၀ိဥာဥ္ ၂ ခုရဲ႔ အသံ

၀ိဥာဥ္ ၂ ခုရဲ႔ အသံ
ေဂၚရွယ္
ႏို၀င္ဘာ ၉၊ ၂၀၀၉
ဇူလိုင္လက ၿမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ၿမန္မာနယ္စပ္တေလ်ွာက္ မိုး သည္းၾကီးမည္းၾကီး
ရြာခ်ိန္ေပါ့။ လူၾကီးတေယာက္က သူရဲ့ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးနဲ႔ ၅ ႏွွစ္အရြယ္
သားေလးကို သူနဲ႔အတူ မွ်စ္ခ်ိဳးသြားဖို႔ ေခၚလိုက္တယ္။ ေတာင္ရ့ဲ
တဖက္ၿခမ္းမွာ … တဲ့။ ကေလး ေလးေတြက မိုးေရထဲ ေၿပးေဆာ့ေနၾကတယ္။
အခုသြားရမွာက အေဖနဲ႔ အတူတူ နဲနဲေလး ေဝးမွာမို႔ ကေလးေတြက အရမ္းကို
ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။
ကေလးႏွစ္ေယာက္က အေဖနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရြင္စြာ လိုက္သြားၾကတယ္။
ေတာနက္လာတဲ့ေနာက္မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္က အေဖနဲ႔ကြဲၿပီး လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္။
သမီးၾကီးက ေမာင္ေလးရဲ့လက္ကို ကိုင္ထားၿပီး အေဖ့ကို လိုက္ရွာေလတယ္။
အေဖ့ကို လိုက္ရွာေလ … မေတြ႔ေတာ့ေလ ပဲ။
အေဖကိုယ္တိုင္က လမး္စေဖ်ာက္လိုက္တယ္ ဆိုတာကို ကေလးႏွစ္ေယာက္က
မသိလဲ မသိဘူး၊ ေတြးထင္ ရေလာက္ေအာင္လည္း ဉာဏ္မီအံုးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာကိုလည္း ေတြးတတ္အုံးမွာ မဟုတ္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ မိေထြးက လင္ပါ သမီးနဲ႔သားကို ဘယ္လိုမွ လက္မခံလို႔ ဖခင္ၿဖစ္သူက
သမီးေလးနဲ႔ သားကို ေတာနက္ထဲ သြားပစ္ထားခဲ့ရတာ။
ဒါဟာ ၾကားဖူးေနက် ဒ႑ာရီပံုၿပင္လို႔ ထင္ၾကမွာ။ ခုဟာက ၂၀၀၆ ဇူလိုင္လ က
ထိုင္း-ၿမန္မာ နယ္စပ္ရြာက တကယ့္အၿဖစ္မွန္ပါ။
ကေလးႏွစ္ေယာက္က အေဖ့ကို လိုက္ရွာရင္း အဖိုးၾကီးတေယာက္ကို ေတြ႔တယ္။
ကေလးက အားရဝမ္းသာနဲ႔
"ဖိုးဖိုး ဘယ္ကိုၿပန္မွာလဲ ဟင္?"
" သမီးတို႔က - - - ရြာ၊ ဇုံ - - မွာ ေနတယ္။ သမီးက - ---
ေက်ာင္းမွာ ၂ တန္း ေက်ာင္းေနတယ္။ သမီးတို႔ကို ၿပန္လိုက္ပို႔ေပးပါေနာ္
လို႔ …” ေတာင္းပန္ၾကတယ္။
ကေလးေလး ႏွစ္ေယာက္က မိုးသည္းထဲမွာ တုန္ေနတယ္။ ခ်မ္းေနတာေရာ၊ ေၾကာက္ေနတာေရာ ေပါ့။
အဖိုးၾကီးက ေတြးမိတယ္။
“ဒီလို ေတာနက္တဲ့ေနရာမွာ ဘယ္ကေလး မွ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါဟာ လူ ကေလးေတြ
မဟုတ္နိုင္ဘူး။ ငါ့ကို ေတာေၿခာက္ေနတာ။ ဒါဟာ နာနာဘာဝ သရဲ …” ဆိုၿပီး
ထြက္ေၿပးေရာ။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အဖိုးၾကီးေနာက္ကို ေၿပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့
လိုက္မမီခဲ့ဘူး။ အဖိုးၾကီး ရြာၿပန္ေရာက္သြားတယ္။ ၁ရက္၊ ၂ရက္၊ ၃ရက္…
စိတ္ထဲမွာ မေပ်ာ္ဘူး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္စိထဲပဲ ၿမင္ေယာင္ေနတယ္ေလ။
စိတ္ထဲ တမ်ိဳးၾကီး ၿဖစ္ေနတာမို႔ ရြာက ရြာလူၾကီးေတြကို ေၿပာၿပတယ္။
တာဝန္က်တဲ့ နယ္စပ္လူၾကီးေတြန႔ဲအတူ အဲဒီေတာထဲကို သြားၿပန္ၾကည့္ေတာ့
သစ္ပင္ၾကီးၾကီး တပင္ေအာက္မွာ လဲရက္နဲ႔ အမၿဖစ္သူက ေမာင္ေလးကို
ဖက္ထားရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။
အခု ျဖစ္ရပ္မွာ လူသားမဆန္ဘဲ မိန္းမဘက္လိုက္တဲ့ ဖခင္ကို အၿပစ္တင္မလား။
ေသြးသားမဟုတ္လို႔ လက္မခံႏိုင္တဲ့ မိေထြးကို အၿပစ္ေၿပာမလား။
လူမွန္း မသိ သရဲမွန္း မသိတဲ့ အဖိုးၾကီးကိုပဲ အၿပစ္ဖို႔မလား။
ဘယ္သူက ဘာၿဖစ္တယ္ စသည္ျဖင့္ အၿပစ္ရွာေနမယ့္ အစား၊ ခု ... ကေလးေလး
ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဝိဥာဥ္က အသနားခံ ေနတယ္။ ေတာင္းဆိုေနတယ္။
ရြာကို ၿပန္ပို႔ေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အေဖ့အိမ္ကို ပို႔ေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။
အသိတရား … ေမတၱာတရား အၾကင္နာတရား ... အေမွာင္ခ်ခံထားေနရတဲ့ ေနရာေတြမွာ …
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လို အၿဖစ္ဆိုးမ်ိဳး ထပ္မၿဖစ္ရေလေအာင္ ကူညီေပးၾကဖို႔ပဲ။