ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ရွဥ္႔႔ကေလး -- ေရးသားသူ-ကိုေဇာ္

ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ရွဥ္႔႔ကေလး




အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔
စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ စိတ္လက္ေပါ႔ပါး လြတ္လပ္ခ်င္တာနဲ႔ ပန္းျခံေလး တစ္ျခံက
ခံုတန္းယားေလးေပၚမွာ ေျခပစ္ ၊ လက္ပစ္ ထိုင္ေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္႕အေတြးေတြက အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြဆီက မခြာႏိုင္။
ဘာလို႔မ်ားလဲ။ ငါ ဘယ္ေနရာေတြ မွာ ၾကိဳးစားဖို႔ လိုေနတာလဲ။ ဘယ္အရာကမ်ား
ငါ႕ကို ကံမေကာင္းေအာင္ လုပ္ေစခ်င္ေနတာလဲ။ ငါ႔ေလာက္ ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးျပီး
အျမင္႔ဆံုးေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဒါေတာင္မွ
ငါ လိုခ်င္တာေတြကို ဘာလို႕ လွမ္းလို႔ မမွီႏိုင္တာလဲ။ ဘာလို႔
ငါလိုခ်င္တာေတြမွ အလွမ္းေဝးျပီး ငါ က်ရႈံးေနရတာလဲ။

ဒီလိုေတြ ေတြးျပီး ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူနဲ႔ လက္မထပ္ရေသး ။ သူနဲ႔ ခ်စ္သူ
ျဖစ္ခဲ႔တာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ . .၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္း မေအာင္ျမင္ေသာေၾကာင္႔
ခ်စ္သူကို လက္မထပ္ႏိုင္ေသး။ သူကလည္း ခ်စ္သူခ်င္းေတာ႔
အတူတူေနခ်င္ရွာမွာေပါ႔။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ အဆင္ေျပဘူး ၊
ေမွ်ာ္မွန္းသေလာက္ အဆင္မေျပဘူး။ အျမဲျငီးေနတတ္တာေၾကာင္႔ သူလည္း
မေျပာသာဘူးထင္တယ္။ ဒီအတြက္လည္း ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ အားနာမိတယ္။

အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ျပီး အျမင္႔ဆံုး
၊ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားထားတာေတြ ဘာမွ ျဖစ္မလာခဲ႔ ၊ တခ်ိဳ႕တေလသာ
သာမာန္အေနနဲ႔ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ သိပ္ျပီီး သေဘာမေတြ႕
၊ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ေခါင္း ပိုျပီး
ေနာက္က်ိလာခဲ႔တယ္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးျပီး ေနာက္ေနတဲ႔ ဦးေခါင္းကို အေပၚသို႔
ကၽြန္ေတာ္ေမာ႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ အျမင္ေတြက ဦးေခါင္းထပ္က
အုန္းပင္ေတြဆီကို ေရာက္သြားတယ္။ ေၾသာ္ . .ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနတာက
အုန္းပင္တန္းပါလား။ အုန္းပင္ေတြ ေနရာတက် တန္းစီျပီး စိုက္ထားတဲ႔
ပန္းျခံေလးထဲ ေရာက္ေနခဲ႔တာ။

ဒီလို ကၽြန္ေတာ္ ဦးေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေနခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတာ္႔အထက္က အုန္းပင္ေပၚမွာ ရွဥ္႕ေလးေတြက ေျပးလႊားေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ရွဥ္႔ေလး သံုးေကာင္ အုန္းပင္ တစ္ပင္ကေန
တစ္ပင္ကို ခုန္ကူးေနၾကတယ္။ သူတို႔ ခႏၶာကိ္ုယ္နဲ႔ အုန္းပင္ တစ္ပင္ နဲ႔
တစ္ပင္ အကြာအေဝးကို ခုန္ကူးဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ လြယ္တာ မဟုတ္။ သူတို႔
လက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ အုန္းပင္ရဲ႕ အျမင္႔ဆံုး အလက္ဆီကို တတ္သြားတယ္။ ဒီကေနမွ
အုန္းပင္ ေနာက္တစ္ပင္ရွိရာ အလက္ဆီကို သူတို႔ လွမ္းျပီး ခုန္လိုက္ၾကတယ္။

သူတို႕ ခုန္ၾကတာကို ေအာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔
ၾကည္႔ေနမိတယ္။ သူတို႔ လိုခ်င္ရာ အုန္းလက္ဆီကို လွမ္းခုန္လိုက္တာပါပဲ။
ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ လိုတဲ႔ အုန္းလက္ကို မေရာက္ပဲ ေအာက္ဘက္နားဆီမွာ ရွိေနတဲ႔
အုန္းလက္ဆီကိုသာ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္က က်သြားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း သူတို႔
က်ေရာက္လာတဲ႔ အုန္းလက္ကို တြဲခိုျပီး ဒီကေနမွ တဆင္႔ သူတို႔ ပထမ
ေမွ်ာ္မွန္းရာ အုန္းလက္ဆီကို သြက္သြက္လက္လက္ပဲ တတ္သြားတယ္။ သူတို႕မွာ
ဘာမွ ပင္ပန္းတယ္ လို႔ မထင္မိ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို ၾကည္႔ျပီး အေတြးေလး
တစ္ခ်က္ရျပီး ျပံဳးျပီး ေဘးဘီကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးခံုေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ္႕လိုပဲ ဦးေလး အရြယ္ လူတစ္ေယာက္ ရွဥ္႔ေလးေတြကို ေမာ႔ၾကည္႔ေနတယ္။

သူကလည္း ေခါင္းကို ကၽြန္ေတာ္႕ဆီကို လွည္႔ရင္း. . .

“ ကိုယ္ အခုလို ဒီရွဥ္႕ကေလးေတြကို လာထိုင္ျပီး ၾကည္႔ေနမိတာ.
ႏွစ္ေပါင္း ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ျပီကြ။ ဒါေပမဲ႔လည္း ဒီအေတာအတြင္းမွာ အရင္က
ရွဥ္႕ေတြ အသက္ၾကီးလို႔ ေနာက္ထပ္ ရွဥ္႕ေလးေတြသာ ေျပာင္းသြားလိမ္႕မယ္။
သူတို႔ ဒီလို ခုန္ေနတာကေတာ႔ မေျပာင္းလဲ သြားဘူး။

သူတို႕ ေရာက္ရာ ေနရာမွာ အျမင္႔ဆံုးထိ ၾကိဳးစားတယ္။ ျပီးေတာ႔
ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာကို ေရာက္ဖို႔ အားကုန္ခုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း သူတို႔
လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာေရာက္ေအာင္ သူတို႕ ခႏၶာကိုယ္က မစြမ္းႏိုင္ေတာ႔ သူတို႔
ဘာျဖစ္လဲ ၊ ေရာက္တဲ႔ ေနရာကို အမိအရ ဖမ္းကိုင္ျပီး လိုခ်င္တဲ႔ ပထမေနရာ
ေရာက္ေအာင္ တြယ္တတ္သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ ဒီေနရာမွာ တင္ရပ္မေနဘူး။
သူတို႔ လက္ရွိေနရာကေန အျမင္႔ဆံုးကို ထပ္တတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေနရာကို
ထပ္ခုန္ၾကတယ္။

ဒီမွာလည္း သူတို႔လိုရာ ေနရာ မေရာက္ရင္လည္း ေရာက္ရာကို
ဆြဲကိုင္ျပီး ထပ္တတ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထူးျခားတာ တစ္ခု ရွိတယ္ကြ။ ဒီလို
သူတို႔ အားကုန္ ခုန္လိုက္လို႔ လိုရာကို မေရာက္ပဲ ေအာက္ကို
ဘယ္အကိုင္းကိုမွ မဆြဲမိပဲ ျပဳတ္က်လာတယ္ လို႔ မရွိခဲ႔ဘူး။ သူတို႔ ဒဏ္ရာ
အနာတရ ရသြားတယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ သူတို႔ လိုရာ မေရာက္ေပမဲ႔
တစ္ကိုင္းကိုင္း ၊ တစ္လက္လက္မွာ တြယ္မိသြားျပီး အထက္ကို တတ္သြားတာပါပဲ။ ”

ဒီဦးေလးၾကီးက ဒီလို ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေန႕မွ
ဒီရွဥ္႕ေလးေတြကို ျမင္မိတာ။ သူက ဒီလို လာၾကည္႔ေနတာ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္မွ
ရွိေတာ႔မယ္ ဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခုနက ကၽြန္ေတာ္႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား လိုသေလာက္ျဖစ္မလာခဲ႔တာ နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး က်ေနတဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ တစ္ခုခု ကို ျမင္လိုက္ရသလို လန္းဆန္း တတ္ၾကြလာတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ခဲ႔တယ္။

၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူကို ခ်က္ခ်င္း
လက္ထပ္တယ္။ အရင္က ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ထားတာေတြကိုလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္
လုပ္ျပီး ခရီးထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးမယ္လို႔ လုပ္ထားတဲ႔ စာေတြကိုလည္း
လက္ရွိ အေျခအေနအတိုင္းမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ႔သည္။
အရင္က အင္တင္တင္ျဖစ္ေနေသာ ထုတ္ေဝသူမ်ားကိုလည္း
ရဲရဲတင္းတင္းေပးထားလိုက္သည္။

ဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးရွည္ၾကီးထြက္သည္။ ဒီမွာ
ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ စာေရးစရာ ကုန္ၾကမ္းမ်ားစြာ ပါလာသည္။ ထုိကုန္ၾကမ္းေတြနဲ႔
အတူ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးက ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကို ထုတ္ေဝျပီး၍
ေပါက္ေနေလျပီ။ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ ထုတ္ေဝသူက ကၽြန္ေတာ္ကို
ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ
ဆက္တိုက္ရလာခဲ႔တယ္။ လူေတြၾကားထဲမွာ ေခါင္းေမာ႔ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ စာေရးဆရာ
ဆိုေသာ အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ေရာက္ရွိလာခဲ႔တယ္။

ဒါနဲ႔ တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္႕ခရီးတစ္ခုက ျပန္လာျပီး
ဧည္႔ခံပြဲ တစ္ခု တတ္ေတာ႔ ထုတ္ေဝသူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို စာေပေဟာေျပာပြဲ
တစ္ခုကို တတ္ျပီး ေဟာေျပာေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က. . .

“ ကၽြန္ေတာ္႕ အခု အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ ဆိုးေနတယ္ လို႔ ေျပာေျပာ. .
ဒီစာေပ တတ္ေဟာဖို႔ ေလာက္ေတာ႔ အေျခအေနဆိုးေတြ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါမွ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေဟာခဲ႔ဖူးတာ
မဟုတ္ဘူး။ ”

ဒီလို ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းပယ္လိုက္ေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးနားမွာ ရွိေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို
နားနားကပ္ျပီး တစ္ခု ေျပာတယ္။

“ တစ္ခါက ရွဥ္႕ေလး တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူက အုန္းပင္ၾကီး တစ္ပင္ကေန
ေနာက္တစ္ပင္ကို ကူးဖို႔ အျမင္႔ဆံုးကို တတ္ျပီး ခုန္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ႔....”

သူေျပာလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားျပီ ၊ ကၽြန္ေတာ္႕ကို
မလုပ္ဖူးဘူးဆိုျပီး မလုပ္ပဲ မေနေအာင္ ၊ မလုပ္ဖူးေပမဲ႔ စမ္းျပီး
လုပ္ၾကည္႔ဖို႔ ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ ခုန္ဖို႔ ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္လွည္႔ထြက္သြားတဲ႔ ထုတ္ေဝသူကို
လွမ္းေခၚျပီး “ ဒီပဲြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာပါ႔မယ္ ။ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

တကယ္ ေဟာရတဲ႔ေန႕မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ႔သလို
အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ျပီးသြားခဲ႔တယ္။
ျပီးေတာ႔ ဒီထက္ ထူးျခားတာက ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲမွာ ဒီေဟာေျပာပြဲ အတြက္
ေပ်ာ္ေနခ႔ဲတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာပြဲေျပာ ၅ ခု ၊ ၆ ခု ေလာက္ ဆက္တိုက္
ေျပာေဟာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အကိုင္းလြတ္ျပီး ျပဳတ္က်တယ္ လို႔ မျဖစ္မိ
၊ တစ္ခုခုကို ဆြဲကိုင္ေျပာမိရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေပေရးသားျခင္းေရ ၊ စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြပါ
လိုက္ျပီး ေဟာေျပာခဲ႔ရတယ္။

ဒီလိုပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဘာကိစၥပဲ လုပ္ရ လုပ္ရ ၊
ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေနျပီ။ အခက္အခဲေတာ႔
ျဖစ္ေတာ႔မွာပဲ လို႔ထင္ေနျပီ။ လိုသေလာက္ ၊ ထင္သေလာက္လည္း ျဖစ္မလာပါလားလို႔
ေတြးေနမိျပီ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သင္ခန္းစာေတြ ေပးခဲ႔တဲ႔ ရွဥ္႔ကေလးကို
သြားေျပးျပီး ျမင္မိပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အလုပ္သစ္ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္
ရင္ဆိုင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ စိတ္ဓါတ္ ေတြ လိုလို အင္အား ျပည္႔ဝလာခဲ႔ပါတယ္။

“ တကယ္ေတာ႔လည္း ေလာကၾကီးက ေရာက္ရာေနရာမွာ အျမင္႔ဆံုး
ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစား ၊ ျပီးရင္ ဒီထက္ ေကာင္းတဲ႔အေျခအေနတစ္ရပ္ကို
ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ခုန္ကူး ၾကိဳးစားရမွာပါပဲ။ တကယ္လို႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာကို
မေရာက္ခဲ႔ဘူးဆိုလည္း ျပႆနာေတာ႔ မရွိပါ။ ေရာက္ရာေနရာ တစ္ခုခုကို အမိအရ
ဖမ္းဆြဲရင္း ဒီအေျခအေနကေန ထပ္ျပီး အျမင္႔ကို ေရာက္ေအာင္
ၾကိဳးစားသြားႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားေသာ ေနရာ မေရာက္လို႔ ဘာမွ စိတ္ေသာက
ေရာက္စရာေတာ႔ မရွိပါ။ ဒီေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ဆက္ျပီး တိုးတတ္ၾကိဳးစားခြင္႔
ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိေနတယ္ေလ။ ”


မွတ္ခ်က္။ ။ Chicken Soup For The Soul ထဲမွာလား ၊
တစ္ေနရာရာမွာလား ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်ာ။ အခုကေတာ႔ ေဟာ္လန္စာေရးဆရာ Roger Corman
ေရးထားတဲ႔ စာေလးပါ။ ေဆာင္းပါး ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ထဲက ေခါင္းစဥ္က “ Lovely
Squirrel ” ပါ။