တစ္ခါကၾကားဖူးတဲ့ ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကဒီလိုပါ။
လူငယ္တစ္စုတဲ့ ေမၿမိဳ႕ကို ေပ်ာ္ပြဲစားသြားၾကသတဲ့။ သူတို႕ထဲက တစ္ေယာက္က ေမၿမိဳ႕မွာ ၿခံနဲ႕ အိမ္ပိုင္ ေလသည္။ သူတို႕လည္းအဲဒါနဲ႕ အဲဒီၿခံမွာ တည္းၾကတာေပါ့။ အဲဒီၿခံထဲမွာ ၿခံေစာင့္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ရွိေလသည္။ ညေနေရာက္ေတာ့ သူတို႕က အရက္ေသာက္ခ်င္လာၾကတယ္ေလ။ သြား၀ယ္ရမွာကလည္းပ်င္းတာနဲ႕ အဘိုးႀကီးကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး
‘အဘ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အရက္သြား၀ယ္ေပးစမ္းပါ’
ဆိုၿပီး လြတ္လိုက္ ၾကတယ္။ အဘိုးႀကီးလည္း ခဏေနေတာ့ အရက္ပုလင္းေလး၀ယ္ၿပီး ၿပန္လာေလသည္။ လူငယ္မ်ားသည္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးနဲ႕ အရက္ေသာက္ၾကရာ တစ္လံုးကုန္ေသာ္လည္း မမူးသၿဖင့္ ထပ္၀ယ္ခုိင္းေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ထပ္ေသာက္ၾကၿပန္ရာ ထိုအခါလည္း မမူးေပ။ သို႕ႏွင့္ သူတို႕လည္း မသကၤာေတာ့ သၿဖင့္ အဘိုးႀကီး ကိုေမးၾကသည္။
‘အဘႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရက္ကို ေသာက္ၿပီး ေရေရာမ်ားလာသလား’
အဘိုးႀကီးက ၿပန္ေၿဖေလသည္။
‘ငါ့တူတို႕ရယ္ အဘကအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’
‘ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာဗ်ာ ထပ္၀ယ္ေခ်ဦး’
သူတို႕ ထပ္ေသာက္ၾကၿပန္သည္။ ဒီတစ္ခါလည္း မမူးေခ်။ အဘိုးႀကီးကို ထပ္ေမးၾကၿပန္သည္။
‘အဘ မလိမ္နဲ႕ ေနာ္ အဘေသာက္ၿပီး ေရေရာထားတယ္ထင္တယ္’
‘ေၾသာ္ ငါ့တူတို႕ရယ္ အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလားကြယ့္’
သို႕ႏွင့္ သူတို႕ ထပ္၀ယ္ခုိင္းၿပီး ေသာက္ မမူး ထပ္ေမး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဘိုးႀကီးက
‘ငါတူတို႕ရယ္ အဘအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’
ဟုဆိုကာ မူးလဲသြားေလသတည္း။
ထိုပံုၿပင္ေလးကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အသံထြက္ေအာင္ပင္ ရယ္မိပါသည္။ အဘိုးႀကီးေၿပာေသာ အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလား ဆိုသည္မွာ လည္း မွန္ေလသည္။ သူလည္း အလကား မလုပ္ႏိုင္ တန္ရာ တန္ဖိုးေတာ့ ယူရမည္ဟု ဆိုလိုသလားမသိ။ လူငယ္ေတြကေတာ့ သူ႕တို႕ဟာသူတို႕ တလြဲထင္ေနပံုရသည္။
အဲဒီပံုၿပင္ကို ဖတ္တုန္းက ဒီေကာင္ေတြေတာ့ ခံလိုက္ရၿပီဟ ဆိုၿပီး အားရပါးရရယ္ မိေသာ္လည္း ကိုယ္ခံရေတာ့ မရယ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ၿဖစ္ပံုက ဒီလို။
တစ္ေန႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေၿပာရင္း တစ္ေယာက္ကေၿပာသည္။
‘ငါ့အတြက္ေတာ့ကြာ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ငါစင္ကာပူ လာလို႕ ငါေရာ ငါ့မိသားစုေရာ လူလိုသူလိုေနရာတာ။ မဟုတ္ရင္ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ကြာ။ ေက်းဇူးႀကီးပါ ေပ့စင္ကာပူရာ’
သူေၿပာသည္မွာ သူ႕အတြက္ေတာ့ ရာႏုန္းၿပည့္မွန္ေလသည္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာေနတုန္းက သူလံုး၀ အဆင္မေၿပ။ ဘာလုပ္လုပ္ကို အဆင္မေၿပ။ အေႀကြးေတြတင္သည္။ ဒုကၡေတာ္ေတာ္ေရာက္ေလသည္။ အခုသူ စင္ကာပူေရာက္မွ အေတာ္အတန္အဆင္ေၿပၿပီး အိမ္ကိုလည္း ေငြသိန္းဂဏန္းလစဥ္ပို႕ ႏိုင္ေနၿပီၿဖစ္သည္။
အေတာ္အတန္စဥ္းစားတတ္ေသာ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္က ၀င္ေၿပာေလသည္။
‘အာ မဟုတ္ဘူး။ အဲလိုေတာ့ မတြက္နဲ႕ကြ။ ဒီကိုေရာက္လို႕ ငါတို႕ေတြ အဆင္ေၿပတာေတာ့ ေၿပတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါက တစ္ဦးခ်င္းဆီသာ အဆင္ေၿပတာကြ။ ငါတို႕ ႏိုင္ငံအေနနဲ႕ အမ်ားႀကီး ဆံုးရွံဳးသြားတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ဒီေရာက္တဲ့ လူအမ်ားစုကို ၾကည့္ကြာ။ လူငယ္ပညာတတ္ေလးေတြ။ ေၿပာရရင္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အညႊန္႕ အဖူးေလးေတြကြ။ စင္ကာပူက အဲဒီ အညႊန္႕ အဖူးေလးေတြကို အဆင္သင့္ ခူးစားေန ရတာေမာင္။ အဲဒီေတာ့ ငါတို႕ ႏိုင္ငံ အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား နစ္နာသလဲ ေတြးသာၾကည့္ေတာ့’
ပထမတစ္ေယာက္က ၿပန္ေၿပာေလသည္။
‘ခင္ဗ်ားအဲလိုထင္ရင္ဘာလို႕ လာေသးတံုးဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူမွ မလာခိုင္းဘူး။ ခင္ဗ်ားသေဘာနဲ႕ ခင္ဗ်ား လာတာေလ။ အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး မလုပ္နဲ႕။’
သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္ၿငင္းေနလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နစ္ေၿမာသြားေလသည္။
သူတို႕ ေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ့္ အေတြးနဲ႕ ကိုေတာ့ မွန္သည္ ဟုထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက စင္ကာပူ ကအညႊန္႕ အဖူးေလးေတြ ခူးစားပါေစဦး ထိုအညႊန္႕ အဖူးကေလးေတြကပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုခူးစားပါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို ခူးစားပါဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ ေတာင္းဆိုေနရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း ေတြးရင္း ေလးေလးပင္ပင္ သက္ၿပင္းခ်မိပါသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အတြက္သာ ရင္ေလးမိပါသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘယ္သူကမွ ရိုက္ၿပီး မလာခိုင္း။ ကုိယ့္သေဘာႏွင့္ကိုသာ လာရၿခင္းၿဖစ္သည္။ အေၿခအေနက တြန္းပို႕လိုက္သည္ဟု လည္း ေၿပာႏိုင္သည္။
အဲဒီညကေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံက ဘဘႀကီး ႏွင့္ေတြ႕ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေနေလသည္။
‘အဘႀကီး ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံက အညႊန္႕ အဖူးေတြ ခူးစားေနတာ မဟုတ္လား’
ထိုအဘႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ အၿပံဳးမပ်က္ပဲ
‘ေၾသာ္ငါတူရယ္ အဘကအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’
ဟုသာ တြင္တြင္ေၿပာေနပါေတာ့သည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
ဆိုၿပီး လြတ္လိုက္ ၾကတယ္။ အဘိုးႀကီးလည္း ခဏေနေတာ့ အရက္ပုလင္းေလး၀ယ္ၿပီး ၿပန္လာေလသည္။ လူငယ္မ်ားသည္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးနဲ႕ အရက္ေသာက္ၾကရာ တစ္လံုးကုန္ေသာ္လည္း မမူးသၿဖင့္ ထပ္၀ယ္ခုိင္းေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ထပ္ေသာက္ၾကၿပန္ရာ ထိုအခါလည္း မမူးေပ။ သို႕ႏွင့္ သူတို႕လည္း မသကၤာေတာ့ သၿဖင့္ အဘိုးႀကီး ကိုေမးၾကသည္။
‘အဘႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရက္ကို ေသာက္ၿပီး ေရေရာမ်ားလာသလား’
အဘိုးႀကီးက ၿပန္ေၿဖေလသည္။
‘ငါ့တူတို႕ရယ္ အဘကအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’
‘ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာဗ်ာ ထပ္၀ယ္ေခ်ဦး’
သူတို႕ ထပ္ေသာက္ၾကၿပန္သည္။ ဒီတစ္ခါလည္း မမူးေခ်။ အဘိုးႀကီးကို ထပ္ေမးၾကၿပန္သည္။
‘အဘ မလိမ္နဲ႕ ေနာ္ အဘေသာက္ၿပီး ေရေရာထားတယ္ထင္တယ္’
‘ေၾသာ္ ငါ့တူတို႕ရယ္ အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလားကြယ့္’
သို႕ႏွင့္ သူတို႕ ထပ္၀ယ္ခုိင္းၿပီး ေသာက္ မမူး ထပ္ေမး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဘိုးႀကီးက
‘ငါတူတို႕ရယ္ အဘအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’
ဟုဆိုကာ မူးလဲသြားေလသတည္း။
ထိုပံုၿပင္ေလးကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အသံထြက္ေအာင္ပင္ ရယ္မိပါသည္။ အဘိုးႀကီးေၿပာေသာ အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလား ဆိုသည္မွာ လည္း မွန္ေလသည္။ သူလည္း အလကား မလုပ္ႏိုင္ တန္ရာ တန္ဖိုးေတာ့ ယူရမည္ဟု ဆိုလိုသလားမသိ။ လူငယ္ေတြကေတာ့ သူ႕တို႕ဟာသူတို႕ တလြဲထင္ေနပံုရသည္။
အဲဒီပံုၿပင္ကို ဖတ္တုန္းက ဒီေကာင္ေတြေတာ့ ခံလိုက္ရၿပီဟ ဆိုၿပီး အားရပါးရရယ္ မိေသာ္လည္း ကိုယ္ခံရေတာ့ မရယ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ၿဖစ္ပံုက ဒီလို။
တစ္ေန႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေၿပာရင္း တစ္ေယာက္ကေၿပာသည္။
‘ငါ့အတြက္ေတာ့ကြာ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ငါစင္ကာပူ လာလို႕ ငါေရာ ငါ့မိသားစုေရာ လူလိုသူလိုေနရာတာ။ မဟုတ္ရင္ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ကြာ။ ေက်းဇူးႀကီးပါ ေပ့စင္ကာပူရာ’
သူေၿပာသည္မွာ သူ႕အတြက္ေတာ့ ရာႏုန္းၿပည့္မွန္ေလသည္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာေနတုန္းက သူလံုး၀ အဆင္မေၿပ။ ဘာလုပ္လုပ္ကို အဆင္မေၿပ။ အေႀကြးေတြတင္သည္။ ဒုကၡေတာ္ေတာ္ေရာက္ေလသည္။ အခုသူ စင္ကာပူေရာက္မွ အေတာ္အတန္အဆင္ေၿပၿပီး အိမ္ကိုလည္း ေငြသိန္းဂဏန္းလစဥ္ပို႕ ႏိုင္ေနၿပီၿဖစ္သည္။
အေတာ္အတန္စဥ္းစားတတ္ေသာ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္က ၀င္ေၿပာေလသည္။
‘အာ မဟုတ္ဘူး။ အဲလိုေတာ့ မတြက္နဲ႕ကြ။ ဒီကိုေရာက္လို႕ ငါတို႕ေတြ အဆင္ေၿပတာေတာ့ ေၿပတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါက တစ္ဦးခ်င္းဆီသာ အဆင္ေၿပတာကြ။ ငါတို႕ ႏိုင္ငံအေနနဲ႕ အမ်ားႀကီး ဆံုးရွံဳးသြားတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ဒီေရာက္တဲ့ လူအမ်ားစုကို ၾကည့္ကြာ။ လူငယ္ပညာတတ္ေလးေတြ။ ေၿပာရရင္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အညႊန္႕ အဖူးေလးေတြကြ။ စင္ကာပူက အဲဒီ အညႊန္႕ အဖူးေလးေတြကို အဆင္သင့္ ခူးစားေန ရတာေမာင္။ အဲဒီေတာ့ ငါတို႕ ႏိုင္ငံ အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား နစ္နာသလဲ ေတြးသာၾကည့္ေတာ့’
ပထမတစ္ေယာက္က ၿပန္ေၿပာေလသည္။
‘ခင္ဗ်ားအဲလိုထင္ရင္ဘာလို႕ လာေသးတံုးဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူမွ မလာခိုင္းဘူး။ ခင္ဗ်ားသေဘာနဲ႕ ခင္ဗ်ား လာတာေလ။ အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး မလုပ္နဲ႕။’
သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္ၿငင္းေနလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နစ္ေၿမာသြားေလသည္။
သူတို႕ ေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ့္ အေတြးနဲ႕ ကိုေတာ့ မွန္သည္ ဟုထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက စင္ကာပူ ကအညႊန္႕ အဖူးေလးေတြ ခူးစားပါေစဦး ထိုအညႊန္႕ အဖူးကေလးေတြကပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုခူးစားပါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို ခူးစားပါဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ ေတာင္းဆိုေနရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း ေတြးရင္း ေလးေလးပင္ပင္ သက္ၿပင္းခ်မိပါသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အတြက္သာ ရင္ေလးမိပါသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘယ္သူကမွ ရိုက္ၿပီး မလာခိုင္း။ ကုိယ့္သေဘာႏွင့္ကိုသာ လာရၿခင္းၿဖစ္သည္။ အေၿခအေနက တြန္းပို႕လိုက္သည္ဟု လည္း ေၿပာႏိုင္သည္။
အဲဒီညကေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံက ဘဘႀကီး ႏွင့္ေတြ႕ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေနေလသည္။
‘အဘႀကီး ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံက အညႊန္႕ အဖူးေတြ ခူးစားေနတာ မဟုတ္လား’
ထိုအဘႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ အၿပံဳးမပ်က္ပဲ
‘ေၾသာ္ငါတူရယ္ အဘကအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’
ဟုသာ တြင္တြင္ေၿပာေနပါေတာ့သည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
0 comments:
Post a Comment
thank you for your comment