေျဖၾကားခ်က္ကို နားေထာင္ၿပီး သူတစ္ဖက္လွည့္သြားသည္။ ျပတင္ေပါက္မွ အျပင္သို႔ အတန္ၾကာေငးေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မဘက္သို႔လွည့္ကာ ၿပံဳး၍ စကားဆိုသည္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ဆီေတာ့ သြားၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါ၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လူမႈက်င့္၀တ္အရ လုပ္ရမယ့္ ကိစၥပဲ၊ တို႔အိႏၵိယမွာ ဒီအေလ့အက်င့္ေလးေတြ တန္ဘိုးထားၾကတုန္းဘဲကြဲ႕"
"ဟင့္အင္း - ကၽြန္မကို ဒုကၡေပးခ်င္တဲ့ လူေတြဆီေတာ့ ဘဘႀကီးေက်နပ္ေအာင္လည္း ကၽြန္မ မသြားႏိုင္ဘူး"
ကၽြန္မ အျပတ္ျငင္းသည္။
" မင္း ကိုယ္တိုင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မင္းကို ဒုကၡမေပးႏိုင္ပါဘူးကြဲ႕"
ဂႏၵီႀကီးက ၿပဳံး၍ပင္ေျပာသည္။
"မင္း ရင္ထဲမ်ာ အာဃာတေတြ သိပ္မ်ားေနတာ ဘဘျမင္ေနရတယ္၊ ဒါေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရင္ မင္းမွာ အႏၱရာယ္ျဖစ္လာမယ္"
ကၽြန္မႏႈတ္ဆိတ္ေနသည့္အခါ သူက ဆက္ေျပာသည္။
"မင္း --- အခုဒီမွာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး၊ ဒီပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေ၀းခ်င္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ တိုင္းျပည္အသစ္ တစ္ခုကို သြားမွာမဟုတ္လား၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြဆီကသာ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မယ္၊ မင္းကိုယ္တိုင္ဆီက မင္းလြတ္ေျမာက္ႏိုင္မလား၊ ရင္ထဲမွာ ေဒါသအာဃာတေတြ ရွိေနတဲ့လူဟာ အျပင္မွာ ခ်မ္းသာသုခ ရွာေတြ႕ ႏိုင္ပါ့မလား၊ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး၊ နည္းနည္းေလးေတာ့ ေလ်ာ့လိုက္ပါ၊ မင္းမွာ ခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ဆုံးရႈံးခဲ့ရတယ္၊ ဒါနဲ႔တင္ပဲ ၀မ္းနည္းပူးေဆြးခဲ့ရၿပီပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလို႔ ဆင္းရဲဒုကၡထပ္ေပးေနဦးမွာလဲ၊ ကိုယ္ႏွလုံးသားကို ဖြင့္ပစ္ ေဆးေၾကာပစ္ဖို႔ သတၱိမေမြးႏိုင္ရင္ ကိုယ္ပဲ ဆက္ၿပီးထိခိုက္ နာက်င္ေနဦးမွာပဲ"
သူ႔စကားေတြ ကၽြန္မနားထဲ စြဲက်န္ခဲ့သည္။

ဒီစကားေတြေၾကာင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ကာ ကၽြန္မရင္ထဲ မၿငိမ္းေအးႏိုင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ရက္အတန္ၾကာေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း အေက်ာက္အကန္ ျငင္းခုန္ေ၀ဖန္ေနၿပီးသည့္ေနာက္ ကၽြန္မ ခဲအိုဆီသို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ႏိုင္ငံျခားသို႔ မထြက္ခြါမီ သူတို႔မိသားစုကို လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ ခ်င္ပါသည္ ဟူ၍။
ကၽြန္မသူတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ရၿပီး ငါးမိနစ္မျပည့္မီမွာပင္ ကၽြန္မလာေရာက္သည့္အတြက္ သူတို႔အားလုံးမွာ စိတ္သက္သာ ေပါ့ပါးမႈရသြားၾကေၾကာင္း ကၽြန္မသတိျပဳမိလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မအစီအစဥ္ေတြ ဖြင့္ဟေျပာဆို ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မဘ၀၏ က႑သစ္အတြက္ ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းေပးၾကရန္ သူတို႔ကို ေျပာျဖစ္သည္။ ဒီလိုေတြ႕ဆုံေျပာဆိုျဖစ္လိုက္မႈ၏ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္အတြက္ တကယ္ သိသိသာသာႀကီးျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ကၽြန္မအေပၚဖိစီးေနသည့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးတစ္ခု က်သြားသလို ခံစားလိုက္ ရသည္။ ရင္ထဲမွာ ရွင္းလင္းေပါ့သြားၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အရင္လို ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ့္ကိုယ္ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အဲဒီအျပဳအမူကေလးသည္ ေနာက္ကၽြန္မ၌ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ သိသာ ထင္ရွားေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားအတြက္ ေရွ႕ေျပးျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ခြဲအႀကာတြင္ ကၽြန္မ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၌ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ အိႏၵိယကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရာက္ရွိေန ပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အေရးႀကီးေနသည့္ ျပႆနာက ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ၌ ရွိေနသည့္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားမ်ားအေပၚ ၄င္းႏိုင္ငံ၏ ဆက္ဆံေနပုံမ်ားျဖစ္သည္။ ဒီကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ သူတို႔ဘက္ကေရာ ကၽြန္မတို႔ဘက္ကပါ စကားေတြရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္၏။ ဆန္႔က်င္ဘက္ပုဂၢိဳလ္ေတြက အိႏၵိယ၏ ဂုဏ္သိကၡာကိုေရာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကိုပါ ထိခိုက္ေစာ္ကားသည့္ စကားေတြ ေျပာၾကသည့္အခါ ကၽြန္မ တစ္ခြန္းမခံ၊ အလားတူ စူးရွျပင္းထန္ေသာ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ျပန္လွန္ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။
အဲသလို အျပန္အလွန္ စိတ္မခ်မ္းမသာစရာ စကားစစ္ထိုးပြဲတစ္ခု ဆင္ႏႊဲခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္မွ ဂႏၵီႀကီး ေျပာခဲ့ဖူးတာေတြ ကၽြန္မသတိရသြားသည္။ သူဆိုလွ်င္ သေဘာတူပါ့မလား၊ ကၽြန္မေတြးမိသည္။ သူက ဘယ္ကိစၥမဆို လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ႏွင့္ အက်ဳိးရလာဒ္သည္ တန္းတူပင္ တန္ဘိုးရွိသည္ဟု ျမင္သူျဖစ္သည္။ ေရရွည္အဖို႔ဆိုလွ်င္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ကပင္ ပို၍အေရးႀကီးေသးသည္ဟု သူျမင္သည္။ ယခုကိစၥမ်ားတြင္ အဆုံးသတ္၌ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္သည္ပဲထားဦး ကိုယ္ရည္မွန္းေသာ အရာကိုရေအာင္ယူသည့္ေနရာ၌ ကၽြန္မတို႔ က်င့္သုံးေသာနည္းက အိႏၵိယ၏ဂုဏ္သိကၡာကို အနည္းႏွင့္အမ်ား ထိခုိက္ေစမည့္ နည္းလမ္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
အဲဒီည အိပ္ရာမ၀င္မီ ကၽြန္မ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုအေနအထားမ်ဳိးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္ ျဖစ္ေစ ကုလသမဂၢတြင္ ကၽြန္မေျပာသည့္ စကားမ်ားသည္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ကေရာ္ကမည္ စကားမ်ဳိးမျဖစ္ေစရ ဟူ၍။
အဲဒီေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မက စကားစစ္ထိုးပြဲကို ျပႆနာႏွင့္ တကယ္ပတ္သက္သည့္ အကန္႔ အသတ္ေဘာင္အတြင္း၌သာ ေျပာေတာ့သည္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုုက္မႈေတြကို လုံး၀ လက္တုန္႔မျပန္ေနေတာ့ လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြ တန္ဘိုးမရွိသည့္ အမွတ္ေတြရဖို႔ လုံးပမ္းမေနေတာ့။
ဒီအခါမွာေတာ့ တစ္ဖက္လူမ်ားကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို အဆင့္အတန္းရွိစြာ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပႆနာကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်စြာ က်ဳိးေၾကာင္းစိစစ္၍ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး ႏိုင္လာၾကသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔တြင္ ေကာ္မတီစည္းေ၀ခန္းမွ ျပန္ထြက္မလာမီ တစ္ဖက္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ထံသို႔ ကၽြန္မသြား၍ စကားေျပာသည္။
"စကား အေျခအတင္ေျပာရင္းနဲ႔ ကၽြန္မ လူႀကီးမင္းကို အျပဳအမူအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ စကားလုံး အသုံးအႏႈန္းအရ ျဖစ္ေစ ထိခုိက္နစ္နာေအာင္ လုပ္မိခဲ့တာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ကၽြန္မလာၿပီး ေတာင္းပန္တာပါ"
ဟုဆိုသည့္အခါ သူက ကၽြန္မလက္ကို လႈိက္လွဲစြာ ဆြဲကိုင္လႈပ္ယမ္းရင္း -
"ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူးဗ်ာ" ဟုဆိုေလသည္။
၄င္းပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ သင့္ျမတ္ေျပလည္မႈရျခင္းသည္ တန္ဘိုးရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ႏွင့္ ကၽြန္မ သင့္ျမတ္ေျပလည္သြားျခင္းက ပို၍ တန္ဘိုးရွိလွပါသည္။
ဂႏၵီႀကီး၏ ၾသ၀ါဒစကားက ကၽြန္မကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္၏ရန္မွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကယ္တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ၾသ၀ါဒက ကၽြန္မအား ကိစၥႀကီးမ်ား၌သာမက ကိစၥေသးေသးမ်ားမွာပါ အတိုင္းအတာ အေနအထားေတြ သတိျပဳတတ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေထာက္ကူေပးခဲ့သည္။
ကၽြန္မ မၾကာခဏ မက္တတ္သည့္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခု ရွိသည္။
အမ်ဳိးသမီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ကၽြန္မနည္းတူ ခံစားဖူးၾကမည္ ထင္ပါသည္။ အေရးႀကီးေသာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အိမ္ကိုညစာစား ဖိတ္ထားသည္။ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာၾကသည္။ အစားအေသာက္ေတြ တည္ခင္းေကၽြးေမြးရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ဘာဟင္းမွ အဆင့္သင့္မျဖစ္ေသး။ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေဇာေခၽြးေတြျပန္ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာက ႏိုးလာသည္။ ဒီေတာ့မွ အိပ္မက္ပဲဟု သိၿပီး စိတ္သက္သာသြားမည္။
မ်ားမၾကာမီကေတာ့ အဲဒီအိပ္မက္ထဲကလို အေနအထားမ်ဳိး ကၽြန္မအျပင္မွာ တကယ္ႀကဳံလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မဖိတ္ၾကားထားသည့္ ဂုဏ္ထူေဆာင္ဧည့္သည္မ်ားက ၿဗိတိသွ်၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာအီဒင္ႏွင့္ ဇနီး ေလဒီအီဒင္။ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွာ အိႏၵိယျပည္၏မဟာမင္းႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ကၽြန္မအဖို႔ ဒီ၀န္ႀကီးခ်ုဳပ္ ဇနီးေမာင္ႏွံထက္ အေရးႀကီးေသာ ဧည့္သည္မရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒီပြဲအတြက္ အစားအေသာက္ စာရင္းမွသည္ စားပြဲေပၚတြင္ သူ႕အေရာင္အေသြးအလိုက္ စီစဥ္ေနရာခ်မည့္ ပန္းမ်ား၊ ထြန္းညွိမည့္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားအထိ အစီအစဥ္ အေသးစိတ္ေတြ တိက်ေသခ်ာေအာင္ ေရးဆြဲျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။
ဧည့္သည္မ်ားေရာက္လာသည္။ အေဖ်ာ္ယမကာေတြ ႏွစ္ႀကိမ္ထည့္ေပးၿပီးၿပီဆိုသည့္အခါ ဘ႑ာစိုး အားညစားေၾကညာရန္ ကၽြန္မ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ဒီေနာက္ အစားအေသာက္ေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေရာက္မလာ၊ အေဖ်ာ္ယမကာသာ တတိယအႀကိမ္ ျဖည့္တင္းေပးျပန္သည္။ ကၽြန္မ မေနႏိုင္ေတာ့၊ ဧည့္သည္မ်ားထံ ခြင့္ပန္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ကေသာေမ်ာပါး ေျပးလာခဲ့သည္။
မီးဖိုခန္းထဲမွာ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ထမင္းခ်က္ အကူမိန္းကေလး ကအခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္လ်က္ ရပ္ေနသည္။ အိမ္ေဖာ္အမ်ဳိးသမီးႀကီးကေတာ့ ေနာက္တစ္ေထာင့္မွာ။ ကၽြန္မ၏ စားဖိုမွဴးကေတာ့ စားပြဲမွာထိုင္ကာ လက္က ဟင္းခ်ဳိဇြန္းကို ေ၀ွ႕ယမ္းလ်က္ ေျခေထာက္က စည္းခ်က္လိုက္လ်က္ သီခ်င္းဆို၍ေနသည္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြက ရီေ၀ကာ စိတ္အာရုံမ်ား ကေတာ့ဘယ္ ကမာၻဆီေရာက္ႏွင့္ေလသည္မသိ။ စားပြဲေပၚတြင္ကား ၾကက္သားတုံးေတြ ျပန္႔က်ဲလ်က္ ရွိသည္။ ကၽြန္မ ေျခေတြလက္ေတြ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် အသံမွန္ေအာင္ ထိန္းရင္းေမးသည္။
"ညစာ ဘာျဖစ္လို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတာလဲ"
"ၿပီးေနပါၿပီဆရာမ၊ အားလုံး အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ"
စားဖိုမွဴးက အရွိန္မေသေသး၊ သီခ်င္းဆိုသံႏွင့္ေျဖသည္။
"အားလုံး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ထိုင္ၾကပါ၊ အားလုံးထိုင္ၾကပါ"
အာေလးလွ်ာေလးသံႏွင့္ စာဖိုမွဴးေျပာသည္။
ကၽြန္မ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္သြားသည္။
"ရွင္- အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားစမ္း၊ ရွင့္ကိုထုတ္လိုက္ၿပီ"
ဟူေသာစကားကို ကၽြန္မေအာ္ေျပာမိေတာ့မည့္ဆဲဆဲ၊ လွ်ာဖ်ားေလးေပၚေရာက္ေနၿပီ။ ဒီအခိုက္ကေလးမွာပင္ ကၽြန္မကို စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ထိန္းေပးႏိုင္ခဲ့သည့္ ၾသ၀ါဒစကားကို ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း အမွတ္ရလိုက္သည္။ ငါဒီေနရာမွာ ေဒါသမထိန္းနိုင္ရင္ ငါပဲ အက်ပ္အတည္းႀကံဳရမွာဟု ကၽြန္မသေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းၿပီး -
"ကဲ - တစ္ခုခု ျမန္ျမန္ေလး ေပးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကစမ္းပါ"
ဟူ၍သာ တိုက္တြန္းလိုက္ရသည္။ အားလုံး အလ်င္အျမန္လႈပ္ရွားလိုက္ၾကသည္။ ဟင္းပြဲေတြတည္ခင္းသည့္ အခါ မူလကေပးထားသည့္ Menu ႏွင့္သိပ္မကိုက္ညီသျဖင့္ ေတာင္းပန္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ျဖစ္ပ်က္ပုံကို ေျပာျပသည့္အခါမွာေတာ့ ဧည့္သည္မ်ားထံမွ အံ့ၾသသံေတြ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ထြက္လာၾက သည္။
"အရက္မူးေနတာေတာင္ ဒီေလာာက္ေကာင္းေအာင္ ခ်က္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ မူးမ်ား မမူးရင္ ဘယ္လိုမ်ားေန ေလမလဲမသိဘူး"
တစ္ေယာက္ကဆိုသည္။ ကၽြန္မ စိတ္သက္သာယာရသြားၿပီး ရယ္လိုက္သည့္အသံက ငုိသံထြက္ေနသလိုလို။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေျခအေနမွာ ကေယာက္ေခ်ာက္ခ်ားမျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္မထိန္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ညစာစားပြဲ ဟူသည္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုေစ ေသေရးရွင္ေရးေလာက္အထိေတာ့ လုံး၀ မဟုတ္ဆိုတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္လိုက္မိပါသည္။
ကိစၥတစ္ခု၏ အတိုင္းအတာ အကန္႔အသတ္ကို သိတတ္ေရးသည္လည္း ႏွလုံးသားတြင္း၌ ေဒါသအာဃာတ ကင္းစင္ေရးနည္းတူ အေရးႀကီးလွပါသည္။
"မင္းကိုယ္တိုင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မင္းကိုဒုကၡမေပးႏိုင္ပါဘူး"
ဟူ၍ မဟတၱမဂႏၵီႀကီး ဆုံးမေျပာဆိုခဲ့သည္။ သူ႕ၾသ၀ါဒစကားက ကၽြန္မအတြက္သာမက အျခားမည္သည့္ အလုပ္အကိုင္မ်ဳိးရွိသူအတြက္မဆို အဖိုးတန္ေသာစကား၊ အနက္အဓိပၸါယ္ျပည့္၀ေသာစကား ျဖစ္ေခ်သည္။