ေသာ့(၁) WATER
မနက္ေရတစ္ခြက္ေသာက္ျခင္းသည္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ေရ ညီမွ်ေစ၏။
ေသာ့(၂) SLEEP
အိပ္ခ်ိန္ ညာေစာင္း၍ ေလးကိုင္းသ႑ာန္အိပ္ျခင္းသည္ အိပ္ေရးဝေစ၏။
ေသာ့(၃) APPETITE
အစာကို ၇ပံုမွ်သာအဝစားျခင္းသည္ ခႏၶာကိုယ္အား က်န္းမာေစ၏။
ေသာ့(၄) EXERCISE
အားကစားလုပ္ျခင္းသည္ စိတ္ခႏၶာအား တက္ၾကြေစ၏။
ေသာ့(၅) MUSIC/LITERATURE
ဂီတသည္ ႏွလံုးကို႐ႊင္ေစ၏။ စာဖတ္ျခင္းသည္ အသိဥာဏ္ကို တိုးေစ၏။
ေသာ့(၆) BEANS
ပဲအၿမဲစားျခင္းျဖင့္ အသက္ကိုေစရွည္သည္။
ေသာ့(၇) VICES
ေဆးလိပ္၊ အရက္ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ပါ။
ေသာ့(၈) LOVE/SEX
လိင္ႏွင့္အခ်စ္ကို ညီမွ်ပါေစ။
ေသာ့(၉) LONELINESS
အထီးက်န္ျခင္းက ရုန္းထြက္ႏိုင္လွ်င္ သင္က်န္းမာၿပီ။
ေသာ့(၁ဝ) MIND
ဦးေႏွာက္ကို မျပတ္သံုးေပးျခင္းျဖင့္ အိုမင္းျခင္းကို ကာကြယ္ႏိုင္သည္။
ေသာ့(၁၁) TEA
ေရေႏြးၾကမ္း အၿမဲေသာက္သံုးျခင္းသည္ ဝိတ္က်ေစ၏၊ ကင္ဆာကို ကာကြယ္ေပး၏၊ အရြယ္တင္ ႏုပ်ဳိေစ၏။
ေသာ့(၁၂) SMILE
ဘဝကို အၿပံဳးနဲ႔ရင္ဆိုင္ပါ။
ပ်င္းေၾကာဆန္႔ျခင္း
ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ခ်ိန္ ပ်င္းေၾကာဆန္႔ျခင္းျဖင့္ ေနသာထိုင္သာရွိေစသည္။ အလုပ္ႏွင့္လက္ မျပတ္သူမ်ားအတြက္ ပ်င္းေၾကာဆန္႔ျခင္းသည္ ခႏၶာကိုယ္အတြက္ အေကာင္းဆံုး လႈပ္ရွားနည္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ လူခႏၶာက်န္းမာဖို႔အတြက္ အဓိကအေရးပါေသာအခ်က္မွာ ပံုမွန္ေသြးလည္ပတ္မႈျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပုိင္းမ်ားသို႔ အာဟာရေပးေဝျခင္း၊ မလိုအပ္သည့္အရာမ်ားကို ဖယ္ရွားေပးျခင္း စသည့္အလုပ္ကို လည္ပတ္ေနသည့္ေသြးက လုပ္ေဆာင္ေပးေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ပ်င္းေၾကာဆန္႔ျခင္းသည္ ခႏၶာကိုယ္ရွိၾကြက္သားမ်ားကို က်ံဳ႕ဆန္႔ေပးသည္။
စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ပ်င္းေၾကာအခါခါဆန္႔ေပးျခင္းျဖင့္ အနယ္ထိုင္ေနေသာေသြးမ်ားက ႏွလံုးဆီသို႔ျပန္စီးၿပီး ေသြးလည္ပတ္မႈကို ပိုမိုေကာင္းမြန္ေစသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၾကြက္သားမ်ားက်ံဳ႕ဆန္႔ျခင္းျဖင့္ ၾကြက္သားအတြင္းရွိ ေသြးမ်ားကိုလည္း လည္ပတ္အားေကာင္းေစသည္။ ၾကြက္သားအတြင္းရွိ မလိုအပ္သည့္အရာမ်ားကို သယ္ေဆာင္ဖယ္ရွားေပးသျဖင့္ ပင္ပန္းေညာင္းညာမႈကို ေပ်ာက္ေစၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို လန္းဆန္းတက္ၾကြေစသည္။ ထို႔အျပင္ ပ်င္းေၾကာဆန္႔ခ်ိန္ လူအမ်ားက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္သို႔ ဆန္႔တန္းတတ္သည့္အတြက္ ရင္ဘတ္လႈပ္ရွားမႈကိုလည္းျဖစ္ေစပါသည္။
ေသာက္သံုးရန္မသင့္ေသာ ေရ(၅)မ်ဳိး
(၁) မီးဖိုေပၚတြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ဆူပြက္ေအာင္ထားသည့္ ေရေႏြး
(၂) ဓာတ္ဗူးထဲတြင္ ရက္ၾကာျမင့္စြာထားသည့္ မလတ္ဆတ္ေသာေရေႏြး
(၃) အႀကိမ္ႀကိမ္ဆူဗြက္ေအာင္ ႀကိဳခဲ့ေသာေရေႏြး
(၄) တစ္ညလြန္ေသာေရေႏြးကို ထပ္ႀကိဳထားေသာေရေႏြး (သို႔) ထပ္မႀကိဳထားေသာေရေႏြး
(၅) ထမင္း၊ ဟင္းေပါင္းခံရည္
၎ေရမ်ား ေသာက္သံုးရန္မသင့္ျခင္းမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆူဗြက္ၿပီးေသာေရတြင္ ကယ္လစီယံ၊ မက္ဂနီစီယံ၊ ဂရိုရင္းႏွင့္ အျခားသတၱဳမ်ား ပိုမိုတိုးလာၿပီး ေက်ာက္ကပ္ကို ထိခိုက္ေစႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သစ္သီးမ်ား အလြန္အကြၽံမစားသင့္ေပ
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ Kyoto University ေဆးပညာဘာသာရပ္ ပေရာ္ဖက္ဆာ Teng Tian Ichiro၏ ေျပာၾကားခ်က္အရ သစ္သီးအလြန္ကြၽံစားသံုးပါက ခႏၶာကိုယ္တြင္း ဗီတာမင္C မ်ားျပားေစၿပီး oxalic acidကို အလြယ္တကူျဖစ္ေပၚေစသည္။ oxalic acid ႏွင့္ လူခႏၶာကိုယ္ရွိေခြၽးမ်ား ေပါင္းစပ္ၿပီး အေရျပားၾကမ္းျခင္း၊ ထိခိုက္ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေစတတ္သည္။ ျပင္းထန္ပါက ေဆးႏွင့္မတည့္ေသာ အေရျပားေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေစတတ္သည္။
အေမရိကန္ပညာရွင္မ်ား၏ ဆန္းစစ္ခ်က္မွာလည္း ထိုနည္းအတူျဖစ္သည္။ မတူေသာရာသီ၊ မတူေသာေရာဂါမ်ားတြင္ သစ္သီးမ်ားကိုေရြးခ်ယ္ စားသံုးသင့္သည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက ခန္႔မွန္းၾကသည္။
Crataegus (山楂 (shanzha))
ဥပမာ- ေဆာင္းဦးႏွင့္ေဆာင္းရာသီမ်ားတြင္ စိုထိုင္းမႈနည္းေသာေၾကာင္း သစ္ေတာ္သီးႏွင့္ အစာေၾကလြယ္ေသာ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ပန္းသီးမ်ားကို စားသံုးသင့္သည္။ ႏွစ္ရွည္ေခ်ာင္းဆိုးသူမ်ား သစ္ေတာ္သီးကို စားေပးႏိုင္သလို ႏွလံုးအားနည္းသူ၊ ေသြးတိုးရွိသူ၊ အစာမေၾကလြယ္သူမ်ား Crataegusကို အၿမဲစားသင့္သည္။
ၾကက္ဥမ်ား အလြန္အကြၽံ မစားသင့္ေပ
အာဟာရဓာတ္မ်ား အမ်ားအျပားပါဝင္ေသာ ၾကက္ဥသည္ လူတိုင္းအတြက္ အားတိုးေဆးျဖစ္သည္။ ၾကက္ဥစားနည္း မ်ားစြာရွိေသာ္လည္း ေအာက္ပါစားနည္းႏွစ္မ်ဳိးမွာ အေကာင္းဆံုးစားနည္းျဖစ္သည္။
(၁) ၾကက္ဥအႏွစ္ကို ဟင္းရည္ခ်က္ျခင္း (သို႔) ေရေႏြးဆူထဲ ေဖာက္ထည့္ၿပီး စားသံုးျခင္း
(၂)ၾကက္ဥဟတ္ဘိြဳင္ေၾကာ္ရာတြင္ သၾကားအနည္းငယ္ထည့္ျခင္းျဖင့္ ပိုအက်ဳိးရွိေသာ အာဟာရကိုရေစသည္။
လူတခ်ဳိ႕က အာဟာရဓာတ္မ်ားေသာ ၾကက္ဥကို မ်ားမ်ားစားသံုးေပးျခင္းျဖင့္ အာဟာရမ်ားစြာ ရႏိုင္သည္ဟု ထင္မွတ္မွားတတ္ၾကသည္။ လူတစ္ဦးမွာ ေန႔စဥ္ၾကက္ဥတစ္လံုးမွႏွစ္လံုးထိ စားသံုးျခင္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္အတြက္လိုအပ္ေသာ ပရိုတင္းဓာတ္ကို အလံုအေလာက္ရႏိုင္သည္။
ထမင္းမစားမီ ဟင္းရည္တစ္ခြက္ေသာက္ဖို႔ မေမ့ပါႏွင့္
ထမင္းမစားမီ ဟင္းရည္ပူပူ အရင္ေသာက္ျခင္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ဝိတ္အား ထိန္းသိမ္းေပးသည္။ အေမရိကန္ပညာရွင္မ်ားက ခႏၶာကိုယ္ ဝၿဖိဳးသူအေယာက္(၁ဝဝဝ)ျဖင့္ ေလ့လာဆန္းစစ္ရာတြင္ ထမင္းမစားမီ ဟင္းရည္ပူေသာက္သူသည္ စားေသာထမင္းနပ္တိုင္းတြင္ ကယ္လိုရီ ၅၅ကတ္ ေလွ်ာ့နည္းရရွိေစသည္။ သာမန္အားျဖင့္ ထမင္းစားျမန္သူသည္ အဝလြယ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဦးေႏွာက္အတြင္းရွိ (အာသာ) ခ်င္ျခင္းအကန္႔မွ "စားဝၿပီ" ဆိုသည့္သတင္းရဖို႔ အခ်ိန္အနည္းငယ္ယူရသည္။ ထိုအခ်ိန္ယူေနစဥ္အတြင္းတြင္ အစားျမန္ေသာသူက ပိုလြန္ေသာအစားမ်ား စားသံုးၿပီးျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ထမင္းမစားမီ ဟင္းရည္တစ္ခြက္ေသာက္ျခင္းျဖင့္ ထမင္းအစားနည္းေစၿပီး ဝျခင္းမွကာကြယ္ေပးႏိုင္သည္။
အေကာင္းဆံုး ေရေသာက္ခ်ိန္
ေယဘုယ်အားျဖင့္ လူတစ္ဦးသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းဆံုး ေရ(၁၅ဝဝcc) ေသာက္သင့္သည္။ ႏွလံုးႏွင့္ ေက်ာက္ကပ္ေဆာင္ရြက္အားနည္းသူမွ်လဲြ၍ ေရကိုလံုေလာက္စြာ ေသာက္သင့္သည္။ အထူးသျဖင့္ ပူေသာ(သို႔) ေလေအးစက္ဖြင့္ထားေသာ ေနအိမ္ႏွင့္ရံုးခန္းတြင္ ေလထုေျခာက္ကပ္ေသာေနရာတြင္ ပိုမိုေသာက္သင့္သည္။ ေန႔စဥ္ထမင္းသံုးနပ္ၾကားႏွင့္ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ေရမၾကာခဏေသာက္ေပးသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ႀကိမ္တည္းတြင္ အလြန္အမင္း မေသာက္သင့္ေပ။
မနက္စာ အစားဝရံုမက အေကာင္းစားသင့္သည္
"မနက္စာ ဝဝစား၊ ေန႔လယ္စာ ေကာင္းေကာင္းစား၊ ညစာ နည္းနည္းစား" ဆိုသည့္အတိုင္း "မနက္စာ ဝဝရင္ရၿပီ" ဟု လူအမ်ားက ဆိုၾကသည္။ ထိုထက္သာမက မနက္စာသည္ တစ္ေန႔တာအတြက္ အေရးပါေသာ နပ္တစ္နပ္ျဖစ္သည္။ အာဟာရျပည့္ေသာ၊ ပရိုတင္းဓာတ္ပါေသာ မနက္စာသည္ ဂလုကုိ႔ကို ခႏၶာထဲတြင္ ၾကာရွည္ထိန္းထားေပးႏိုင္သည္။ မနက္စာတြင္ hot drinkျဖစ္ေသာ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္အျပင္ ေကာက္ပဲသီးႏွံစာမ်ား (ဂ်ံဳျဖင့္စီမံထားေသာ အစားအစာ)၊ တိရစာၦန္မွရေသာ ပရိုတင္း(ႏြားႏို႔၊ ဒိန္ခ်ဥ္၊ ၾကက္ဥ)၊ သစ္သီး (သို႔) သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ အခ်ဳိဓာတ္၊ အဆီဓာတ္နည္းေသာ အစားအစာမ်ားကို စားသံုးသင့္သည္။ မနက္စာကို အဝစားရံုမက အေကာင္းစားသင့္သည္။
အေမရိကန္ ခ်ီကာဂိုတကၠသိုလ္မွ ေလ့လာခ်က္အရ ပရိုတင္းဓာတ္မ်ားေသာမနက္စာကို စားသံုးျခင္းျဖင့္ ဂလုကို႔မွာ (၁၅)မိနစ္အတြင္း မစားသံုးမီ ၇ဝ~ ၈ဝ Mg ထက္ ၁၄ဝ~၁၅ဝMg ထိျမင့္တက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ (သာမန္ ကလုကို႔အဆင့္မွာ ၈ဝ~၁၂ဝMg ၾကားတြင္ရွိသည္)။ လူ႔ခႏၶာအတြက္ အားအင္ကို သာမန္ထက္ (သို႔) သာမန္ထက္ျမင့္ေသာ ေသြးဖိအားမွ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။
စပ်စ္ဝိုင္၏ အသံုးဝင္ပံု
(၁) သင့္တင့္ေသာ စပ်စ္ဝိုင္ကို ေသာက္သံုးေပးျခင္းျဖင့္ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ပြါးမႈကို ကာကြယ္ေပးႏိုင္သည့္အျပင္ ႏွလံုးေသြးေၾကာမ်ားကိုလည္း ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေပးႏိုင္သည္။ တစ္ႀကိမ္တြင္ ၂၅~၅ဝဂရမ္ျဖင့္ တစ္ရက္တြင္ တစ္ႀကိမ္ (သုိ႔) ႏွစ္ႀကိမ္ေသာက္သံုးႏိုင္သည္။
(၂) စပ်စ္ဝိုင္ျဖဴသည္ ခ်ဳိျမၿပီး ခ်ဥ္စုတ္စုတ္အရသာရွိသည္။ ထမင္းစားၿပီး ေသာက္သံုးျခင္းျဖင့္ အစာေခ်ရည္ကို ႏႈိးဆြျခင္း၊ သည္းေျခရည္ျဖစ္ေပၚျခင္း၊ အဆီကိုေခ်ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသည္။
(၃) စပ်စ္ဝိုင္တြင္ သၾကားဓာတ္၊ Amino acidမ်ားပါဝင္သည့္အျပင္ ျပည့္ဝေသာ ဗီတာမင္ B12, B1、B2 ႏွင့္ ဗီတာမင္C မ်ားပါဝင္ေသာေၾကာင့္ ေသြးအားနည္းေရာဂါအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။
(၄)စပ်စ္ဝိုင္ျဖင့္ တုပ္ေကြးေရာဂါကုိ ကုသႏိုင္သည္။ ကုသနည္းမွာ စပ်စ္ဝိုင္ ၃ဝ~ ၉ဝgအား အေႏြးဓာတ္ေပးၿပီး တစ္ေန႔ ၂ႀကိမ္မွ ၃ႀကိမ္အထိ ေသာက္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
လက္ဖက္ေျခာက္
လက္ဖက္ေျခာက္သည္ ေသြးတိုးေရာဂါျဖစ္ျခင္းမွ ကာကြယ္ေပးသည္။ လက္ဖက္ေျခာက္တြင္ပါဝင္ေသာ catechins၊ ဗီတာမင္Cႏွင့္ဗီတာမင္Pမ်ားသည္ ေသြးေၾကာေပ်ာ့ေပ်ာင္းျခင္း၊ ေသြးထဲတြင္ပါဝင္ေသာ ကိုလက္စထေရာအား ေလ်ာ့ခ်ေပးျခင္း၊ အသဲတြင္စုေနတတ္ေသာ အဆီဓာတ္မ်ားကို ေခ်ဖ်က္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ေသြးတိုးေရာဂါ၊ ႏွလံုးလုပ္ေဆာင္အားနည္းျခင္းႏွင့္ အသည္းအဆီဖံုးျခင္းကို ကာကြယ္ေပးသည္။ အသံုးျပဳနည္းမွာ တစ္ႀကိမ္တြင္ Green Tea (မေလွာ္ရေသးသည္ လက္ဖက္ေျခာက္အစိမ္း) ၁~၂gႏွင့္ Crataegusအေျခာက္၅gကို ေန႔စဥ္အတူထည့္ခတ္ေသာက္ပါ။ အၿမဲေသာက္သံုးေပးရန္ လိုပါသည္။
***ကြၽန္မဘာသာျပန္ေတြေရးမွန္းသိေတာ့ ထိုင္ဝမ္ကစာဖတ္သူတစ္ဦးက သူဖတ္မိတဲ့ စာေကာင္းေလးေတြကို ကြၽန္မဆီအီးေမးလ္နဲ႔ ပို႔ပို႔ေပးတတ္တယ္။ (謝謝-阿聰) ဒီစာက သူပို႔ေပးတဲ့ အီးေမးလ္ထဲကပါ။ ေရးလို႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေနာက္မွထပ္ဆက္ေရးလိုက္ပါမယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးလာေတာ့ က်န္းမာေရးကို မလိုက္စားလို႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာေလးေတြ မဖတ္ခ်င္လည္း ကိုယ္တိုင္ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ လူတိုင္းအတြက္ မ်ားမ်ားမဟုတ္တာေတာင္ နည္းနည္းေတာ့ အသံုးဝင္မယ္ ထင္ပါတယ္ း)
ဗုဒၶဆိုတာ ဘုရားဆိုတာထက္ ေလးနက္တဲ႔အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။ မူရင္းအ ဓိပၸါယ္ ကလဲ ဘုရားမဟုတ္ပါဘူး။ နာမ္စားအေနနဲ႔သာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာအခ်င္း ခ်င္းမွာ ဘုရားလို႔သံုးတာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာဆိုရင္ ဗုဒၶလို႔ပဲသံုးတယ္။
ဗုဒၶဆိုတာ သစၥာ(၄) ပါးသိသူကိုမွ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဆုိတာ ဘုရားလို႔ေပါ႔ေပါ႔ ေလးေျပာရင္ ဟိုဘုရားသခင္ဆိုတဲ႔ ဖန္တီးရွင္ေတြနဲ႔ ေရာေထြးသြားမယ္။ သစၥာ (၄)ပါးသိသူေတြကိုမွထပ္ျပီးခြဲထုတ္လိုက္ရင္-
(၁) သေဗၺညဳတဗုဒၶ ( ၄ / ၈ / ၁၆ သေခၤ်၊ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)
(၂) ပေစၥကဗုဒၶ ( ၂ - သေခၤ်၊ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)
(၃) သုတဗုဒၶ ဆိုတာရွိပါေသးတယ္။
( ပိဋက (၃) ပံု အာဂံုေဆာင္ႏိုင္သူ (ရဟန္း၊ လူ) ၊ (၀ါ) ပရိယတၱိ သာသနာအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြတ္ေနသူေတြကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က သုတ ဗုဒၶ ဟု ခ်ီးက်ဴးေခၚဆိုပါတယ္။ ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာေတာ႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ဘုရားကို ေ၀ဘူဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးကသုတဗုဒၶ ဟုဂုဏ္ျပဳေခၚဆိုပါတယ္။)
ဖြားျမင္ျခင္းႏွင္႔ေတာထြက္ျခင္း
ယေန႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔အား တရား စတင္ညႊန္ျပသူသည္ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားျဖစ္ သည္။ ဘုရားရွင္၏ မ်ိဳးႏြယ္မွာ ေဂါတမျဖစ္၍ ေဂါတမဗုဒၶ -ဟု အမည္တြင္သည္။ ဘုရားကို ေ႐ွးျမန္မာတို႔က (ပုသွ်) ဟု ေခၚခဲ႔ၾကသည္။ ကာလအေလ်ာက္ ပုသွ်-ပုရား-ဖုရား-ဘုရား စသည္ျဖင္႔ ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ဟိႏၵဴျဗဟၼဏတို႔ က လူအမ်ားအား လမ္းညႊန္ျပေသာ ေခါင္းေဆာင္ကို (ပု႐ုသွ်)ဟု ေခၚသည္။ ပု႐ုသွ် သည္ ပါဠိလို (ပုရိသ)ျဖစ္သည္။ ျမန္မာလို ေယာက်္ား ဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ ပုရိသမွ ပုဂံေခတ္တြင္ ပုရဟာ၊ ပုရဟာမွ ပု႐ွာ၊ ပု႐ွာမွ ဘုရားဟု ေျပာင္းလဲလာသည္။ တရား ညႊန္ျပသူ ဘုရားသည္ လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၀ေက်ာ္က ေပၚေပါက္ခဲ႔သူျဖစ္ သည္။ ယခု အိႏၵိယျပည္ေျမာက္ပိုင္း၊ နီေပါနယ္စပ္၌ကပိလ၀တ္ျပည္ ႐ွိခဲ႔သည္။ ယင္းျပည္သည္ အမ်ားဆႏၵျဖင္႔ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကသည့္ “ဂဏ”တိုင္းျပည္ငယ္ ျဖစ္သည္။ ကပိလ၀တ္ျပည့္႐ွင္ ဘုရင္သုေဒၶါဒနႏွင္႔ မယ္ေတာ္ မဟာမာယာေဂါတမီေဒ၀ီတို႔မွ ဘုရားအေလာင္းလ်ာကို ေမြးဖြားခဲ႔သည္။ ငယ္မည္ သိဒၶတၳကုမာရ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳး ႏြယ္ဟူသည္မွာ အမိဘက္ အမ်ိဳးအအမည္ျဖစ္၍ ေဂါတမအႏြယ္ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳး မွာ အဖဘက္အမ်ိဳးအမည္ သက်ဟုေခၚေသာ သာကိယမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သိဒၶတၳကု မာရ ၁၆ႏွစ္သားအ႐ြယ္တြင္ ဘဒၵကဥၥနာ ငယ္မည္႐ွိေသာ ယေသာဓရာ အမည္႐ွိ မင္းသမီးႏွင္႔ ထိမ္းျမား၍ ကပိလ၀တ္ထီးနန္းကိုဆက္ခံကာ ဘုရင္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ သည္။ ဘုရင္အျဖစ္ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို အသက္၂၉ႏွစ္အထိခံစားခဲ႔ သည္။ အသက္၂၉ႏွစ္တြင္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္းေလာကႀကီး၏ နိမိတ္ေလးပါး ကိုျမင္ခဲ႔သည္။
ယင္းနိမိတ္ေလးပါးမွာ-
(၁) ေလာကႀကီး၏ မ႐ွင္မသန္ေတာ႔ဘဲ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ေနျခင္းနိမိတ္၊(သူအို)
(၂) ေလာကႀကီး၏ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနသည့္ နိမိတ္၊(သူနာ)
(၃) ေလာကႀကီး၏ ႐ွင္သန္မႈကင္း၊ ေသဆုံးေနျခင္း နိမိတ္၊(သူေသ)
(၄) ေလာကႀကီးအတြက္ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းမဲ႔ရာကို ႐ွာေဖြျခင္းနိမိတ္၊(ရဟန္း) ဟူ ေသာနိမိတ္ႀကီးေလးပါး ျဖစ္သည္။
ယင္းနိမိတ္ကို ေႏွာင္းလူမ်ားက သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္း ဟု တင္စားေျပာဆို သိနားလည္ခဲ႔ၾက၏။ ယင္းနိမိတ္မ်ားကို ဆင္ျခင္သံေ၀ဂယူခါ သိဒၶတၳကုမာရ သည္ အမိ၊ အဖတို႔ မ်က္ရည္အသြယ္သြယ္ စီးက်စဥ္၊ အမိအဖတို႔မ်က္ေမွာက္မွ ထီးနန္း ကိုစြန္႔ခါ ဖန္ရည္စြန္းအ၀တ္ကို၀တ္၍ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ျခင္း၊ ပ်က္စီးယိုယြင္းျခင္း၊ ႐ွင္သန္မႈကင္း ေသဆုံးျခင္းတို႔မွ ေလာကႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရး ရႏိုင္မည့္ တရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို ႐ွာေဖြခဲ႔သည္။
တရား႐ွာျခင္း
သိဒၶတၳကုမာရသည္ တရား႐ွာေဖြရန္ထြက္ခြါရာ၌-
(၁) ငါ -တရားသိသလို လူေတြအားလုံး တရားသိေစရမည္၊ (ဗုေဒၶါေဗာေဓယ်ံ)။
(၂) ငါ -တရားက်င္႔သလို လူေတြအားလုံး တရားက်င္႔ေစရမည္၊(တိေဏၰာ တာေရ ယ်ံ)။
(၃) ငါတရားရ၍ လြတ္ေျမာက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းသလို၊လူေတြအားလုံးတရားရ၍ လြတ္ ေျမာက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေစရမည္၊ (မုေတၱာ ေမာေစယ်ံ)-ဟု ရည္႐ြယ္ခ်က္ထား႐ွိခဲ႔ သည္။ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ တရား႐ွာေဖြသည့္အခါ ကာမအာ႐ုံမ်ားကိုအျပစ္ျမင္ စြန္႔ခြါခဲ႔ၿပီးေနာက္၊
(၁) အာ႐ုံအမ်ားကို ၀င္စားျခင္း အေတြးစိတ္မ်ားကို ပယ္ဖ်က္၍(သညာ၀ိရာဂ)၊ တစ္ေနရာတည္းတြင္ တစ္ကိုယ္တည္း၊ တစ္အာ႐ုံတည္းမွာ တစ္စိတ္တည္းျဖင္႔ (႐ုပ္)အာ႐ုံတစ္ခုတည္းမွာစြဲၿမဲေစေသာ ႐ူပစ်ာန္အက်င္႔ကိုလည္းက်င္႔ခဲ႔သည္။ ထိုအ ခါအသိမဲ႔ခ်မ္းသာကို ခံစားရသည္။ ထိုအသိမဲ႔ခ်မ္းသာသည္ ကာမခ်မ္းသာ ထက္ ပို၍ပို၍ အလႈိင္းႀကီးခ်မ္းသာေသာ္လည္းေလာကႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရး ရႏိုင္ မည့္တ ရား(ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို မရခဲ႔ေပ။
(၂) ထိုေနာက္ အာဠာရ၊ ဥဒက ဟုအမည္ရွိေသာ ရေသ႔မ်ားထံ နည္းခံ၍ ႐ုပ္အာ႐ုံ မ်ားကိုပယ္ဖ်က္ျခင္း(႐ူပ၀ိရာဂ)၊ ထိုမ႐ွိအာ႐ုံ၌စဲြၿမဲေစေသာအ႐ူပစ်ာန္အက်င္႔ကိို လည္းက်င္႔ခဲ႔သည္။ ထိုအခါ အ႐ွိမဲ႔ခ်မ္းသာကို ခံစားရသည္။ ထိုအ႐ွိမဲ႔ခ်မ္းသာသည္ ကာမခ်မ္းသာထက္ ပို၍ခ်မ္းသာေသာ၊ ႐ူပစ်ာန္(အသိမဲ႔ခ်မ္းသာ)ထက္ ပို၍ပို၍ အလႈိင္းႀကီး ခ်မ္းသာေသာ္လည္း ေလာကႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရးရႏိုင္မည့္တရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို မရခဲ႔ေပ။ သိဒၶတၳကုမာရသည္ ဤ႐ူပစ်ာန္၊ အ႐ူပစ်ာန္မ်ားကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အဆင္းရဲအပင္ပန္းခံ၍ ေသလုနီးပါး ၆ႏွစ္မွ်က်င္႔ေသာ္လည္း ေလာကႀကီးလြတ္ ေျမာက္ေရး ရႏိုင္မည့္တရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို ႐ွာမေတြ႕ခဲ႔ ေပ။ အ႐ူပစ်ာန္က်င္႔ရင္း ေသလုနီးပါး ျဖစ္ေသာအခါမွ သတိျပန္လည္ကာ ယင္းအက်င္႔မ်ားသည္ ကိုယ္႔ကိုယ္စိတ္ညႇဥ္းပမ္းေရးလမ္း တစ္နည္းအားျဖင္႔ ဘ၀ ညႈိးႏြမ္းေျခာက္ခန္းေစေသာအက်င္႔(အတၱကိလမထာႏုေယာဂ)အျဖစ္ျဖင္႔တရားမရေစေသာလမ္း ဟု သိျမင္၍၊ ယင္းအက်င္႔မ်ား စြန္႔ပယ္လိုက္သည္။
သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားျဖစ္ျခင္း
ထို႔ေနာက္ ငယ္စဥ္ပက္လက္မွ်ေနစဥ္ လူမမည္ဘ၀က၊ ဖခင္သုေဒၶါဒနဘုရင္ႀကီး လယ္ထြန္မဂၤလာဆင္းစဥ္ အထိန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိကိုသေျပပင္ရိပ္၌သိပ္ခါ ႏို႔ခ်ိဳ မတိုက္၊ ေရမတိုက္ဘဲနံနက္မွသည္ညေနေစာင္းသည္ထိအထီးတည္းထားခဲ႔ေသာ္ လည္း၊ မိမိ၌စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ဆာမႈမ႐ွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေနထိုင္ ေသာေၾကာင္႔ ဖခင္ဘုရင္ႀကီး၏ ဂ႐ုဂါရ၀ျပဳခံရမႈ၏ အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ျပန္လည္ဆင္ျခင္ကာ၊ ယင္းေနထိုင္မႈကို ျပန္လည္က်င္႔သုံးရင္း အျမင္႔ျမတ္ဆုံးေသာ လူသား၏ ဂုဏ္ရည္သိကၡာတရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို ထိုးထြင္းသိျမင္ခဲ႔သည္။ တရားကိုသိျမင္၍ အရိယသစၥာစက္လည္ကာ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔ သည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔၏ ေနအ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ျဖစ္ သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားဘ၀တြင္ အက်င္႔ သုံးပိုင္း႐ွိခဲ႔သည္-
(၁) ကပိလ၀တ္ ထီးနန္းစည္းစိမ္၌ အသက္၂၉ႏွစ္ထိေနထိုင္ေသာကာလ တစ္ပိုင္း၊ (ယင္းကို ကာမသုခလိကာႏုေယာဂ ဟုဆိုရသည္)။
(၂) ႐ူပစ်ာန္၊ အ႐ူပစ်ာန္ ၆ႏွစ္ၾကာ က်င္႔ႀကံေသာကာလ တစ္ပိုင္း၊(ယင္းကို အတၱ ကိလမထာႏုေယာဂဟု ဆိုရသည္)။
(၃) ဘုရားျဖစ္၍ တရားျဖင္႔ ၄၅ႏွစ္ၾကာ ေနေသာကာလတစ္ပိုင္း ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘုရားသည္ ဘုရားမျဖစ္မီ ထီးနန္း၌ေနရာတြင္ သမုတိသစၥာတရား၌ မိမိကိုယ္ မိမိမပိုင္မႈ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းမ႐ွိမႈတို႔ကို ၿငီးေငြ႕ရာမွ ပရမတၳသစၥာကို ေျပာင္းလဲ က်င္႔သုံးခဲ႔သည္။ တဖန္ ပရမတၳသစၥာ၌လည္း မိမိကိုယ္မိမိ မပိုင္မႈကို ထပ္မံသိျပန္ ၍၊ စြန္႔ရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ဆိုးစိတ္ဆာမ႐ွိေအာင္ သတိျဖင္႔ က်င္႔သုံးေနထိုင္ ရာမွ အရိယသစၥာကိုေတြ႕ျမင္ၿပီး၊ မိမိကိုယ္မိမိ ပိုင္စိုးသည့္ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား အျဖစ္ ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဗုဒၶဘုရားသည္ ေလာကမွလြတ္ေျမာက္ေရး တရား အျဖစ္ သမၼာ တစ္လုံးကို သိျမင္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားကို တရားက ေမြးဖြားျခင္းျဖစ္သည္။
တရားေဟာျခင္း
သိဒၶတၳကုမာရကို သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေစေသာ အရိယသစၥာတရား မွာလူသည္ ေကာင္းတာလုပ္လ်င္ ေကာင္းသူျဖစ္၍၊ မေကာင္းတာ လုပ္ပါက မေကာင္းသူျဖစ္သည္ ဟူေသာအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤတရားသည္ ႐ိုးစင္းလွ သည္။ လူတိုင္းသိသည္ ဟုထင္ရဖြယ္႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲႏွင္႔ခ်မ္းသာျဖစ္မႈ မ်ားဆိုင္ရာတြင္ မ႐ိုးသားေသာ အျမင္မ်ားသည္ လူတို႔၌ လက္ဦးစြဲေရာက္ေနသျဖင္႔ ဤ႐ိုးစင္းေသာ တရားကိုမျမင္ႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ဆင္းရဲႏွင္႔ခ်မ္းသာ ကိုတန္းခိုး႐ွင္က ျဖစ္ေစ၊ နကၡတ္တာရာကျဖစ္ေစ၊ ဓာတ္ကျဖစ္ေစ၊ နတ္ကျဖစ္ေစ၊ လူမျဖစ္မီေ႐ွးကံကျဖစ္ေစ၊ ျပဳလုပ္သည္ ဟု ခံယူၾကသည့္ အျမင္မ်ားျဖစ္သည္။ ဤအျမင္မ်ားသည္ မ႐ိုးသားေသာ အျမင္မ်ားျဖစ္၍ အမွန္မျမင္ရန္ဖုံးကြယ္ထား သည္။ ဤအျမင္မ်ားကို ခံယူထားၾကသူတို႔သည္ ကိုယ္ျပဳသမွ်ကိုယ္ခံရ၊ စံရသည္ -ဟူေသာ ဘုရား၏တရားကို အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရား သည္ သိႏိုင္သူအခ်ိဳ႕ကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္ေဟာေျပာခဲ႔သည္။ ဘုရား၏ စား၀တ္ေန ေရးမွာ အစားအတြက္ ဆြမ္းခံစားသည္။ ဆြမ္းခံျခင္းဟူသည္ ထမင္းေတာင္းျခင္း မဟုတ္။ ထမင္းေပးျခင္းကို လက္ခံျခင္းသာျဖစ္သည္။ အ၀တ္အတြက္ ပိုင္႐ွင္မဲ႔အ ၀တ္မ်ားကို ႐ွာေဖြ၀တ္သည္။ အေနအတြက္ သစ္ပင္၊ ေတာင္ေခါင္း၊ သူတပါးလွဴ ေသာ ဇရပ္၊ ေက်ာင္းတို႔၌ေနသည္။ ဘုရားသည္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သီးျခား အားထုတ္၍ အလုပ္မလုပ္။ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသမႈကို ျပဳႏိုင္ရန္အတြက္သာ စား၀တ္ေနမႈကိုမွီ၀ဲသည္။ ေလာကလူသားမ်ားကား အလုပ္လုပ္ဖို႔ စားျခင္းမဟုတ္၊ စားဖို႔အလုပ္လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသည္ တရားထိုးထြင္းသိျမင္ၿပီး ႏွစ္လ တရားမေဟာဘဲ တရားကိုသာ အဖန္ဖန္ ျပန္လည္သုံးသပ္ကာေနသည္။ ဘုရားျဖစ္ ၍ႏွစ္လတိတိအၾကာ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔၌ မိဂဒါေတာ(မိဂဒါ၀ုန္)၌ တရားနာသူငါးဦး အဖြဲ႕ကို ပထမဆုံး တရားေဟာသည္။ ပဥၥ၀ဂၢီဟု အသိမ်ားၾကသည္။ တရားေဟာ ၾကားရာ၌ တရား႐ွာသူမ်ား ေ႐ွာင္ရမည့္ တရားအႏၲရာယ္ႏွစ္ပါးႏွင္႔ အရိယသစၥာ ေလးပါး တရားျပခ်က္၊ တရားစက္လည္ပုံမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုတရားကို (ဓမၼစၾကာ တရားေတာ္) ဟု ယေန႔သိၾကသည္။ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္သည္ ဘုရားရွင္္ တရားရ ပုံ(ဗုဒၶ၀င္)ကို ျပန္လည္ေျပာျပေသာတရား ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ေဟာေသာတရားမွာ သိဒၶတၳကုမာရကို သမၼာသမၺဳဒၶ စင္စစ္ျဖစ္ေစေသာ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရား)ျဖစ္သည္။ ထိုတရားကိုအေျခခံ၍ အရိယသစၥာေလးပါးတရားကိုေဟာျခင္းျဖစ္သည္။
ေလာကလြတ္ေျမာက္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားေဟာေစလႊတ္ျခင္း
ဓမၼစၾကာတရားေဒသနာသည္ ဘုရားရွင္၏ ၄၅ႏွစ္တာကာလအတြင္း ေဟာၾကား ေသာ တရားအားလုံး၏ အုတ္ျမစ္တရားလည္း ျဖစ္သည္။ ပထမေန႔၌ တရားနာ သူငါးဦးအဖြဲ႕မွ တစ္ဦးသာ ဘုရားတရားကို နားလည္ခဲ႔သည္။ ထိုေန႔မွာပင္ ထိုတရား သိသူသည္ ဘုရားထံ တပည့္သံဃာအျဖစ္ခြင္႔ပန္ ၀င္ေရာက္ခဲ႔သည္။ ေနာက္တစ္ ရက္စီ၌ တစ္ဦးစီ တရားရၿပီး သံဃာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင္႔ ၀ါတြင္းသုံးလ ကာလ တရားေဟာခဲ႔ရာသီတင္းကြၽတ္တြင္ သံဃာဦးေရေျခာက္ဆယ္ ရ႐ွိလာ သည္။ ဘုရားရွင္သည္ ဤသံဃာ၀င္မ်ားကို လူအမ်ားအတြက္ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ေစ ရန္(ဗဟုဇန ဟိတာယ)၊ လူအမ်ားအတြက္ ခ်မ္းသာသုခရေစရန္(ဗဟုဇန သုခါယ)၊ ေလာကႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္း႐ွင္သန္ေစရန္(ေလာကာႏုကမၸါယ)- ဟူေသာ တရားရည္မွန္း ခ်က္မ်ားခ်ေပးၿပီး၊ တရားေဟာရန္အတြက္ တစ္ခရီးလ်င္ ႏွစ္ပါးမသြားဘဲ တစ္ပါး က်စီသြားၾက ဟုမိန္႔ၾကား ေစလႊတ္ခဲ႔သည္။
သံဃာ႔အဖြဲ႕၀င္မ်ား
ဘုရားရွင္သည္ တပည့္အဖြဲ႕၀င္ သံဃာကို ဘုရားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္လအၾကာတြင္ စတင္ထူ ေထာင္ခဲ႔သည္။ ပထမဆုံး သံဃာအဖြဲ႕၀င္မွာ ပဥၥ၀ဂၢီဟူေသာ ငါးဦးအဖြဲ႕မွ “အ႐ွင္ ေကာ႑ည”ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးအဖြဲ႕၀င္မွာပါ၀ါျပည္ မလႅာမင္းတို႔၏ အင္ၾကင္း ဥယ်ာဥ္၌ ဘုရားလြန္ခါနီး သံဃအဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ခြင္႔ပန္ခဲ႔ေသာ “အ႐ွင္သုဘဒၵ”ျဖစ္ သည္။ ဘုရားသည္ တပည့္အဖြဲ႕၀င္ သံဃာကို လက္ခံထားေသာ္လည္း ပုရိမေဗာဓိ ေခၚေသာ ပထမႏွစ္၂၀တြင္ သံဃာ၀င္စည္းကမ္းဟူ၍ သတ္မွတ္မထားဘဲ တရား ႏွင္႔သာ ေနေစခဲ႔သည္။ သံဃာ၀င္မ်ားကို လျပည့္၊ လကြယ္ေန႔တိုင္း ၁၅ရက္တစ္ ႀကိမ္ ဥပုသ္ျပဳေစကာ ၾသ၀ါဒေပး၍ စစ္ေဆးခဲ႔သည္။ ၾသ၀ါဒ-ဟူသည္ကား ခံႏိုင္ရည္႐ွိျခင္း၊ ခံစားမႈေနာက္ မလိုက္ျခင္း၊ အခြင္႔လႊတ္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈမျပဳျခင္း၊ ေကာင္းမႈျပည့္စုံေအာင္ေနျခင္း၊ စိတ္ျဖဴစင္ေအာင္ေနျခင္း၊ ဤသည္တို႔ကား ဘုရား တို႔၏အဆုံးအမပင္တည္း ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းကို “ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္”ဟု ေခၚၾကသည္။ ဥပုသ္ျပဳျခင္း- ဆိုသည္မွာ-ဘုရားထံ ဆည္းကပ္မႈျပဳ၍ စစ္ေဆးခံျခင္း ျဖစ္သည္။ စစ္ေဆးခံပုံမွာ ဘုရားေပးေသာ ၾသ၀ါဒအတိုင္း မိမိ-႐ွိ၊ မ႐ွိႏွင္႔မ႐ွိလ်င္ ႐ွိေအာင္ေနထိုင္ပါမည္ဟု ဖြင္႔ဟ၀န္ခံ၍၊ ၀န္ခံရန္ မ႐ွိပါက ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ဘုရားသည္ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ၾကာေအာင္ ဤၾသ၀ါဒကို ေပးေနခဲ႔သည္။ ႏွစ္ကာလ ႐ွည္လာေသာအခါ သံဃာလိုက္နာေသာတရား ေကာင္းမြန္ေသာေၾကာင္႔ လူအမ်ားက အားထားၾကည္ညိဳလာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔သံဃာသည္ ပစၥည္းေလး ပါး ခ်မ္းသာလာ၍ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးမြမ္းမႈ မ်ားစြာခံရသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ လိုေသာ၊ ဂုဏ္ျပဳမႈ ခ်ီးမြမ္းမႈ ခံယူလိုေသာအေခ်ာင္သမားမ်ား သံဃာ႔ေဘာင္သို႔၀င္ လာၾကသည္။ ထိုသူတို႔သည္ တရားကို မသိၾက၊ သိရန္လည္း အားမထုတ္ၾက။ လာဘ္မ်ား၍ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာရရန္၊ ေက်ာ္ေစာရန္၊ အခ်ီးမြမ္းအပူေဇာ္ခံရန္(လာဘ၊ သကၠာရ၊ သိေလာက)ကိုသာ ႀကိဳးစားလာၾကသျဖင္႔ သံဃာသည္ ဂုဏ္ညႈိးလာ သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားသည္ ထိုအေၾကာင္းကိုသိ၍ သံဃာ၀င္အသက္ႏွစ္(၂၀) အၾကာတြင္ “သံဃာ႔၀ိနည္း”-ဟူေသာ သံဃာ၀င္မ်ား လိုက္နာရမည့္စည္းကမ္းကို စတင္ထုတ္ျပန္ ပညတ္ခဲ႔သည္။ ထို႔ျပင္ အမႈမျဖစ္ေပၚဘဲ ႀကိဳတင္၍စည္းကမ္းျပဳ ျခင္း (၀ါ) ၀ိနည္းပညတ္ျခင္း မျပဳခဲ႔၊ ေပၚေသာအမႈအေလ်ာက္ ၀ိနည္းကို ပညတ္ခဲ႔ သည္၊ စည္းကမ္းျပဳခဲ႔သည္။
ဘုရားမေဟာေသာတရား
ဘုရားရွင္သည္ ဘုရားျဖစ္သည္မွ လြန္သည့္အခ်ိန္ထိ ၄၅ႏွစ္တာကာလ၌ သံဃာ ၀င္မ်ားႏွင္႔ ဆည္းကပ္သူ လူအမ်ားကို တရားေဟာခဲ႔သည္။တရားမ်ား ေဟာၾကားရာ တြင္ ဘုရားသည္ လူ၊ လူ႔အသက္ႏွင္႔ လူမ႐ွိသည့္အရာမ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းဆိုေဟာေျပာခဲ႔သည္။ လူမ်ား(ေလာက)ၿမဲသလား၊ မၿမဲသလား၊ လူမ်ား (ေလာ က) အဆုံး႐ွိသလား၊ မ႐ွိသလား ျပႆနာ၊ ေသၿပီးေနာက္ ျဖစ္သလား၊ မျဖစ္သ လား၊ တစ္ခ်ိဳ႕ျဖစ္၍ တစ္ခ်ိဳ႕မျဖစ္သလား၊ ျဖစ္လည္းမဟုတ္၊ မျဖစ္လည္းမဟုတ္သ လား ျပႆနာ၊ လူႏွင္႔အသက္ တူသလား၊ မတူသလား ျပႆနာ၊ ဤျပႆနာ (၁၀)ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဤျပႆနာ(၁၀)ခ်က္သည္ လူ႔ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အရိယသစၥာတရား ႏွင္႔မဆိုင္ဘဲ၊ အျမင္ေမွာက္မွား စိတၱဇပြားေစသည့္ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေစသည့္ တရားမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ဘုရား႐ွင္႐ွင္းျပခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားေဟာေသာ တရားမ်ားသည္ လူ၏အရည္အေသြးျခင္းရာကို ေဖာ္ျပေနေသာ၊ လူ၏ဂုဏ္ရည္မ်ား ျဖစ္ေသာ လူ၏ ျပဳမူလႈပ္႐ွားမႈကံမ်ား၏ျဖစ္ရာ၊ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင္႔ ၿငိမ္းရာ၊ ၿငိမ္းေၾကာင္း ဟူေသာ အခ်က္ေလးခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ ယင္းကို “အရိယသစၥာေလးပါး” ဟု သိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရာ႔တပည့္သာ၀ကမ်ားက အရိယသစၥာေလးပါးမွ လြတ္ ေသာ ဘုရားတရားဟူသည္ မ႐ွိ(စတုသစၥ ၀ိနိမုေတၱာဓေမၼာနာမ နတၳိ) ဟုမွတ္တမ္း ျပဳခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရာရွင္သည္ သက္ေတာ္႐ွစ္ဆယ္၌ ၀မ္းေလ်ာေရာဂါျဖင္႔ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူသည္။ ပါ၀ါျပည္ မလႅာမင္းတို႔ အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္႐ွိ ေညာင္ေစာင္း ၌လဲေလ်ာင္းရင္း ဘုရားရွင္သည္ ပရိနိဗၺာန္ မျပဳမူမီ ေနာက္ဆုံးနာရီအနီးတိုင္ ေနာက္ဆုံးသာ၀ကျဖစ္ေသာ သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရားေဟာေတာ္မူသည္ထိ လုံ႔လ၊ ၀ီရိယႀကီးမားစြာျဖင္႔ တရားကိုအေလးထားေတာ္မူခဲ႔သည္။ သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရား ေဟာရာတြင္- “ငါဘုရား၏ အဆုံးအမသာသနာ၌သာ မဂၢင္႐ွစ္ပါးအက်င္႔ျမတ္တရား ႐ွိသည္၊ ထိုအက်င္႔ျမတ္ကို လိုက္နာက်င္႔ၾကံေနသမွ် ကာလပတ္လုံးလူ ေလာက တြင္ ရဟႏၲာမဆိတ္သုဥ္းေၾကာင္း” ေဟာခဲ႔သည္။
ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္္မူျခင္း
သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရားေဟာအၿပီး ဘုရားရွင္သည္ေညာင္ေစာင္းထက္၌ ေလ်ာင္း လ်က္ပင္ တပည့္သံဃာ၀င္မ်ားအား မိမိအေပၚ၌ အျပစ္ျမင္လ်င္ ေျပာၾက ရန္၊ တရား၌ ယုံမွား႐ွိလ်င္ ေမးၾကရန္ အခြင္႔ေပးရာ တပည့္သံဃာ၀င္တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ် ဘုရားအေပၚ အျပစ္စိုးစဥ္းမွ် မျမင္ၾကေၾကာင္း၊ တရား၌ ယုံမွား သကၤာ မ႐ွိၾကေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားသည္ မွတ္သား ဖြယ္ စကားေလးခြန္းေျပာခဲ႔သည္။
(၁) ဘုရားကို ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္း အစ႐ွိေသာ အာမိသပူဇာျဖင္႔ ပူေဇာ္သကၠာရ ျပဳျခင္းထက္ တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈကသာလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊
(၂) ေျပာဆိုဆုံးမ၍ မရသူအား ေကာင္းမေကာင္း လမ္းညႊန္ဆုံးမမႈ မျပဳေတာ႔ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားျခင္း ျဗဟၼဒဏ္ ထားရန္၊
(၃) ဘုရားအစား တရားႏွင္႔၀ိနည္းကို ဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ရန္၊
(၄) ၀ိနည္းအငယ္မ်ားကို ျပင္ဆင္ခြင္႔အာဏာကို သံဃာ႔ထံ ေပးအပ္ေၾကာင္း တို႔ ျဖစ္သည္။ (မွတ္သားသင့္ပါသည္)။
ဘုရားလြန္ၿပီးေနာက္ ႐ုပ္ၾကြင္းကို ရက္အနည္းငယ္ထားၿပီး၊ မီးသၿဂႋဳဟ္သည္။ မီးသၿဂႋဳဟ္ေသာအခါ မီး႐ွိန္ျပင္းခိုက္ အားလုံးျပာမက်မီေရျဖင္႔ၿငႇိမ္းေသာေၾကာင္႔ အ႐ိုးဓာတ္အခ်ိဳ႕ ပကတိအတိုင္းၾကြင္း၍၊ အမ်ားအားျဖင္႔ အလုံးအခဲမ်ားအျဖစ္ၾကြင္း သည္။ ဤဓာတ္ၾကြင္းမ်ားကို ပါဠိလို “အ၀ေသသရီရ”၊ ျမန္မာလို ကိုယ္ၾကြင္းမ်ားဟု ေခၚသည္။ ယေန႔ ဓာတ္ေတာ္မ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ ဓာတ္ေတာ္ဟူသည္မွာ ဘုရား၏ဓာတ္ေလးပါးျဖစ္၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကိုယ္ၾကြင္း ဓာတ္ေတာ္မ်ားသည္ ယေန႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၏ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္စရာမ်ားအျဖစ္ တည္႐ွိေနသည္။ ဓာတ္ေတာ္မ်ားႏွင္႔အျခားေသာ ဘုရားအသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းအၾကြင္းအက်န္မ်ား ကို ေစတီ၊ ပုထိုးအျဖစ္ ဘုရားအထိမ္းအမွတ္မ်ား စိုက္ထူကိုးကြယ္ၾကသည္။ ဘုရား ႐ုပ္ထုမ်ားကိုလည္း ထုလုပ္ကိုးကြယ္ၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ဘုရား အထိမ္းအမွတ္ႏွင္႔ ႐ုပ္တုမ်ား၊ ဓာတ္ေတာ္မ်ား အနီးအပါးသို႔ေရာက္လ်င္ ဦးညႊတ္ ႐ိုေသဂါရ၀ျပဳ (ရွိခိုး) ၾကရသည္။ ထုိသုိ႔ ရွိခိုးပူေဇာ္ရာတြင္ ဘုရားရွင္ သက္ရွိထင္ ရွားရွိသကဲ့သို႔အာရံုျပဳ၍ ပူေဇာ္ၾကရပါမည္။ ဘုရာရွင္အား ရွိခိုးပူေဇာ္ျခင္းထက္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားမ်ားအတုိင္း က်င့္ၾကံေနထုိင္သြားရန္မွာ ပို၍ပင္ အေရးႀကီးပါသည္။ တရားသိလာလွ်င္ ဘုရားကို ပို၍ပင္ယံုၾကည္မႈ၊ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္မ်ားကို ပို၍သိတက္လာမႈ မ်ားျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္စာ ဖတ္သူမ်ားသည္လည္း မိမိတုိ႔သိေနၾကေတာ့ တရားေတာ္မ်ားအတိုင္း သတိရွိကာ ႀကိဳးစားက်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကပါ ရန္အေရးႀကီးပါသည္။
စိရံတိ႒တု သဒၶေမၼာ
သဒၶေမၼာ- ေမြးေသလြတ္ေသာသူေတာ္ေကာင္းတရားသည္၊
စိရံ- ၾကာျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး၊
တိ႒တု- တည္ပါေစသတည္း။
ဗုဒၶဆိုတာ သစၥာ(၄) ပါးသိသူကိုမွ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဆုိတာ ဘုရားလို႔ေပါ႔ေပါ႔ ေလးေျပာရင္ ဟိုဘုရားသခင္ဆိုတဲ႔ ဖန္တီးရွင္ေတြနဲ႔ ေရာေထြးသြားမယ္။ သစၥာ (၄)ပါးသိသူေတြကိုမွထပ္ျပီးခြဲထုတ္လိုက္ရင္-
(၁) သေဗၺညဳတဗုဒၶ ( ၄ / ၈ / ၁၆ သေခၤ်၊ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)
(၂) ပေစၥကဗုဒၶ ( ၂ - သေခၤ်၊ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)
(၃) သုတဗုဒၶ ဆိုတာရွိပါေသးတယ္။
( ပိဋက (၃) ပံု အာဂံုေဆာင္ႏိုင္သူ (ရဟန္း၊ လူ) ၊ (၀ါ) ပရိယတၱိ သာသနာအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြတ္ေနသူေတြကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က သုတ ဗုဒၶ ဟု ခ်ီးက်ဴးေခၚဆိုပါတယ္။ ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာေတာ႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ဘုရားကို ေ၀ဘူဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးကသုတဗုဒၶ ဟုဂုဏ္ျပဳေခၚဆိုပါတယ္။)
ဖြားျမင္ျခင္းႏွင္႔ေတာထြက္ျခင္း
ယေန႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔အား တရား စတင္ညႊန္ျပသူသည္ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားျဖစ္ သည္။ ဘုရားရွင္၏ မ်ိဳးႏြယ္မွာ ေဂါတမျဖစ္၍ ေဂါတမဗုဒၶ -ဟု အမည္တြင္သည္။ ဘုရားကို ေ႐ွးျမန္မာတို႔က (ပုသွ်) ဟု ေခၚခဲ႔ၾကသည္။ ကာလအေလ်ာက္ ပုသွ်-ပုရား-ဖုရား-ဘုရား စသည္ျဖင္႔ ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ဟိႏၵဴျဗဟၼဏတို႔ က လူအမ်ားအား လမ္းညႊန္ျပေသာ ေခါင္းေဆာင္ကို (ပု႐ုသွ်)ဟု ေခၚသည္။ ပု႐ုသွ် သည္ ပါဠိလို (ပုရိသ)ျဖစ္သည္။ ျမန္မာလို ေယာက်္ား ဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ ပုရိသမွ ပုဂံေခတ္တြင္ ပုရဟာ၊ ပုရဟာမွ ပု႐ွာ၊ ပု႐ွာမွ ဘုရားဟု ေျပာင္းလဲလာသည္။ တရား ညႊန္ျပသူ ဘုရားသည္ လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၀ေက်ာ္က ေပၚေပါက္ခဲ႔သူျဖစ္ သည္။ ယခု အိႏၵိယျပည္ေျမာက္ပိုင္း၊ နီေပါနယ္စပ္၌ကပိလ၀တ္ျပည္ ႐ွိခဲ႔သည္။ ယင္းျပည္သည္ အမ်ားဆႏၵျဖင္႔ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကသည့္ “ဂဏ”တိုင္းျပည္ငယ္ ျဖစ္သည္။ ကပိလ၀တ္ျပည့္႐ွင္ ဘုရင္သုေဒၶါဒနႏွင္႔ မယ္ေတာ္ မဟာမာယာေဂါတမီေဒ၀ီတို႔မွ ဘုရားအေလာင္းလ်ာကို ေမြးဖြားခဲ႔သည္။ ငယ္မည္ သိဒၶတၳကုမာရ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳး ႏြယ္ဟူသည္မွာ အမိဘက္ အမ်ိဳးအအမည္ျဖစ္၍ ေဂါတမအႏြယ္ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳး မွာ အဖဘက္အမ်ိဳးအမည္ သက်ဟုေခၚေသာ သာကိယမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သိဒၶတၳကု မာရ ၁၆ႏွစ္သားအ႐ြယ္တြင္ ဘဒၵကဥၥနာ ငယ္မည္႐ွိေသာ ယေသာဓရာ အမည္႐ွိ မင္းသမီးႏွင္႔ ထိမ္းျမား၍ ကပိလ၀တ္ထီးနန္းကိုဆက္ခံကာ ဘုရင္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ သည္။ ဘုရင္အျဖစ္ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို အသက္၂၉ႏွစ္အထိခံစားခဲ႔ သည္။ အသက္၂၉ႏွစ္တြင္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္းေလာကႀကီး၏ နိမိတ္ေလးပါး ကိုျမင္ခဲ႔သည္။
ယင္းနိမိတ္ေလးပါးမွာ-
(၁) ေလာကႀကီး၏ မ႐ွင္မသန္ေတာ႔ဘဲ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ေနျခင္းနိမိတ္၊(သူအို)
(၂) ေလာကႀကီး၏ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနသည့္ နိမိတ္၊(သူနာ)
(၃) ေလာကႀကီး၏ ႐ွင္သန္မႈကင္း၊ ေသဆုံးေနျခင္း နိမိတ္၊(သူေသ)
(၄) ေလာကႀကီးအတြက္ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းမဲ႔ရာကို ႐ွာေဖြျခင္းနိမိတ္၊(ရဟန္း) ဟူ ေသာနိမိတ္ႀကီးေလးပါး ျဖစ္သည္။
ယင္းနိမိတ္ကို ေႏွာင္းလူမ်ားက သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္း ဟု တင္စားေျပာဆို သိနားလည္ခဲ႔ၾက၏။ ယင္းနိမိတ္မ်ားကို ဆင္ျခင္သံေ၀ဂယူခါ သိဒၶတၳကုမာရ သည္ အမိ၊ အဖတို႔ မ်က္ရည္အသြယ္သြယ္ စီးက်စဥ္၊ အမိအဖတို႔မ်က္ေမွာက္မွ ထီးနန္း ကိုစြန္႔ခါ ဖန္ရည္စြန္းအ၀တ္ကို၀တ္၍ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ျခင္း၊ ပ်က္စီးယိုယြင္းျခင္း၊ ႐ွင္သန္မႈကင္း ေသဆုံးျခင္းတို႔မွ ေလာကႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရး ရႏိုင္မည့္ တရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို ႐ွာေဖြခဲ႔သည္။
တရား႐ွာျခင္း
သိဒၶတၳကုမာရသည္ တရား႐ွာေဖြရန္ထြက္ခြါရာ၌-
(၁) ငါ -တရားသိသလို လူေတြအားလုံး တရားသိေစရမည္၊ (ဗုေဒၶါေဗာေဓယ်ံ)။
(၂) ငါ -တရားက်င္႔သလို လူေတြအားလုံး တရားက်င္႔ေစရမည္၊(တိေဏၰာ တာေရ ယ်ံ)။
(၃) ငါတရားရ၍ လြတ္ေျမာက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းသလို၊လူေတြအားလုံးတရားရ၍ လြတ္ ေျမာက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေစရမည္၊ (မုေတၱာ ေမာေစယ်ံ)-ဟု ရည္႐ြယ္ခ်က္ထား႐ွိခဲ႔ သည္။ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ တရား႐ွာေဖြသည့္အခါ ကာမအာ႐ုံမ်ားကိုအျပစ္ျမင္ စြန္႔ခြါခဲ႔ၿပီးေနာက္၊
(၁) အာ႐ုံအမ်ားကို ၀င္စားျခင္း အေတြးစိတ္မ်ားကို ပယ္ဖ်က္၍(သညာ၀ိရာဂ)၊ တစ္ေနရာတည္းတြင္ တစ္ကိုယ္တည္း၊ တစ္အာ႐ုံတည္းမွာ တစ္စိတ္တည္းျဖင္႔ (႐ုပ္)အာ႐ုံတစ္ခုတည္းမွာစြဲၿမဲေစေသာ ႐ူပစ်ာန္အက်င္႔ကိုလည္းက်င္႔ခဲ႔သည္။ ထိုအ ခါအသိမဲ႔ခ်မ္းသာကို ခံစားရသည္။ ထိုအသိမဲ႔ခ်မ္းသာသည္ ကာမခ်မ္းသာ ထက္ ပို၍ပို၍ အလႈိင္းႀကီးခ်မ္းသာေသာ္လည္းေလာကႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရး ရႏိုင္ မည့္တ ရား(ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို မရခဲ႔ေပ။
(၂) ထိုေနာက္ အာဠာရ၊ ဥဒက ဟုအမည္ရွိေသာ ရေသ႔မ်ားထံ နည္းခံ၍ ႐ုပ္အာ႐ုံ မ်ားကိုပယ္ဖ်က္ျခင္း(႐ူပ၀ိရာဂ)၊ ထိုမ႐ွိအာ႐ုံ၌စဲြၿမဲေစေသာအ႐ူပစ်ာန္အက်င္႔ကိို လည္းက်င္႔ခဲ႔သည္။ ထိုအခါ အ႐ွိမဲ႔ခ်မ္းသာကို ခံစားရသည္။ ထိုအ႐ွိမဲ႔ခ်မ္းသာသည္ ကာမခ်မ္းသာထက္ ပို၍ခ်မ္းသာေသာ၊ ႐ူပစ်ာန္(အသိမဲ႔ခ်မ္းသာ)ထက္ ပို၍ပို၍ အလႈိင္းႀကီး ခ်မ္းသာေသာ္လည္း ေလာကႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရးရႏိုင္မည့္တရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို မရခဲ႔ေပ။ သိဒၶတၳကုမာရသည္ ဤ႐ူပစ်ာန္၊ အ႐ူပစ်ာန္မ်ားကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အဆင္းရဲအပင္ပန္းခံ၍ ေသလုနီးပါး ၆ႏွစ္မွ်က်င္႔ေသာ္လည္း ေလာကႀကီးလြတ္ ေျမာက္ေရး ရႏိုင္မည့္တရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို ႐ွာမေတြ႕ခဲ႔ ေပ။ အ႐ူပစ်ာန္က်င္႔ရင္း ေသလုနီးပါး ျဖစ္ေသာအခါမွ သတိျပန္လည္ကာ ယင္းအက်င္႔မ်ားသည္ ကိုယ္႔ကိုယ္စိတ္ညႇဥ္းပမ္းေရးလမ္း တစ္နည္းအားျဖင္႔ ဘ၀ ညႈိးႏြမ္းေျခာက္ခန္းေစေသာအက်င္႔(အတၱကိလမထာႏုေယာဂ)အျဖစ္ျဖင္႔တရားမရေစေသာလမ္း ဟု သိျမင္၍၊ ယင္းအက်င္႔မ်ား စြန္႔ပယ္လိုက္သည္။
သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားျဖစ္ျခင္း
ထို႔ေနာက္ ငယ္စဥ္ပက္လက္မွ်ေနစဥ္ လူမမည္ဘ၀က၊ ဖခင္သုေဒၶါဒနဘုရင္ႀကီး လယ္ထြန္မဂၤလာဆင္းစဥ္ အထိန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိကိုသေျပပင္ရိပ္၌သိပ္ခါ ႏို႔ခ်ိဳ မတိုက္၊ ေရမတိုက္ဘဲနံနက္မွသည္ညေနေစာင္းသည္ထိအထီးတည္းထားခဲ႔ေသာ္ လည္း၊ မိမိ၌စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ဆာမႈမ႐ွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေနထိုင္ ေသာေၾကာင္႔ ဖခင္ဘုရင္ႀကီး၏ ဂ႐ုဂါရ၀ျပဳခံရမႈ၏ အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ျပန္လည္ဆင္ျခင္ကာ၊ ယင္းေနထိုင္မႈကို ျပန္လည္က်င္႔သုံးရင္း အျမင္႔ျမတ္ဆုံးေသာ လူသား၏ ဂုဏ္ရည္သိကၡာတရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို ထိုးထြင္းသိျမင္ခဲ႔သည္။ တရားကိုသိျမင္၍ အရိယသစၥာစက္လည္ကာ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔ သည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔၏ ေနအ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ျဖစ္ သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားဘ၀တြင္ အက်င္႔ သုံးပိုင္း႐ွိခဲ႔သည္-
(၁) ကပိလ၀တ္ ထီးနန္းစည္းစိမ္၌ အသက္၂၉ႏွစ္ထိေနထိုင္ေသာကာလ တစ္ပိုင္း၊ (ယင္းကို ကာမသုခလိကာႏုေယာဂ ဟုဆိုရသည္)။
(၂) ႐ူပစ်ာန္၊ အ႐ူပစ်ာန္ ၆ႏွစ္ၾကာ က်င္႔ႀကံေသာကာလ တစ္ပိုင္း၊(ယင္းကို အတၱ ကိလမထာႏုေယာဂဟု ဆိုရသည္)။
(၃) ဘုရားျဖစ္၍ တရားျဖင္႔ ၄၅ႏွစ္ၾကာ ေနေသာကာလတစ္ပိုင္း ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘုရားသည္ ဘုရားမျဖစ္မီ ထီးနန္း၌ေနရာတြင္ သမုတိသစၥာတရား၌ မိမိကိုယ္ မိမိမပိုင္မႈ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းမ႐ွိမႈတို႔ကို ၿငီးေငြ႕ရာမွ ပရမတၳသစၥာကို ေျပာင္းလဲ က်င္႔သုံးခဲ႔သည္။ တဖန္ ပရမတၳသစၥာ၌လည္း မိမိကိုယ္မိမိ မပိုင္မႈကို ထပ္မံသိျပန္ ၍၊ စြန္႔ရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ဆိုးစိတ္ဆာမ႐ွိေအာင္ သတိျဖင္႔ က်င္႔သုံးေနထိုင္ ရာမွ အရိယသစၥာကိုေတြ႕ျမင္ၿပီး၊ မိမိကိုယ္မိမိ ပိုင္စိုးသည့္ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား အျဖစ္ ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဗုဒၶဘုရားသည္ ေလာကမွလြတ္ေျမာက္ေရး တရား အျဖစ္ သမၼာ တစ္လုံးကို သိျမင္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားကို တရားက ေမြးဖြားျခင္းျဖစ္သည္။
တရားေဟာျခင္း
သိဒၶတၳကုမာရကို သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေစေသာ အရိယသစၥာတရား မွာလူသည္ ေကာင္းတာလုပ္လ်င္ ေကာင္းသူျဖစ္၍၊ မေကာင္းတာ လုပ္ပါက မေကာင္းသူျဖစ္သည္ ဟူေသာအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤတရားသည္ ႐ိုးစင္းလွ သည္။ လူတိုင္းသိသည္ ဟုထင္ရဖြယ္႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲႏွင္႔ခ်မ္းသာျဖစ္မႈ မ်ားဆိုင္ရာတြင္ မ႐ိုးသားေသာ အျမင္မ်ားသည္ လူတို႔၌ လက္ဦးစြဲေရာက္ေနသျဖင္႔ ဤ႐ိုးစင္းေသာ တရားကိုမျမင္ႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ဆင္းရဲႏွင္႔ခ်မ္းသာ ကိုတန္းခိုး႐ွင္က ျဖစ္ေစ၊ နကၡတ္တာရာကျဖစ္ေစ၊ ဓာတ္ကျဖစ္ေစ၊ နတ္ကျဖစ္ေစ၊ လူမျဖစ္မီေ႐ွးကံကျဖစ္ေစ၊ ျပဳလုပ္သည္ ဟု ခံယူၾကသည့္ အျမင္မ်ားျဖစ္သည္။ ဤအျမင္မ်ားသည္ မ႐ိုးသားေသာ အျမင္မ်ားျဖစ္၍ အမွန္မျမင္ရန္ဖုံးကြယ္ထား သည္။ ဤအျမင္မ်ားကို ခံယူထားၾကသူတို႔သည္ ကိုယ္ျပဳသမွ်ကိုယ္ခံရ၊ စံရသည္ -ဟူေသာ ဘုရား၏တရားကို အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရား သည္ သိႏိုင္သူအခ်ိဳ႕ကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္ေဟာေျပာခဲ႔သည္။ ဘုရား၏ စား၀တ္ေန ေရးမွာ အစားအတြက္ ဆြမ္းခံစားသည္။ ဆြမ္းခံျခင္းဟူသည္ ထမင္းေတာင္းျခင္း မဟုတ္။ ထမင္းေပးျခင္းကို လက္ခံျခင္းသာျဖစ္သည္။ အ၀တ္အတြက္ ပိုင္႐ွင္မဲ႔အ ၀တ္မ်ားကို ႐ွာေဖြ၀တ္သည္။ အေနအတြက္ သစ္ပင္၊ ေတာင္ေခါင္း၊ သူတပါးလွဴ ေသာ ဇရပ္၊ ေက်ာင္းတို႔၌ေနသည္။ ဘုရားသည္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သီးျခား အားထုတ္၍ အလုပ္မလုပ္။ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသမႈကို ျပဳႏိုင္ရန္အတြက္သာ စား၀တ္ေနမႈကိုမွီ၀ဲသည္။ ေလာကလူသားမ်ားကား အလုပ္လုပ္ဖို႔ စားျခင္းမဟုတ္၊ စားဖို႔အလုပ္လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသည္ တရားထိုးထြင္းသိျမင္ၿပီး ႏွစ္လ တရားမေဟာဘဲ တရားကိုသာ အဖန္ဖန္ ျပန္လည္သုံးသပ္ကာေနသည္။ ဘုရားျဖစ္ ၍ႏွစ္လတိတိအၾကာ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔၌ မိဂဒါေတာ(မိဂဒါ၀ုန္)၌ တရားနာသူငါးဦး အဖြဲ႕ကို ပထမဆုံး တရားေဟာသည္။ ပဥၥ၀ဂၢီဟု အသိမ်ားၾကသည္။ တရားေဟာ ၾကားရာ၌ တရား႐ွာသူမ်ား ေ႐ွာင္ရမည့္ တရားအႏၲရာယ္ႏွစ္ပါးႏွင္႔ အရိယသစၥာ ေလးပါး တရားျပခ်က္၊ တရားစက္လည္ပုံမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုတရားကို (ဓမၼစၾကာ တရားေတာ္) ဟု ယေန႔သိၾကသည္။ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္သည္ ဘုရားရွင္္ တရားရ ပုံ(ဗုဒၶ၀င္)ကို ျပန္လည္ေျပာျပေသာတရား ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ေဟာေသာတရားမွာ သိဒၶတၳကုမာရကို သမၼာသမၺဳဒၶ စင္စစ္ျဖစ္ေစေသာ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရား)ျဖစ္သည္။ ထိုတရားကိုအေျခခံ၍ အရိယသစၥာေလးပါးတရားကိုေဟာျခင္းျဖစ္သည္။
ေလာကလြတ္ေျမာက္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားေဟာေစလႊတ္ျခင္း
ဓမၼစၾကာတရားေဒသနာသည္ ဘုရားရွင္၏ ၄၅ႏွစ္တာကာလအတြင္း ေဟာၾကား ေသာ တရားအားလုံး၏ အုတ္ျမစ္တရားလည္း ျဖစ္သည္။ ပထမေန႔၌ တရားနာ သူငါးဦးအဖြဲ႕မွ တစ္ဦးသာ ဘုရားတရားကို နားလည္ခဲ႔သည္။ ထိုေန႔မွာပင္ ထိုတရား သိသူသည္ ဘုရားထံ တပည့္သံဃာအျဖစ္ခြင္႔ပန္ ၀င္ေရာက္ခဲ႔သည္။ ေနာက္တစ္ ရက္စီ၌ တစ္ဦးစီ တရားရၿပီး သံဃာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင္႔ ၀ါတြင္းသုံးလ ကာလ တရားေဟာခဲ႔ရာသီတင္းကြၽတ္တြင္ သံဃာဦးေရေျခာက္ဆယ္ ရ႐ွိလာ သည္။ ဘုရားရွင္သည္ ဤသံဃာ၀င္မ်ားကို လူအမ်ားအတြက္ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ေစ ရန္(ဗဟုဇန ဟိတာယ)၊ လူအမ်ားအတြက္ ခ်မ္းသာသုခရေစရန္(ဗဟုဇန သုခါယ)၊ ေလာကႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္း႐ွင္သန္ေစရန္(ေလာကာႏုကမၸါယ)- ဟူေသာ တရားရည္မွန္း ခ်က္မ်ားခ်ေပးၿပီး၊ တရားေဟာရန္အတြက္ တစ္ခရီးလ်င္ ႏွစ္ပါးမသြားဘဲ တစ္ပါး က်စီသြားၾက ဟုမိန္႔ၾကား ေစလႊတ္ခဲ႔သည္။
သံဃာ႔အဖြဲ႕၀င္မ်ား
ဘုရားရွင္သည္ တပည့္အဖြဲ႕၀င္ သံဃာကို ဘုရားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္လအၾကာတြင္ စတင္ထူ ေထာင္ခဲ႔သည္။ ပထမဆုံး သံဃာအဖြဲ႕၀င္မွာ ပဥၥ၀ဂၢီဟူေသာ ငါးဦးအဖြဲ႕မွ “အ႐ွင္ ေကာ႑ည”ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးအဖြဲ႕၀င္မွာပါ၀ါျပည္ မလႅာမင္းတို႔၏ အင္ၾကင္း ဥယ်ာဥ္၌ ဘုရားလြန္ခါနီး သံဃအဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ခြင္႔ပန္ခဲ႔ေသာ “အ႐ွင္သုဘဒၵ”ျဖစ္ သည္။ ဘုရားသည္ တပည့္အဖြဲ႕၀င္ သံဃာကို လက္ခံထားေသာ္လည္း ပုရိမေဗာဓိ ေခၚေသာ ပထမႏွစ္၂၀တြင္ သံဃာ၀င္စည္းကမ္းဟူ၍ သတ္မွတ္မထားဘဲ တရား ႏွင္႔သာ ေနေစခဲ႔သည္။ သံဃာ၀င္မ်ားကို လျပည့္၊ လကြယ္ေန႔တိုင္း ၁၅ရက္တစ္ ႀကိမ္ ဥပုသ္ျပဳေစကာ ၾသ၀ါဒေပး၍ စစ္ေဆးခဲ႔သည္။ ၾသ၀ါဒ-ဟူသည္ကား ခံႏိုင္ရည္႐ွိျခင္း၊ ခံစားမႈေနာက္ မလိုက္ျခင္း၊ အခြင္႔လႊတ္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈမျပဳျခင္း၊ ေကာင္းမႈျပည့္စုံေအာင္ေနျခင္း၊ စိတ္ျဖဴစင္ေအာင္ေနျခင္း၊ ဤသည္တို႔ကား ဘုရား တို႔၏အဆုံးအမပင္တည္း ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းကို “ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္”ဟု ေခၚၾကသည္။ ဥပုသ္ျပဳျခင္း- ဆိုသည္မွာ-ဘုရားထံ ဆည္းကပ္မႈျပဳ၍ စစ္ေဆးခံျခင္း ျဖစ္သည္။ စစ္ေဆးခံပုံမွာ ဘုရားေပးေသာ ၾသ၀ါဒအတိုင္း မိမိ-႐ွိ၊ မ႐ွိႏွင္႔မ႐ွိလ်င္ ႐ွိေအာင္ေနထိုင္ပါမည္ဟု ဖြင္႔ဟ၀န္ခံ၍၊ ၀န္ခံရန္ မ႐ွိပါက ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ဘုရားသည္ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ၾကာေအာင္ ဤၾသ၀ါဒကို ေပးေနခဲ႔သည္။ ႏွစ္ကာလ ႐ွည္လာေသာအခါ သံဃာလိုက္နာေသာတရား ေကာင္းမြန္ေသာေၾကာင္႔ လူအမ်ားက အားထားၾကည္ညိဳလာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔သံဃာသည္ ပစၥည္းေလး ပါး ခ်မ္းသာလာ၍ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးမြမ္းမႈ မ်ားစြာခံရသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ လိုေသာ၊ ဂုဏ္ျပဳမႈ ခ်ီးမြမ္းမႈ ခံယူလိုေသာအေခ်ာင္သမားမ်ား သံဃာ႔ေဘာင္သို႔၀င္ လာၾကသည္။ ထိုသူတို႔သည္ တရားကို မသိၾက၊ သိရန္လည္း အားမထုတ္ၾက။ လာဘ္မ်ား၍ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာရရန္၊ ေက်ာ္ေစာရန္၊ အခ်ီးမြမ္းအပူေဇာ္ခံရန္(လာဘ၊ သကၠာရ၊ သိေလာက)ကိုသာ ႀကိဳးစားလာၾကသျဖင္႔ သံဃာသည္ ဂုဏ္ညႈိးလာ သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားသည္ ထိုအေၾကာင္းကိုသိ၍ သံဃာ၀င္အသက္ႏွစ္(၂၀) အၾကာတြင္ “သံဃာ႔၀ိနည္း”-ဟူေသာ သံဃာ၀င္မ်ား လိုက္နာရမည့္စည္းကမ္းကို စတင္ထုတ္ျပန္ ပညတ္ခဲ႔သည္။ ထို႔ျပင္ အမႈမျဖစ္ေပၚဘဲ ႀကိဳတင္၍စည္းကမ္းျပဳ ျခင္း (၀ါ) ၀ိနည္းပညတ္ျခင္း မျပဳခဲ႔၊ ေပၚေသာအမႈအေလ်ာက္ ၀ိနည္းကို ပညတ္ခဲ႔ သည္၊ စည္းကမ္းျပဳခဲ႔သည္။
ဘုရားမေဟာေသာတရား
ဘုရားရွင္သည္ ဘုရားျဖစ္သည္မွ လြန္သည့္အခ်ိန္ထိ ၄၅ႏွစ္တာကာလ၌ သံဃာ ၀င္မ်ားႏွင္႔ ဆည္းကပ္သူ လူအမ်ားကို တရားေဟာခဲ႔သည္။တရားမ်ား ေဟာၾကားရာ တြင္ ဘုရားသည္ လူ၊ လူ႔အသက္ႏွင္႔ လူမ႐ွိသည့္အရာမ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းဆိုေဟာေျပာခဲ႔သည္။ လူမ်ား(ေလာက)ၿမဲသလား၊ မၿမဲသလား၊ လူမ်ား (ေလာ က) အဆုံး႐ွိသလား၊ မ႐ွိသလား ျပႆနာ၊ ေသၿပီးေနာက္ ျဖစ္သလား၊ မျဖစ္သ လား၊ တစ္ခ်ိဳ႕ျဖစ္၍ တစ္ခ်ိဳ႕မျဖစ္သလား၊ ျဖစ္လည္းမဟုတ္၊ မျဖစ္လည္းမဟုတ္သ လား ျပႆနာ၊ လူႏွင္႔အသက္ တူသလား၊ မတူသလား ျပႆနာ၊ ဤျပႆနာ (၁၀)ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဤျပႆနာ(၁၀)ခ်က္သည္ လူ႔ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အရိယသစၥာတရား ႏွင္႔မဆိုင္ဘဲ၊ အျမင္ေမွာက္မွား စိတၱဇပြားေစသည့္ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေစသည့္ တရားမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ဘုရား႐ွင္႐ွင္းျပခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားေဟာေသာ တရားမ်ားသည္ လူ၏အရည္အေသြးျခင္းရာကို ေဖာ္ျပေနေသာ၊ လူ၏ဂုဏ္ရည္မ်ား ျဖစ္ေသာ လူ၏ ျပဳမူလႈပ္႐ွားမႈကံမ်ား၏ျဖစ္ရာ၊ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင္႔ ၿငိမ္းရာ၊ ၿငိမ္းေၾကာင္း ဟူေသာ အခ်က္ေလးခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ ယင္းကို “အရိယသစၥာေလးပါး” ဟု သိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရာ႔တပည့္သာ၀ကမ်ားက အရိယသစၥာေလးပါးမွ လြတ္ ေသာ ဘုရားတရားဟူသည္ မ႐ွိ(စတုသစၥ ၀ိနိမုေတၱာဓေမၼာနာမ နတၳိ) ဟုမွတ္တမ္း ျပဳခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရာရွင္သည္ သက္ေတာ္႐ွစ္ဆယ္၌ ၀မ္းေလ်ာေရာဂါျဖင္႔ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူသည္။ ပါ၀ါျပည္ မလႅာမင္းတို႔ အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္႐ွိ ေညာင္ေစာင္း ၌လဲေလ်ာင္းရင္း ဘုရားရွင္သည္ ပရိနိဗၺာန္ မျပဳမူမီ ေနာက္ဆုံးနာရီအနီးတိုင္ ေနာက္ဆုံးသာ၀ကျဖစ္ေသာ သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရားေဟာေတာ္မူသည္ထိ လုံ႔လ၊ ၀ီရိယႀကီးမားစြာျဖင္႔ တရားကိုအေလးထားေတာ္မူခဲ႔သည္။ သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရား ေဟာရာတြင္- “ငါဘုရား၏ အဆုံးအမသာသနာ၌သာ မဂၢင္႐ွစ္ပါးအက်င္႔ျမတ္တရား ႐ွိသည္၊ ထိုအက်င္႔ျမတ္ကို လိုက္နာက်င္႔ၾကံေနသမွ် ကာလပတ္လုံးလူ ေလာက တြင္ ရဟႏၲာမဆိတ္သုဥ္းေၾကာင္း” ေဟာခဲ႔သည္။
ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္္မူျခင္း
သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရားေဟာအၿပီး ဘုရားရွင္သည္ေညာင္ေစာင္းထက္၌ ေလ်ာင္း လ်က္ပင္ တပည့္သံဃာ၀င္မ်ားအား မိမိအေပၚ၌ အျပစ္ျမင္လ်င္ ေျပာၾက ရန္၊ တရား၌ ယုံမွား႐ွိလ်င္ ေမးၾကရန္ အခြင္႔ေပးရာ တပည့္သံဃာ၀င္တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ် ဘုရားအေပၚ အျပစ္စိုးစဥ္းမွ် မျမင္ၾကေၾကာင္း၊ တရား၌ ယုံမွား သကၤာ မ႐ွိၾကေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားသည္ မွတ္သား ဖြယ္ စကားေလးခြန္းေျပာခဲ႔သည္။
(၁) ဘုရားကို ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္း အစ႐ွိေသာ အာမိသပူဇာျဖင္႔ ပူေဇာ္သကၠာရ ျပဳျခင္းထက္ တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈကသာလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊
(၂) ေျပာဆိုဆုံးမ၍ မရသူအား ေကာင္းမေကာင္း လမ္းညႊန္ဆုံးမမႈ မျပဳေတာ႔ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားျခင္း ျဗဟၼဒဏ္ ထားရန္၊
(၃) ဘုရားအစား တရားႏွင္႔၀ိနည္းကို ဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ရန္၊
(၄) ၀ိနည္းအငယ္မ်ားကို ျပင္ဆင္ခြင္႔အာဏာကို သံဃာ႔ထံ ေပးအပ္ေၾကာင္း တို႔ ျဖစ္သည္။ (မွတ္သားသင့္ပါသည္)။
ဘုရားလြန္ၿပီးေနာက္ ႐ုပ္ၾကြင္းကို ရက္အနည္းငယ္ထားၿပီး၊ မီးသၿဂႋဳဟ္သည္။ မီးသၿဂႋဳဟ္ေသာအခါ မီး႐ွိန္ျပင္းခိုက္ အားလုံးျပာမက်မီေရျဖင္႔ၿငႇိမ္းေသာေၾကာင္႔ အ႐ိုးဓာတ္အခ်ိဳ႕ ပကတိအတိုင္းၾကြင္း၍၊ အမ်ားအားျဖင္႔ အလုံးအခဲမ်ားအျဖစ္ၾကြင္း သည္။ ဤဓာတ္ၾကြင္းမ်ားကို ပါဠိလို “အ၀ေသသရီရ”၊ ျမန္မာလို ကိုယ္ၾကြင္းမ်ားဟု ေခၚသည္။ ယေန႔ ဓာတ္ေတာ္မ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ ဓာတ္ေတာ္ဟူသည္မွာ ဘုရား၏ဓာတ္ေလးပါးျဖစ္၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကိုယ္ၾကြင္း ဓာတ္ေတာ္မ်ားသည္ ယေန႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၏ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္စရာမ်ားအျဖစ္ တည္႐ွိေနသည္။ ဓာတ္ေတာ္မ်ားႏွင္႔အျခားေသာ ဘုရားအသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းအၾကြင္းအက်န္မ်ား ကို ေစတီ၊ ပုထိုးအျဖစ္ ဘုရားအထိမ္းအမွတ္မ်ား စိုက္ထူကိုးကြယ္ၾကသည္။ ဘုရား ႐ုပ္ထုမ်ားကိုလည္း ထုလုပ္ကိုးကြယ္ၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ဘုရား အထိမ္းအမွတ္ႏွင္႔ ႐ုပ္တုမ်ား၊ ဓာတ္ေတာ္မ်ား အနီးအပါးသို႔ေရာက္လ်င္ ဦးညႊတ္ ႐ိုေသဂါရ၀ျပဳ (ရွိခိုး) ၾကရသည္။ ထုိသုိ႔ ရွိခိုးပူေဇာ္ရာတြင္ ဘုရားရွင္ သက္ရွိထင္ ရွားရွိသကဲ့သို႔အာရံုျပဳ၍ ပူေဇာ္ၾကရပါမည္။ ဘုရာရွင္အား ရွိခိုးပူေဇာ္ျခင္းထက္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားမ်ားအတုိင္း က်င့္ၾကံေနထုိင္သြားရန္မွာ ပို၍ပင္ အေရးႀကီးပါသည္။ တရားသိလာလွ်င္ ဘုရားကို ပို၍ပင္ယံုၾကည္မႈ၊ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္မ်ားကို ပို၍သိတက္လာမႈ မ်ားျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္စာ ဖတ္သူမ်ားသည္လည္း မိမိတုိ႔သိေနၾကေတာ့ တရားေတာ္မ်ားအတိုင္း သတိရွိကာ ႀကိဳးစားက်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကပါ ရန္အေရးႀကီးပါသည္။
စိရံတိ႒တု သဒၶေမၼာ
သဒၶေမၼာ- ေမြးေသလြတ္ေသာသူေတာ္ေကာင္းတရားသည္၊
စိရံ- ၾကာျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး၊
တိ႒တု- တည္ပါေစသတည္း။
ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ရွဥ္႔႔ကေလး
အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔
စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ စိတ္လက္ေပါ႔ပါး လြတ္လပ္ခ်င္တာနဲ႔ ပန္းျခံေလး တစ္ျခံက
ခံုတန္းယားေလးေပၚမွာ ေျခပစ္ ၊ လက္ပစ္ ထိုင္ေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႕အေတြးေတြက အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြဆီက မခြာႏိုင္။
ဘာလို႔မ်ားလဲ။ ငါ ဘယ္ေနရာေတြ မွာ ၾကိဳးစားဖို႔ လိုေနတာလဲ။ ဘယ္အရာကမ်ား
ငါ႕ကို ကံမေကာင္းေအာင္ လုပ္ေစခ်င္ေနတာလဲ။ ငါ႔ေလာက္ ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးျပီး
အျမင္႔ဆံုးေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဒါေတာင္မွ
ငါ လိုခ်င္တာေတြကို ဘာလို႕ လွမ္းလို႔ မမွီႏိုင္တာလဲ။ ဘာလို႔
ငါလိုခ်င္တာေတြမွ အလွမ္းေဝးျပီး ငါ က်ရႈံးေနရတာလဲ။
ဒီလိုေတြ ေတြးျပီး ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူနဲ႔ လက္မထပ္ရေသး ။ သူနဲ႔ ခ်စ္သူ
ျဖစ္ခဲ႔တာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ . .၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္း မေအာင္ျမင္ေသာေၾကာင္႔
ခ်စ္သူကို လက္မထပ္ႏိုင္ေသး။ သူကလည္း ခ်စ္သူခ်င္းေတာ႔
အတူတူေနခ်င္ရွာမွာေပါ႔။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ အဆင္ေျပဘူး ၊
ေမွ်ာ္မွန္းသေလာက္ အဆင္မေျပဘူး။ အျမဲျငီးေနတတ္တာေၾကာင္႔ သူလည္း
မေျပာသာဘူးထင္တယ္။ ဒီအတြက္လည္း ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ အားနာမိတယ္။
အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ျပီး အျမင္႔ဆံုး
၊ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားထားတာေတြ ဘာမွ ျဖစ္မလာခဲ႔ ၊ တခ်ိဳ႕တေလသာ
သာမာန္အေနနဲ႔ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ သိပ္ျပီီး သေဘာမေတြ႕
၊ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ေခါင္း ပိုျပီး
ေနာက္က်ိလာခဲ႔တယ္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးျပီး ေနာက္ေနတဲ႔ ဦးေခါင္းကို အေပၚသို႔
ကၽြန္ေတာ္ေမာ႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ အျမင္ေတြက ဦးေခါင္းထပ္က
အုန္းပင္ေတြဆီကို ေရာက္သြားတယ္။ ေၾသာ္ . .ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနတာက
အုန္းပင္တန္းပါလား။ အုန္းပင္ေတြ ေနရာတက် တန္းစီျပီး စိုက္ထားတဲ႔
ပန္းျခံေလးထဲ ေရာက္ေနခဲ႔တာ။
ဒီလို ကၽြန္ေတာ္ ဦးေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေနခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတာ္႔အထက္က အုန္းပင္ေပၚမွာ ရွဥ္႕ေလးေတြက ေျပးလႊားေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ရွဥ္႔ေလး သံုးေကာင္ အုန္းပင္ တစ္ပင္ကေန
တစ္ပင္ကို ခုန္ကူးေနၾကတယ္။ သူတို႔ ခႏၶာကိ္ုယ္နဲ႔ အုန္းပင္ တစ္ပင္ နဲ႔
တစ္ပင္ အကြာအေဝးကို ခုန္ကူးဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ လြယ္တာ မဟုတ္။ သူတို႔
လက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ အုန္းပင္ရဲ႕ အျမင္႔ဆံုး အလက္ဆီကို တတ္သြားတယ္။ ဒီကေနမွ
အုန္းပင္ ေနာက္တစ္ပင္ရွိရာ အလက္ဆီကို သူတို႔ လွမ္းျပီး ခုန္လိုက္ၾကတယ္။
သူတို႕ ခုန္ၾကတာကို ေအာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔
ၾကည္႔ေနမိတယ္။ သူတို႔ လိုခ်င္ရာ အုန္းလက္ဆီကို လွမ္းခုန္လိုက္တာပါပဲ။
ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ လိုတဲ႔ အုန္းလက္ကို မေရာက္ပဲ ေအာက္ဘက္နားဆီမွာ ရွိေနတဲ႔
အုန္းလက္ဆီကိုသာ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္က က်သြားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း သူတို႔
က်ေရာက္လာတဲ႔ အုန္းလက္ကို တြဲခိုျပီး ဒီကေနမွ တဆင္႔ သူတို႔ ပထမ
ေမွ်ာ္မွန္းရာ အုန္းလက္ဆီကို သြက္သြက္လက္လက္ပဲ တတ္သြားတယ္။ သူတို႕မွာ
ဘာမွ ပင္ပန္းတယ္ လို႔ မထင္မိ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို ၾကည္႔ျပီး အေတြးေလး
တစ္ခ်က္ရျပီး ျပံဳးျပီး ေဘးဘီကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးခံုေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ္႕လိုပဲ ဦးေလး အရြယ္ လူတစ္ေယာက္ ရွဥ္႔ေလးေတြကို ေမာ႔ၾကည္႔ေနတယ္။
သူကလည္း ေခါင္းကို ကၽြန္ေတာ္႕ဆီကို လွည္႔ရင္း. . .
“ ကိုယ္ အခုလို ဒီရွဥ္႕ကေလးေတြကို လာထိုင္ျပီး ၾကည္႔ေနမိတာ.
ႏွစ္ေပါင္း ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ျပီကြ။ ဒါေပမဲ႔လည္း ဒီအေတာအတြင္းမွာ အရင္က
ရွဥ္႕ေတြ အသက္ၾကီးလို႔ ေနာက္ထပ္ ရွဥ္႕ေလးေတြသာ ေျပာင္းသြားလိမ္႕မယ္။
သူတို႔ ဒီလို ခုန္ေနတာကေတာ႔ မေျပာင္းလဲ သြားဘူး။
သူတို႕ ေရာက္ရာ ေနရာမွာ အျမင္႔ဆံုးထိ ၾကိဳးစားတယ္။ ျပီးေတာ႔
ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာကို ေရာက္ဖို႔ အားကုန္ခုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း သူတို႔
လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာေရာက္ေအာင္ သူတို႕ ခႏၶာကိုယ္က မစြမ္းႏိုင္ေတာ႔ သူတို႔
ဘာျဖစ္လဲ ၊ ေရာက္တဲ႔ ေနရာကို အမိအရ ဖမ္းကိုင္ျပီး လိုခ်င္တဲ႔ ပထမေနရာ
ေရာက္ေအာင္ တြယ္တတ္သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ ဒီေနရာမွာ တင္ရပ္မေနဘူး။
သူတို႔ လက္ရွိေနရာကေန အျမင္႔ဆံုးကို ထပ္တတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေနရာကို
ထပ္ခုန္ၾကတယ္။
ဒီမွာလည္း သူတို႔လိုရာ ေနရာ မေရာက္ရင္လည္း ေရာက္ရာကို
ဆြဲကိုင္ျပီး ထပ္တတ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထူးျခားတာ တစ္ခု ရွိတယ္ကြ။ ဒီလို
သူတို႔ အားကုန္ ခုန္လိုက္လို႔ လိုရာကို မေရာက္ပဲ ေအာက္ကို
ဘယ္အကိုင္းကိုမွ မဆြဲမိပဲ ျပဳတ္က်လာတယ္ လို႔ မရွိခဲ႔ဘူး။ သူတို႔ ဒဏ္ရာ
အနာတရ ရသြားတယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ သူတို႔ လိုရာ မေရာက္ေပမဲ႔
တစ္ကိုင္းကိုင္း ၊ တစ္လက္လက္မွာ တြယ္မိသြားျပီး အထက္ကို တတ္သြားတာပါပဲ။ ”
ဒီဦးေလးၾကီးက ဒီလို ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေန႕မွ
ဒီရွဥ္႕ေလးေတြကို ျမင္မိတာ။ သူက ဒီလို လာၾကည္႔ေနတာ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္မွ
ရွိေတာ႔မယ္ ဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခုနက ကၽြန္ေတာ္႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား လိုသေလာက္ျဖစ္မလာခဲ႔တာ နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး က်ေနတဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ တစ္ခုခု ကို ျမင္လိုက္ရသလို လန္းဆန္း တတ္ၾကြလာတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ခဲ႔တယ္။
၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူကို ခ်က္ခ်င္း
လက္ထပ္တယ္။ အရင္က ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ထားတာေတြကိုလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္
လုပ္ျပီး ခရီးထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးမယ္လို႔ လုပ္ထားတဲ႔ စာေတြကိုလည္း
လက္ရွိ အေျခအေနအတိုင္းမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ႔သည္။
အရင္က အင္တင္တင္ျဖစ္ေနေသာ ထုတ္ေဝသူမ်ားကိုလည္း
ရဲရဲတင္းတင္းေပးထားလိုက္သည္။
ဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးရွည္ၾကီးထြက္သည္။ ဒီမွာ
ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ စာေရးစရာ ကုန္ၾကမ္းမ်ားစြာ ပါလာသည္။ ထုိကုန္ၾကမ္းေတြနဲ႔
အတူ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးက ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကို ထုတ္ေဝျပီး၍
ေပါက္ေနေလျပီ။ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ ထုတ္ေဝသူက ကၽြန္ေတာ္ကို
ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ
ဆက္တိုက္ရလာခဲ႔တယ္။ လူေတြၾကားထဲမွာ ေခါင္းေမာ႔ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ စာေရးဆရာ
ဆိုေသာ အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ေရာက္ရွိလာခဲ႔တယ္။
ဒါနဲ႔ တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္႕ခရီးတစ္ခုက ျပန္လာျပီး
ဧည္႔ခံပြဲ တစ္ခု တတ္ေတာ႔ ထုတ္ေဝသူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို စာေပေဟာေျပာပြဲ
တစ္ခုကို တတ္ျပီး ေဟာေျပာေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က. . .
“ ကၽြန္ေတာ္႕ အခု အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ ဆိုးေနတယ္ လို႔ ေျပာေျပာ. .
ဒီစာေပ တတ္ေဟာဖို႔ ေလာက္ေတာ႔ အေျခအေနဆိုးေတြ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါမွ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေဟာခဲ႔ဖူးတာ
မဟုတ္ဘူး။ ”
ဒီလို ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းပယ္လိုက္ေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးနားမွာ ရွိေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို
နားနားကပ္ျပီး တစ္ခု ေျပာတယ္။
“ တစ္ခါက ရွဥ္႕ေလး တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူက အုန္းပင္ၾကီး တစ္ပင္ကေန
ေနာက္တစ္ပင္ကို ကူးဖို႔ အျမင္႔ဆံုးကို တတ္ျပီး ခုန္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ႔....”
သူေျပာလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားျပီ ၊ ကၽြန္ေတာ္႕ကို
မလုပ္ဖူးဘူးဆိုျပီး မလုပ္ပဲ မေနေအာင္ ၊ မလုပ္ဖူးေပမဲ႔ စမ္းျပီး
လုပ္ၾကည္႔ဖို႔ ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ ခုန္ဖို႔ ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္လွည္႔ထြက္သြားတဲ႔ ထုတ္ေဝသူကို
လွမ္းေခၚျပီး “ ဒီပဲြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာပါ႔မယ္ ။ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
တကယ္ ေဟာရတဲ႔ေန႕မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ႔သလို
အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ျပီးသြားခဲ႔တယ္။
ျပီးေတာ႔ ဒီထက္ ထူးျခားတာက ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲမွာ ဒီေဟာေျပာပြဲ အတြက္
ေပ်ာ္ေနခ႔ဲတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာပြဲေျပာ ၅ ခု ၊ ၆ ခု ေလာက္ ဆက္တိုက္
ေျပာေဟာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အကိုင္းလြတ္ျပီး ျပဳတ္က်တယ္ လို႔ မျဖစ္မိ
၊ တစ္ခုခုကို ဆြဲကိုင္ေျပာမိရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေပေရးသားျခင္းေရ ၊ စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြပါ
လိုက္ျပီး ေဟာေျပာခဲ႔ရတယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဘာကိစၥပဲ လုပ္ရ လုပ္ရ ၊
ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေနျပီ။ အခက္အခဲေတာ႔
ျဖစ္ေတာ႔မွာပဲ လို႔ထင္ေနျပီ။ လိုသေလာက္ ၊ ထင္သေလာက္လည္း ျဖစ္မလာပါလားလို႔
ေတြးေနမိျပီ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သင္ခန္းစာေတြ ေပးခဲ႔တဲ႔ ရွဥ္႔ကေလးကို
သြားေျပးျပီး ျမင္မိပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အလုပ္သစ္ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္
ရင္ဆိုင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ စိတ္ဓါတ္ ေတြ လိုလို အင္အား ျပည္႔ဝလာခဲ႔ပါတယ္။
“ တကယ္ေတာ႔လည္း ေလာကၾကီးက ေရာက္ရာေနရာမွာ အျမင္႔ဆံုး
ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစား ၊ ျပီးရင္ ဒီထက္ ေကာင္းတဲ႔အေျခအေနတစ္ရပ္ကို
ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ခုန္ကူး ၾကိဳးစားရမွာပါပဲ။ တကယ္လို႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာကို
မေရာက္ခဲ႔ဘူးဆိုလည္း ျပႆနာေတာ႔ မရွိပါ။ ေရာက္ရာေနရာ တစ္ခုခုကို အမိအရ
ဖမ္းဆြဲရင္း ဒီအေျခအေနကေန ထပ္ျပီး အျမင္႔ကို ေရာက္ေအာင္
ၾကိဳးစားသြားႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားေသာ ေနရာ မေရာက္လို႔ ဘာမွ စိတ္ေသာက
ေရာက္စရာေတာ႔ မရွိပါ။ ဒီေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ဆက္ျပီး တိုးတတ္ၾကိဳးစားခြင္႔
ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိေနတယ္ေလ။ ”
မွတ္ခ်က္။ ။ Chicken Soup For The Soul ထဲမွာလား ၊
တစ္ေနရာရာမွာလား ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်ာ။ အခုကေတာ႔ ေဟာ္လန္စာေရးဆရာ Roger Corman
ေရးထားတဲ႔ စာေလးပါ။ ေဆာင္းပါး ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ထဲက ေခါင္းစဥ္က “ Lovely
Squirrel ” ပါ။
အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔
စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ စိတ္လက္ေပါ႔ပါး လြတ္လပ္ခ်င္တာနဲ႔ ပန္းျခံေလး တစ္ျခံက
ခံုတန္းယားေလးေပၚမွာ ေျခပစ္ ၊ လက္ပစ္ ထိုင္ေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႕အေတြးေတြက အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြဆီက မခြာႏိုင္။
ဘာလို႔မ်ားလဲ။ ငါ ဘယ္ေနရာေတြ မွာ ၾကိဳးစားဖို႔ လိုေနတာလဲ။ ဘယ္အရာကမ်ား
ငါ႕ကို ကံမေကာင္းေအာင္ လုပ္ေစခ်င္ေနတာလဲ။ ငါ႔ေလာက္ ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးျပီး
အျမင္႔ဆံုးေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဒါေတာင္မွ
ငါ လိုခ်င္တာေတြကို ဘာလို႕ လွမ္းလို႔ မမွီႏိုင္တာလဲ။ ဘာလို႔
ငါလိုခ်င္တာေတြမွ အလွမ္းေဝးျပီး ငါ က်ရႈံးေနရတာလဲ။
ဒီလိုေတြ ေတြးျပီး ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူနဲ႔ လက္မထပ္ရေသး ။ သူနဲ႔ ခ်စ္သူ
ျဖစ္ခဲ႔တာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ . .၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္း မေအာင္ျမင္ေသာေၾကာင္႔
ခ်စ္သူကို လက္မထပ္ႏိုင္ေသး။ သူကလည္း ခ်စ္သူခ်င္းေတာ႔
အတူတူေနခ်င္ရွာမွာေပါ႔။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ အဆင္ေျပဘူး ၊
ေမွ်ာ္မွန္းသေလာက္ အဆင္မေျပဘူး။ အျမဲျငီးေနတတ္တာေၾကာင္႔ သူလည္း
မေျပာသာဘူးထင္တယ္။ ဒီအတြက္လည္း ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ အားနာမိတယ္။
အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ျပီး အျမင္႔ဆံုး
၊ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားထားတာေတြ ဘာမွ ျဖစ္မလာခဲ႔ ၊ တခ်ိဳ႕တေလသာ
သာမာန္အေနနဲ႔ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ သိပ္ျပီီး သေဘာမေတြ႕
၊ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ေခါင္း ပိုျပီး
ေနာက္က်ိလာခဲ႔တယ္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးျပီး ေနာက္ေနတဲ႔ ဦးေခါင္းကို အေပၚသို႔
ကၽြန္ေတာ္ေမာ႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ အျမင္ေတြက ဦးေခါင္းထပ္က
အုန္းပင္ေတြဆီကို ေရာက္သြားတယ္။ ေၾသာ္ . .ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနတာက
အုန္းပင္တန္းပါလား။ အုန္းပင္ေတြ ေနရာတက် တန္းစီျပီး စိုက္ထားတဲ႔
ပန္းျခံေလးထဲ ေရာက္ေနခဲ႔တာ။
ဒီလို ကၽြန္ေတာ္ ဦးေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေနခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတာ္႔အထက္က အုန္းပင္ေပၚမွာ ရွဥ္႕ေလးေတြက ေျပးလႊားေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ရွဥ္႔ေလး သံုးေကာင္ အုန္းပင္ တစ္ပင္ကေန
တစ္ပင္ကို ခုန္ကူးေနၾကတယ္။ သူတို႔ ခႏၶာကိ္ုယ္နဲ႔ အုန္းပင္ တစ္ပင္ နဲ႔
တစ္ပင္ အကြာအေဝးကို ခုန္ကူးဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ လြယ္တာ မဟုတ္။ သူတို႔
လက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ အုန္းပင္ရဲ႕ အျမင္႔ဆံုး အလက္ဆီကို တတ္သြားတယ္။ ဒီကေနမွ
အုန္းပင္ ေနာက္တစ္ပင္ရွိရာ အလက္ဆီကို သူတို႔ လွမ္းျပီး ခုန္လိုက္ၾကတယ္။
သူတို႕ ခုန္ၾကတာကို ေအာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔
ၾကည္႔ေနမိတယ္။ သူတို႔ လိုခ်င္ရာ အုန္းလက္ဆီကို လွမ္းခုန္လိုက္တာပါပဲ။
ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ လိုတဲ႔ အုန္းလက္ကို မေရာက္ပဲ ေအာက္ဘက္နားဆီမွာ ရွိေနတဲ႔
အုန္းလက္ဆီကိုသာ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္က က်သြားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း သူတို႔
က်ေရာက္လာတဲ႔ အုန္းလက္ကို တြဲခိုျပီး ဒီကေနမွ တဆင္႔ သူတို႔ ပထမ
ေမွ်ာ္မွန္းရာ အုန္းလက္ဆီကို သြက္သြက္လက္လက္ပဲ တတ္သြားတယ္။ သူတို႕မွာ
ဘာမွ ပင္ပန္းတယ္ လို႔ မထင္မိ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို ၾကည္႔ျပီး အေတြးေလး
တစ္ခ်က္ရျပီး ျပံဳးျပီး ေဘးဘီကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးခံုေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ္႕လိုပဲ ဦးေလး အရြယ္ လူတစ္ေယာက္ ရွဥ္႔ေလးေတြကို ေမာ႔ၾကည္႔ေနတယ္။
သူကလည္း ေခါင္းကို ကၽြန္ေတာ္႕ဆီကို လွည္႔ရင္း. . .
“ ကိုယ္ အခုလို ဒီရွဥ္႕ကေလးေတြကို လာထိုင္ျပီး ၾကည္႔ေနမိတာ.
ႏွစ္ေပါင္း ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ျပီကြ။ ဒါေပမဲ႔လည္း ဒီအေတာအတြင္းမွာ အရင္က
ရွဥ္႕ေတြ အသက္ၾကီးလို႔ ေနာက္ထပ္ ရွဥ္႕ေလးေတြသာ ေျပာင္းသြားလိမ္႕မယ္။
သူတို႔ ဒီလို ခုန္ေနတာကေတာ႔ မေျပာင္းလဲ သြားဘူး။
သူတို႕ ေရာက္ရာ ေနရာမွာ အျမင္႔ဆံုးထိ ၾကိဳးစားတယ္။ ျပီးေတာ႔
ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာကို ေရာက္ဖို႔ အားကုန္ခုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း သူတို႔
လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာေရာက္ေအာင္ သူတို႕ ခႏၶာကိုယ္က မစြမ္းႏိုင္ေတာ႔ သူတို႔
ဘာျဖစ္လဲ ၊ ေရာက္တဲ႔ ေနရာကို အမိအရ ဖမ္းကိုင္ျပီး လိုခ်င္တဲ႔ ပထမေနရာ
ေရာက္ေအာင္ တြယ္တတ္သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ ဒီေနရာမွာ တင္ရပ္မေနဘူး။
သူတို႔ လက္ရွိေနရာကေန အျမင္႔ဆံုးကို ထပ္တတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေနရာကို
ထပ္ခုန္ၾကတယ္။
ဒီမွာလည္း သူတို႔လိုရာ ေနရာ မေရာက္ရင္လည္း ေရာက္ရာကို
ဆြဲကိုင္ျပီး ထပ္တတ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထူးျခားတာ တစ္ခု ရွိတယ္ကြ။ ဒီလို
သူတို႔ အားကုန္ ခုန္လိုက္လို႔ လိုရာကို မေရာက္ပဲ ေအာက္ကို
ဘယ္အကိုင္းကိုမွ မဆြဲမိပဲ ျပဳတ္က်လာတယ္ လို႔ မရွိခဲ႔ဘူး။ သူတို႔ ဒဏ္ရာ
အနာတရ ရသြားတယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ သူတို႔ လိုရာ မေရာက္ေပမဲ႔
တစ္ကိုင္းကိုင္း ၊ တစ္လက္လက္မွာ တြယ္မိသြားျပီး အထက္ကို တတ္သြားတာပါပဲ။ ”
ဒီဦးေလးၾကီးက ဒီလို ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေန႕မွ
ဒီရွဥ္႕ေလးေတြကို ျမင္မိတာ။ သူက ဒီလို လာၾကည္႔ေနတာ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္မွ
ရွိေတာ႔မယ္ ဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခုနက ကၽြန္ေတာ္႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား လိုသေလာက္ျဖစ္မလာခဲ႔တာ နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး က်ေနတဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ တစ္ခုခု ကို ျမင္လိုက္ရသလို လန္းဆန္း တတ္ၾကြလာတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ခဲ႔တယ္။
၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူကို ခ်က္ခ်င္း
လက္ထပ္တယ္။ အရင္က ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ထားတာေတြကိုလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္
လုပ္ျပီး ခရီးထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးမယ္လို႔ လုပ္ထားတဲ႔ စာေတြကိုလည္း
လက္ရွိ အေျခအေနအတိုင္းမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ႔သည္။
အရင္က အင္တင္တင္ျဖစ္ေနေသာ ထုတ္ေဝသူမ်ားကိုလည္း
ရဲရဲတင္းတင္းေပးထားလိုက္သည္။
ဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးရွည္ၾကီးထြက္သည္။ ဒီမွာ
ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ စာေရးစရာ ကုန္ၾကမ္းမ်ားစြာ ပါလာသည္။ ထုိကုန္ၾကမ္းေတြနဲ႔
အတူ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးက ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကို ထုတ္ေဝျပီး၍
ေပါက္ေနေလျပီ။ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ ထုတ္ေဝသူက ကၽြန္ေတာ္ကို
ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ
ဆက္တိုက္ရလာခဲ႔တယ္။ လူေတြၾကားထဲမွာ ေခါင္းေမာ႔ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ စာေရးဆရာ
ဆိုေသာ အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ေရာက္ရွိလာခဲ႔တယ္။
ဒါနဲ႔ တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္႕ခရီးတစ္ခုက ျပန္လာျပီး
ဧည္႔ခံပြဲ တစ္ခု တတ္ေတာ႔ ထုတ္ေဝသူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို စာေပေဟာေျပာပြဲ
တစ္ခုကို တတ္ျပီး ေဟာေျပာေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က. . .
“ ကၽြန္ေတာ္႕ အခု အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ ဆိုးေနတယ္ လို႔ ေျပာေျပာ. .
ဒီစာေပ တတ္ေဟာဖို႔ ေလာက္ေတာ႔ အေျခအေနဆိုးေတြ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါမွ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေဟာခဲ႔ဖူးတာ
မဟုတ္ဘူး။ ”
ဒီလို ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းပယ္လိုက္ေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးနားမွာ ရွိေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို
နားနားကပ္ျပီး တစ္ခု ေျပာတယ္။
“ တစ္ခါက ရွဥ္႕ေလး တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူက အုန္းပင္ၾကီး တစ္ပင္ကေန
ေနာက္တစ္ပင္ကို ကူးဖို႔ အျမင္႔ဆံုးကို တတ္ျပီး ခုန္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ႔....”
သူေျပာလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားျပီ ၊ ကၽြန္ေတာ္႕ကို
မလုပ္ဖူးဘူးဆိုျပီး မလုပ္ပဲ မေနေအာင္ ၊ မလုပ္ဖူးေပမဲ႔ စမ္းျပီး
လုပ္ၾကည္႔ဖို႔ ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ ခုန္ဖို႔ ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္လွည္႔ထြက္သြားတဲ႔ ထုတ္ေဝသူကို
လွမ္းေခၚျပီး “ ဒီပဲြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာပါ႔မယ္ ။ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
တကယ္ ေဟာရတဲ႔ေန႕မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ႔သလို
အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ျပီးသြားခဲ႔တယ္။
ျပီးေတာ႔ ဒီထက္ ထူးျခားတာက ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲမွာ ဒီေဟာေျပာပြဲ အတြက္
ေပ်ာ္ေနခ႔ဲတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာပြဲေျပာ ၅ ခု ၊ ၆ ခု ေလာက္ ဆက္တိုက္
ေျပာေဟာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အကိုင္းလြတ္ျပီး ျပဳတ္က်တယ္ လို႔ မျဖစ္မိ
၊ တစ္ခုခုကို ဆြဲကိုင္ေျပာမိရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေပေရးသားျခင္းေရ ၊ စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြပါ
လိုက္ျပီး ေဟာေျပာခဲ႔ရတယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဘာကိစၥပဲ လုပ္ရ လုပ္ရ ၊
ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေနျပီ။ အခက္အခဲေတာ႔
ျဖစ္ေတာ႔မွာပဲ လို႔ထင္ေနျပီ။ လိုသေလာက္ ၊ ထင္သေလာက္လည္း ျဖစ္မလာပါလားလို႔
ေတြးေနမိျပီ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သင္ခန္းစာေတြ ေပးခဲ႔တဲ႔ ရွဥ္႔ကေလးကို
သြားေျပးျပီး ျမင္မိပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အလုပ္သစ္ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္
ရင္ဆိုင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ စိတ္ဓါတ္ ေတြ လိုလို အင္အား ျပည္႔ဝလာခဲ႔ပါတယ္။
“ တကယ္ေတာ႔လည္း ေလာကၾကီးက ေရာက္ရာေနရာမွာ အျမင္႔ဆံုး
ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစား ၊ ျပီးရင္ ဒီထက္ ေကာင္းတဲ႔အေျခအေနတစ္ရပ္ကို
ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ခုန္ကူး ၾကိဳးစားရမွာပါပဲ။ တကယ္လို႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာကို
မေရာက္ခဲ႔ဘူးဆိုလည္း ျပႆနာေတာ႔ မရွိပါ။ ေရာက္ရာေနရာ တစ္ခုခုကို အမိအရ
ဖမ္းဆြဲရင္း ဒီအေျခအေနကေန ထပ္ျပီး အျမင္႔ကို ေရာက္ေအာင္
ၾကိဳးစားသြားႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားေသာ ေနရာ မေရာက္လို႔ ဘာမွ စိတ္ေသာက
ေရာက္စရာေတာ႔ မရွိပါ။ ဒီေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ဆက္ျပီး တိုးတတ္ၾကိဳးစားခြင္႔
ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိေနတယ္ေလ။ ”
မွတ္ခ်က္။ ။ Chicken Soup For The Soul ထဲမွာလား ၊
တစ္ေနရာရာမွာလား ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်ာ။ အခုကေတာ႔ ေဟာ္လန္စာေရးဆရာ Roger Corman
ေရးထားတဲ႔ စာေလးပါ။ ေဆာင္းပါး ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ထဲက ေခါင္းစဥ္က “ Lovely
Squirrel ” ပါ။
၁. ကံ့ေကာ္ပန္း = မေျပာင္းလဲတဲ့ ထာ၀ရအခ်စ္
၂. ၾကာပန္း = မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ျဖဴစင္မႈမ်ိဳးနဲ႕ခင္မင္ၾကရေအာင္
၃. ခတၱာပန္း = အားငယ္သူမို႕ညွာတာပါ
၄. ခ်ယ္ရီပန္း = တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ ေ၀းရဦးမယ္
၅. ေခါင္းေလာင္းပန္း = အျမန္ဆံုးနီးစပ္ခြင့္ရခ်င္တယ္
၆. ဂႏၶမာျဖဴ = ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
၇. ဂႏၶမာ၀ါ = သတိရေနမယ္
၈. ခေရပန္း = Don’t forget me
၉. ဂမုန္းပန္း = ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေစာင့္ေနရသူပါ
၁၀. စံပယ္ပန္း = မင္းရဲ႕အခ်စ္ကို လက္ခံလိုက္တယ္
၁၁. ဆပ္သြားဖူးပန္း = သစၥာမရွိတဲ့သူအတြက္ ၀မ္းနည္းတယ္
၁၂. ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္း = မင္းေၾကာင့္ကိုယ့္မွာရူးၿပီ
၁၃. ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပန္း = ရုိးသားျဖဴစင္ျခင္း
၁၄. ညေမႊးပန္း = အရာရာဟာ မင္းအတြက္ျဖစ္ေစရမယ္
၁၅. ေဒလီယာပန္း = မၾကာခင္မွာဆံုေတြ႕ၾကရေအာင္
၁၆. ဒန္းပန္း = ဘ၀ကိုအရႈံးမေပးပါနဲ႕
၁၇. ေဒါနပန္း = တို႕တစ္ေတြခြဲခြာၾကစို႕
၁၈. ႏွင္းပန္း = အဆင္မေျပမႈေတြဟာ တစ္ခဏပါ
၁၉. ႏွင္းဆီပန္း = မင္းကို ငါခ်စ္တယ္
၂၀. ေနၾကာပန္း = မင္းရဲ႕ဘ၀ေရွ႕ေရးအဆင္ေျပဖို႕ကိုယ္တာ၀န္ယူပါတယ္
၂၁. ပိေတာက္ပန္း = မင္းဟာကိုယ့္အတြက္ ရွားပါးတဲ့ဆုလာဘ္ပါ
၂၂. ပ်ားခတ္ပန္း = မင္းဟာ ဒီပန္းေလးလို လွသူတစ္ေယာက္ပါ
၂၃. ဖေယာင္းပန္း = အထီးက်န္ျဖစ္ျခင္း၊ေၾကကြဲအားငယ္ျခင္း
၂၄. ျမတ္ေလးပန္း = ဇြဲသတ္တိရွိျခင္း
၂၅. မိုးမခပန္း = လြမ္းေဆြးေၾကကြဲရျခင္း
၂၆. သဇင္ပန္း = ေက်းဇူးျပဳၿပီး မမုန္းလိုက္ပါနဲ႕
၂၇. သစ္ခြပန္း = က်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းနဲ႕ ျပည့္စံုျခင္း
၂၈. ေသာ္ကပန္း = ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ
၂၉. သံလြင္ပန္း = ေအာင္ျမင္ျခင္း ဂုဏ္ျပဳျခင္း
၃၀. ရြက္လွပန္း = ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္
၃၁. ၀ိုင္အိုလက္ပန္း = ေမွ်ာ္လင့္သလိုျဖစ္လာပါေစ
၃၂. အုန္းပန္း = ကံေကာင္းျခင္း
၂. ၾကာပန္း = မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ျဖဴစင္မႈမ်ိဳးနဲ႕ခင္မင္ၾကရေအာင္
၃. ခတၱာပန္း = အားငယ္သူမို႕ညွာတာပါ
၄. ခ်ယ္ရီပန္း = တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ ေ၀းရဦးမယ္
၅. ေခါင္းေလာင္းပန္း = အျမန္ဆံုးနီးစပ္ခြင့္ရခ်င္တယ္
၆. ဂႏၶမာျဖဴ = ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
၇. ဂႏၶမာ၀ါ = သတိရေနမယ္
၈. ခေရပန္း = Don’t forget me
၉. ဂမုန္းပန္း = ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေစာင့္ေနရသူပါ
၁၀. စံပယ္ပန္း = မင္းရဲ႕အခ်စ္ကို လက္ခံလိုက္တယ္
၁၁. ဆပ္သြားဖူးပန္း = သစၥာမရွိတဲ့သူအတြက္ ၀မ္းနည္းတယ္
၁၂. ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္း = မင္းေၾကာင့္ကိုယ့္မွာရူးၿပီ
၁၃. ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပန္း = ရုိးသားျဖဴစင္ျခင္း
၁၄. ညေမႊးပန္း = အရာရာဟာ မင္းအတြက္ျဖစ္ေစရမယ္
၁၅. ေဒလီယာပန္း = မၾကာခင္မွာဆံုေတြ႕ၾကရေအာင္
၁၆. ဒန္းပန္း = ဘ၀ကိုအရႈံးမေပးပါနဲ႕
၁၇. ေဒါနပန္း = တို႕တစ္ေတြခြဲခြာၾကစို႕
၁၈. ႏွင္းပန္း = အဆင္မေျပမႈေတြဟာ တစ္ခဏပါ
၁၉. ႏွင္းဆီပန္း = မင္းကို ငါခ်စ္တယ္
၂၀. ေနၾကာပန္း = မင္းရဲ႕ဘ၀ေရွ႕ေရးအဆင္ေျပဖို႕ကိုယ္တာ၀န္ယူပါတယ္
၂၁. ပိေတာက္ပန္း = မင္းဟာကိုယ့္အတြက္ ရွားပါးတဲ့ဆုလာဘ္ပါ
၂၂. ပ်ားခတ္ပန္း = မင္းဟာ ဒီပန္းေလးလို လွသူတစ္ေယာက္ပါ
၂၃. ဖေယာင္းပန္း = အထီးက်န္ျဖစ္ျခင္း၊ေၾကကြဲအားငယ္ျခင္း
၂၄. ျမတ္ေလးပန္း = ဇြဲသတ္တိရွိျခင္း
၂၅. မိုးမခပန္း = လြမ္းေဆြးေၾကကြဲရျခင္း
၂၆. သဇင္ပန္း = ေက်းဇူးျပဳၿပီး မမုန္းလိုက္ပါနဲ႕
၂၇. သစ္ခြပန္း = က်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းနဲ႕ ျပည့္စံုျခင္း
၂၈. ေသာ္ကပန္း = ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ
၂၉. သံလြင္ပန္း = ေအာင္ျမင္ျခင္း ဂုဏ္ျပဳျခင္း
၃၀. ရြက္လွပန္း = ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္
၃၁. ၀ိုင္အိုလက္ပန္း = ေမွ်ာ္လင့္သလိုျဖစ္လာပါေစ
၃၂. အုန္းပန္း = ကံေကာင္းျခင္း
“သား..အြန္လမ္း ဆုိတာ သိလား..”
“ခင္ဗ်ာ။ အြန္လမ္း..?။ သား မသိဘူး..အေမ၊ အဲဒါ ဘာႀကီးတုန္း။”
ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားတြင္ အလုပ္လုပ္ပါသည္။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ခြင့္တစ္လရသည္။
ထုိသို႔ခြင့္ရေသာ္ ဇာတိျမိဳ႔သို႔ ျပန္သည္။ ျမိဳ႔ ဟု အမည္တြင္ေသာ္လည္း
ရြာႀကီးသာသာ။ ကြန္ပ်ဴတာမရွိ၊ အင္တာနက္ မရွိ၊ တယ္လီဖုန္း အနည္းအက်ဥ္း။
လူစည္ကားေသာ ေနရာဟူ၍ ကမ္းနားႏွင့္ ေစ်းႀကီးတစ္ေစ်းသာ ရွိသည္။ ျမိဳ႔မေစ်း။
ျမိဳ႔မေစ်းထဲတြင္ အေမ့ အထည္ဆိုင္ရွိသည္။ အေဖက ၀န္ထမ္း။
အလုပ္မွ ခြင့္ရ၍ အိမ္သို႔ တစ္လ ခြင့္ျပန္စဥ္၊ အေမက ထိုသို႔ ေမးခဲ့သည္။
“အမေလး..ေတာ္ပါေသးရဲ့။ သား .. မသိလို႔။
ေစ်းထဲက ေဒၚရႈရင္ေရႊဆိုင္ကို သိတယ္ မုိ႔လား။ သူ႔သားေလးေလ..ႏုိင္ငံျခားမွာ
ေက်ာင္းတက္ပါေရာ။ အင္ဂ်င္နီယာေလးေလ။ အဲဒါ ျပန္လာေတာ့ မိန္းမယူတယ္။ သူ႔
မိန္းမကေလးက ေခ်ာလိုက္တာမွ မြတ္ေနတာပဲ။ ေစ်းထဲမွာ စပ္စုၾကည့္ေတာ့
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က အြန္လမ္းမွာ ေတြ႔ခဲ့တာတဲ့ေလ။
ေနာက္ၿပီး.. ဟုိဘက္လမ္းထိပ္ အေပါင္ဆုိင္အိမ္က ေကာင္မေလးလဲ အဲဒီလုိပဲ။
ေက်ာင္းသြားတက္ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္ရၿပီး သိပ္မၾကာဘူး၊ မဂၤလာ
ေဆာင္တယ္။ သတုိ႔သားက တုိ႔ျမိဳ႔ကလည္း မဟုတ္ပါလား .. ဆုိေတာ့.. သူလဲ
အြန္လမ္းကေန ေတြ႔ခဲ့တာတဲ့။.. ႏုိင္ငံျခားမွာ အြန္လမ္း ဆိုတာ ရွိတယ္ဆို..။
သား အေဖကေတာ့ ေျပာပါတယ္.. အဲဒီ အြန္လမ္းကို ကြန္ပ်ဴတာထဲကေန သြားမွ
ေရာက္တာတဲ့။
အေမလဲ သိပ္နားမလည္ပါဘူး.. သားရယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. သား.. အြန္လမ္းဘက္ကို
မသြားနဲ႔ေနာ္..။ သားလည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့စိတ္ထဲ ငါ့သား
ငယ္ေသးသလားလို႔ပါ..။”
အေမ ထုိသုိ႔ေျပာစဥ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးထဲတြင္မူ အျပင္တြင္ လူခ်င္း
တစ္ခါမွ် မေတြ႔ဖူးေသးေသာ၊ စကားေျပာေဖာ္ေျပာဖက္ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ဖြင့္ဖက္
မိတ္ေဆြ ေကာင္မေလးအား သတိရလွ်က္။ ။
“ခင္ဗ်ာ။ အြန္လမ္း..?။ သား မသိဘူး..အေမ၊ အဲဒါ ဘာႀကီးတုန္း။”
ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားတြင္ အလုပ္လုပ္ပါသည္။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ခြင့္တစ္လရသည္။
ထုိသို႔ခြင့္ရေသာ္ ဇာတိျမိဳ႔သို႔ ျပန္သည္။ ျမိဳ႔ ဟု အမည္တြင္ေသာ္လည္း
ရြာႀကီးသာသာ။ ကြန္ပ်ဴတာမရွိ၊ အင္တာနက္ မရွိ၊ တယ္လီဖုန္း အနည္းအက်ဥ္း။
လူစည္ကားေသာ ေနရာဟူ၍ ကမ္းနားႏွင့္ ေစ်းႀကီးတစ္ေစ်းသာ ရွိသည္။ ျမိဳ႔မေစ်း။
ျမိဳ႔မေစ်းထဲတြင္ အေမ့ အထည္ဆိုင္ရွိသည္။ အေဖက ၀န္ထမ္း။
အလုပ္မွ ခြင့္ရ၍ အိမ္သို႔ တစ္လ ခြင့္ျပန္စဥ္၊ အေမက ထိုသို႔ ေမးခဲ့သည္။
“အမေလး..ေတာ္ပါေသးရဲ့။ သား .. မသိလို႔။
ေစ်းထဲက ေဒၚရႈရင္ေရႊဆိုင္ကို သိတယ္ မုိ႔လား။ သူ႔သားေလးေလ..ႏုိင္ငံျခားမွာ
ေက်ာင္းတက္ပါေရာ။ အင္ဂ်င္နီယာေလးေလ။ အဲဒါ ျပန္လာေတာ့ မိန္းမယူတယ္။ သူ႔
မိန္းမကေလးက ေခ်ာလိုက္တာမွ မြတ္ေနတာပဲ။ ေစ်းထဲမွာ စပ္စုၾကည့္ေတာ့
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က အြန္လမ္းမွာ ေတြ႔ခဲ့တာတဲ့ေလ။
ေနာက္ၿပီး.. ဟုိဘက္လမ္းထိပ္ အေပါင္ဆုိင္အိမ္က ေကာင္မေလးလဲ အဲဒီလုိပဲ။
ေက်ာင္းသြားတက္ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္ရၿပီး သိပ္မၾကာဘူး၊ မဂၤလာ
ေဆာင္တယ္။ သတုိ႔သားက တုိ႔ျမိဳ႔ကလည္း မဟုတ္ပါလား .. ဆုိေတာ့.. သူလဲ
အြန္လမ္းကေန ေတြ႔ခဲ့တာတဲ့။.. ႏုိင္ငံျခားမွာ အြန္လမ္း ဆိုတာ ရွိတယ္ဆို..။
သား အေဖကေတာ့ ေျပာပါတယ္.. အဲဒီ အြန္လမ္းကို ကြန္ပ်ဴတာထဲကေန သြားမွ
ေရာက္တာတဲ့။
အေမလဲ သိပ္နားမလည္ပါဘူး.. သားရယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. သား.. အြန္လမ္းဘက္ကို
မသြားနဲ႔ေနာ္..။ သားလည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့စိတ္ထဲ ငါ့သား
ငယ္ေသးသလားလို႔ပါ..။”
အေမ ထုိသုိ႔ေျပာစဥ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးထဲတြင္မူ အျပင္တြင္ လူခ်င္း
တစ္ခါမွ် မေတြ႔ဖူးေသးေသာ၊ စကားေျပာေဖာ္ေျပာဖက္ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ဖြင့္ဖက္
မိတ္ေဆြ ေကာင္မေလးအား သတိရလွ်က္။ ။
တစ္ေန႔မွာ "ပေလတို" က ဆရာျဖစ္သူ "ဆိုကေရတီး" ကို အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးသတဲ့။
ဆိုကေရတီးက ပေလတိုကို ဂ်ံဳခင္းထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း တစ္ေခါက္သြားေစျပီး
သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေကာင္းဆံုး၊ အၾကီးဆံုး ဂ်ံဳႏွံတစ္ခုကို
ခူးေစခဲ့တယ္။
ဆရာခိုင္းတာ အရမ္းလြယ္တယ္ထင္တဲ့ ပေလတိုက ကိုယ့္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔
ဂ်ဳံခင္းထဲ၀င္ခဲ့တယ္။ ေန႔တစ္၀က္ကုန္တဲ့အထိ သူဟာ
ဂ်ံဳခင္းထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ဗလာနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္
ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဆိုကေရတီးေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ "အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္တဲ့
ဂ်ံဳႏွံကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ႏွံပဲခူးရမယ္ဆိုေတာ့
အေကာင္းဆံုးမွ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ ထင္ျပီး မခူးခဲ့ဘဲ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့
အႏွံ႐ွိဦးမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ယာခင္းအဆံုးထိ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့မွ လက္ထဲမွာ
ဘာမွမပါခဲ့မွန္း သတိထားမိေတာ့တယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ ဆိုကေရတီးက "အဲတာ အခ်စ္"
လို႔ ေျပာျပခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာဆိုကေရတီးကို လက္ထပ္ျခင္းဆိုတာ ဘာလဲလို႔
ေမးျပန္သတဲ့။ ဆိုကေရတီးက ပေလတိုကို
ထင္း႐ူးေတာထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း တစ္ေခါက္သြားေစျပီး
သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခရစ္စမတ္အတြက္ အသံုးျပဳဖို႔ အေကာင္းဆံုး
ထင္း႐ူးပင္ တစ္ပင္ကို ယူေစခဲ့တယ္။
သခၤန္းစာ တစ္ခါရခဲ့ဖူးတဲ့ ပေလတိုက ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္
ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔
ထင္း႐ူးေတာထဲ ၀င္ခဲ့တယ္။ ေန႔တစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ အရြက္က်ဳိးတိုက်ဲတဲ့၊
ပင္စည္ေျဖာင့္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ထင္း႐ူးပင္တစ္ပင္ကို ႏြမ္းနယ္တဲ့
ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ သူထမ္းျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။
"ဒါက အေကာင္းဆံုး ထင္း႐ူးပင္လား" လို႔ ဆုိကေရတီးက ေမးေတာ့ "တစ္ပင္ပဲ ယူရမယ္ဆိုလို႔
အေကာင္းဆံုးကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား လိုက္ရွာရင္း မဆိုးဘူးလို႔ထင္တဲ့
အပင္ကိုေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ေရာ၊ အင္အားပါ ကုန္ခမ္းေနတာကို
သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆံုးလား ဘာလားဆိုတာ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ
ယူျပန္လာခဲ့တာပါ" လို႔ ျပန္ေတာ့ ဆိုကေရတီးက "အဲတာ လက္ထပ္ျခင္း" လို႔
ေျပာျပခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာဆိုကေရတီးကို တိတ္တိတ္ပုန္းဆိုတာ ဘာလဲလို႔
ေမးျပန္သတဲ့။ ဒီတစ္ခါ ဆိုကေရတီးက ပေလတိုကို
ေတာထဲတစ္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္
ေလွ်ာက္လို႔ရျပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလွဆံုး ပန္းတစ္ပြင့္ကို
ယူခိုင္းေစခဲ့တယ္။
ဒီတစ္ခါလည္း ပေလတိုက ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ထြက္ခဲ့ျပန္တယ္။ (၂)နာရီ
နီးပါးၾကာေတာ့ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ အေရာင္စံုျပီး
အနည္းငယ္ ညႇိဳးႏြမ္းေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ယူေဆာင္ခဲ့တယ္။
"ဒါက အလွဆံုး ပန္းလား" လို႔ ဆိုကေရတီးက ေမးေတာ့ "၂နာရီနီးပါး
ကြ်န္ေတာ္လိုက္ရွာေတာ့ အလွဆံုးလို႔ ထင္ရတဲ့ ဒီပန္းကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ျပီး
ခူးလာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ပန္းက တေျဖးေျဖး ညႇိဳးႏြမ္းသြားခဲ့တယ္" လို႔
ေျပာေတာ့ ဆိုကေရတီးက "အဲတာ တိတ္တိတ္ပုန္း" လို႔ ဆိုတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆိုကေရတီးကို ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးျပန္သတဲ့။ ဆိုကေရတီးက
အထက္ကအတိုင္း ပေလတိုကို ေတာထဲတစ္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ
ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္လို႔ရျပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလွဆံုး
ပန္းတစ္ပြင့္ကို ယူခိုင္းေစခဲ့တယ္။
သခၤန္းစာရထားဖူးေတာ့ ပေလတိုက သတိရွိရွိနဲ႔ ထြက္ခဲ့ျပန္တယ္။ သံုးရက္
သံုးညလြန္ေျမာက္တဲ့အထိ
ပေလတို ျပန္မလာလို႔ ဆိုကေရတီးက လိုက္ရွာေတာ့ ေတာအုပ္တစ္ေနရာမွာ ပေလတို
တဲထိုးျပီး ေနေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။
"အလွဆံုးပန္းကို ရွာေတြ႔ျပီလား" လို႔ ေမးေတာ့ ပေလတိုက ပန္းတစ္ပြင့္ကို ထိုးျပျပီး
"ဒီတစ္ပြင့္ကို အလွဆံုးလို႔ ဆိုႏိုင္မလား" လို႔ ေမးတယ္။
"ဒါဆို ဘာလို႔ ခူးမျပန္လာတာလဲ"
"ကြ်န္ေတာ္ ခူးလိုက္ရင္ ပန္းက ႏြမ္းသြားေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္မခူးရင္လဲ
သူႏြမ္းသြားမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွလွပပ ဖူးပြင့္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး
သူညႇိဳးႏြမ္းသြားမွ ေနာက္တစ္ပြင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္ရွာေတာ့မယ္။ ဒါ
ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ပန္းထဲက အလွဆံုး ဒုတိယပန္းတစ္ပြင့္ပါပဲ"
"အင္း.. ဘ၀ရဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို မင္းနားလည္ခဲ့ျပီပဲ" လို႔ ဆုိကေရတီးက
ပေလတိုကို ေျပာခဲ့တယ္။
ဆိုကေရတီးက ပေလတိုကို ဂ်ံဳခင္းထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း တစ္ေခါက္သြားေစျပီး
သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေကာင္းဆံုး၊ အၾကီးဆံုး ဂ်ံဳႏွံတစ္ခုကို
ခူးေစခဲ့တယ္။
ဆရာခိုင္းတာ အရမ္းလြယ္တယ္ထင္တဲ့ ပေလတိုက ကိုယ့္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔
ဂ်ဳံခင္းထဲ၀င္ခဲ့တယ္။ ေန႔တစ္၀က္ကုန္တဲ့အထိ သူဟာ
ဂ်ံဳခင္းထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ဗလာနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္
ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဆိုကေရတီးေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ "အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္တဲ့
ဂ်ံဳႏွံကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ႏွံပဲခူးရမယ္ဆိုေတာ့
အေကာင္းဆံုးမွ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ ထင္ျပီး မခူးခဲ့ဘဲ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့
အႏွံ႐ွိဦးမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ယာခင္းအဆံုးထိ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့မွ လက္ထဲမွာ
ဘာမွမပါခဲ့မွန္း သတိထားမိေတာ့တယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ ဆိုကေရတီးက "အဲတာ အခ်စ္"
လို႔ ေျပာျပခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာဆိုကေရတီးကို လက္ထပ္ျခင္းဆိုတာ ဘာလဲလို႔
ေမးျပန္သတဲ့။ ဆိုကေရတီးက ပေလတိုကို
ထင္း႐ူးေတာထဲ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း တစ္ေခါက္သြားေစျပီး
သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခရစ္စမတ္အတြက္ အသံုးျပဳဖို႔ အေကာင္းဆံုး
ထင္း႐ူးပင္ တစ္ပင္ကို ယူေစခဲ့တယ္။
သခၤန္းစာ တစ္ခါရခဲ့ဖူးတဲ့ ပေလတိုက ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္
ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔
ထင္း႐ူးေတာထဲ ၀င္ခဲ့တယ္။ ေန႔တစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ အရြက္က်ဳိးတိုက်ဲတဲ့၊
ပင္စည္ေျဖာင့္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ထင္း႐ူးပင္တစ္ပင္ကို ႏြမ္းနယ္တဲ့
ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ သူထမ္းျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။
"ဒါက အေကာင္းဆံုး ထင္း႐ူးပင္လား" လို႔ ဆုိကေရတီးက ေမးေတာ့ "တစ္ပင္ပဲ ယူရမယ္ဆိုလို႔
အေကာင္းဆံုးကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား လိုက္ရွာရင္း မဆိုးဘူးလို႔ထင္တဲ့
အပင္ကိုေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ေရာ၊ အင္အားပါ ကုန္ခမ္းေနတာကို
သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆံုးလား ဘာလားဆိုတာ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ
ယူျပန္လာခဲ့တာပါ" လို႔ ျပန္ေတာ့ ဆိုကေရတီးက "အဲတာ လက္ထပ္ျခင္း" လို႔
ေျပာျပခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆရာဆိုကေရတီးကို တိတ္တိတ္ပုန္းဆိုတာ ဘာလဲလို႔
ေမးျပန္သတဲ့။ ဒီတစ္ခါ ဆိုကေရတီးက ပေလတိုကို
ေတာထဲတစ္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္
ေလွ်ာက္လို႔ရျပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလွဆံုး ပန္းတစ္ပြင့္ကို
ယူခိုင္းေစခဲ့တယ္။
ဒီတစ္ခါလည္း ပေလတိုက ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ထြက္ခဲ့ျပန္တယ္။ (၂)နာရီ
နီးပါးၾကာေတာ့ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ အေရာင္စံုျပီး
အနည္းငယ္ ညႇိဳးႏြမ္းေနတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ယူေဆာင္ခဲ့တယ္။
"ဒါက အလွဆံုး ပန္းလား" လို႔ ဆိုကေရတီးက ေမးေတာ့ "၂နာရီနီးပါး
ကြ်န္ေတာ္လိုက္ရွာေတာ့ အလွဆံုးလို႔ ထင္ရတဲ့ ဒီပန္းကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ျပီး
ခူးလာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ပန္းက တေျဖးေျဖး ညႇိဳးႏြမ္းသြားခဲ့တယ္" လို႔
ေျပာေတာ့ ဆိုကေရတီးက "အဲတာ တိတ္တိတ္ပုန္း" လို႔ ဆိုတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ပေလတိုက ဆိုကေရတီးကို ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးျပန္သတဲ့။ ဆိုကေရတီးက
အထက္ကအတိုင္း ပေလတိုကို ေတာထဲတစ္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ
ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္လို႔ရျပီး သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလွဆံုး
ပန္းတစ္ပြင့္ကို ယူခိုင္းေစခဲ့တယ္။
သခၤန္းစာရထားဖူးေတာ့ ပေလတိုက သတိရွိရွိနဲ႔ ထြက္ခဲ့ျပန္တယ္။ သံုးရက္
သံုးညလြန္ေျမာက္တဲ့အထိ
ပေလတို ျပန္မလာလို႔ ဆိုကေရတီးက လိုက္ရွာေတာ့ ေတာအုပ္တစ္ေနရာမွာ ပေလတို
တဲထိုးျပီး ေနေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။
"အလွဆံုးပန္းကို ရွာေတြ႔ျပီလား" လို႔ ေမးေတာ့ ပေလတိုက ပန္းတစ္ပြင့္ကို ထိုးျပျပီး
"ဒီတစ္ပြင့္ကို အလွဆံုးလို႔ ဆိုႏိုင္မလား" လို႔ ေမးတယ္။
"ဒါဆို ဘာလို႔ ခူးမျပန္လာတာလဲ"
"ကြ်န္ေတာ္ ခူးလိုက္ရင္ ပန္းက ႏြမ္းသြားေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္မခူးရင္လဲ
သူႏြမ္းသြားမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွလွပပ ဖူးပြင့္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး
သူညႇိဳးႏြမ္းသြားမွ ေနာက္တစ္ပြင့္ကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္ရွာေတာ့မယ္။ ဒါ
ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ပန္းထဲက အလွဆံုး ဒုတိယပန္းတစ္ပြင့္ပါပဲ"
"အင္း.. ဘ၀ရဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို မင္းနားလည္ခဲ့ျပီပဲ" လို႔ ဆုိကေရတီးက
ပေလတိုကို ေျပာခဲ့တယ္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခု၏
ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္တစ္ခုတြင္ေနပါသည္။ ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္ ဆိုသည့္
အတြက္ေၾကာင့္ အိမ္ေျခက ႃပြတ္သိပ္ခဲလွ်က္၊ ၾကပ္ညပ္လို႔ေနသည္။
ေခါင္းရင္းအိမ္က ၾကံ့ဖြတ္ အတြင္းေရးမွဴး အိမ္ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အဆိုပါ
အတြင္းေရမွဴးဆိုသူ ေနအိမ္သည္္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး၊ ဘာေၾကး၊
ညာေၾကးမ်ား ေကာက္ခံသူတို႔ျဖင့္ အၿမဲေျခခ်င္းလိမ္ရာ ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။
ဒါတင္မကေသး ရပ္ကြက္ထဲရွိ ငမူး၊ င႐ူးမ်ား မၾကာခဏဆိုသလို ၀ိုင္းဖြဲ႔အရက္
ေသာက္ရာ စားေသာက္႐ံုဟုဆိုလည္း မမွား။
က်ေနာ့္ႏွင့္ လမ္းထဲ႐ွိတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အုပ္စုမွာမူ
ထိုၾကံ့ဖြတ္အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူကို အေသသတ္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ကို မုန္းသည္။
အႏွီ အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူမွာ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား စာေမးပြဲၿပီး
အားလပ္ရက္ ပိတ္ၿပီး၍ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ သည့္အခါတိုင္းတြင္ ရပ္ကြက္ထဲရွိ
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ရွိရာအိမ္မ်ားသို႔ ေက်ာင္းသားနာမည္မ်ား
လိုက္မွတ္ၿပီး၊ ေက်ာင္းတက္စဥ္အတြင္း ေက်ာင္းတြင္ဆူပူ မႈမလုပ္ရန္၊
ေက်ာင္းတြင္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပက္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား
ကိုင္ေဆာင္ျခင္း၊ နံရံတြင္ ကပ္ျခင္း၊ ေ၀ျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္ပါ
ဆိုေသာအခ်က္ႏွင့္ ထိုကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ပါက သက္ဆိုင္ရာက
အေရးယူမည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို သိပါေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား ေရးထားသည့္
စာရြက္ေပၚတြင္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းသည္။ ထိုႃကံ့ဖြတ္ အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူသည္
စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ အထက္ပိုင္းအရာရွိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွင့္ေပါင္းကာ
လုပ္စားေနသူလည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူဆိုး၊ သူခိုးမ်ားမွ လြဲ၍
လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ခ်ဥ္ၾက သည္။ ကြယ္ရာတြင္ သူ႔နာမည္ကို မေခၚ။
“ဖြတ္” ဟုသာ အျမင္ကတ္ကတ္ျဖင့္ ေခၚၾကသည္။
တစ္ေန႔သ၌ က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာေသာအခါ ထိုဖြတ္က က်ေနာ့္အိမ္သို႔လာကာ
ေအာက္ပါစကားမ်ားကို အျပန္လွန္ ေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။
ဖြတ္။ ။ “မင္းက ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္တက္ေနတာဆိုေတာ့ ကြန္ျပဴတာေတာ့
ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းမွာေပါ့ေနာ္”
က်ေနာ္။ ။ “ရေတာ့ ရပါတယ္။ မဆိုးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ဖြတ္။ ။ “ငါ့ အဘကို ငါ့အိမ္နားမွာ ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္
တက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တာ၊ အဲဒါနဲ႔ အဘက မင္းကို
ေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ေျပာလို႔ မနက္ျဖန္ မင္း ေက်ာင္းကျပန္လာရင္
လိုက္ေတြ႔လိုက္ပါဦး”
က်ေနာ္။ ။ “အစ္ကို႔ အဘက ဘယ္ကလဲ၊ ရန္ကုန္မွာဘဲေနတာလား”
ဖြတ္။ ။ ။ “ေအး….အလံုမွာေနတာေလ။ မင္းမနက္ျဖန္ ေက်ာင္းကေန
ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ျပန္ေရာက္မလဲ”
က်ေနာ္။ ။ “အင္း….ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္ဆိုရင္ အိမ္ေရာက္ပါၿပီ။
ရတယ္ေလ…..က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လွမ္းေအာ္ လိုက္မယ္”
က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားသြားသည္။ အေၾကာင္းမွာ အခ်ိဳ႕က်ေနာ့္အသိ အိမ္မ်ားက
က်ေနာ့္အားတစ္ခါတစ္ရံ ကြန္ျပဴတာ ၀ယ္ခ်င္လွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြန္ျပဴတာ
တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ ပက္သက္၍ တစ္ခုခု
ေမးခ်င္လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း က်ေနာ့္အားေခၚပါသည္။ ထို႔အတြက္ က်ေနာ္
ေက်ာင္းအသံုးစရိတ္ေလးဘာေလး ေတာ့ရသည္။ ယခုလည္း ကြန္ျပဴတာ တစ္ခုခုျဖစ္၍
ျပခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကြန္ျပဴတာ ၀ယ္ခ်င္သည့္အတြက္
အေရာင္းဆိုင္သို႔ ေခၚသြားခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
သို႔ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းမွ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္
ေခါင္းရင္းအိမ္ဘက္သို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း အသံျပဳလိုက္သည္။
တစ္ခဏၾကာေသာအခါ ေခါင္းရင္းအိမ္မွ “ဖြတ္” က က်ေနာ့္ကို လာေခၚသည္။ တကၠစီ
စီးသြားၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ ဖြတ္က “မင္း ဟိုေရာက္ရင္ အဘကို
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံေနာ္”။ သူ႔စကားက လူကိုေစာ္ကား လုိက္သလို။
သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္က “ေဟ့လူ…ခင္ဗ်ား စကားေျပာတာၾကည့္ေျပာ၊ က်ဳပ္
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဆိုတာ သိထား၊ လမ္းေဘးက ကေလက၀
တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး”။ ကိုယ့္ရေပါက္ရလမ္း မို႔လို႔သာ လိုက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့
ေက်ာင္းအသံုးစရိတ္က ဒီလဆိုလွ်င္ အျပင္စာအုပ္ေတြပါ
၀ယ္ဖတ္လိုက္ရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မေလာက္ငွခ်င္။ ဒင္း ကိုေတာ့ သိပ္မၾကည္။
မ်က္စိထဲ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။
ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ စီးၿပီးေသာအခါ အလံု ဆင္မင္းေစ်းအနီးရွိ
လမ္းသြယ္တစ္ခု၏ထိပ္တြင္ ဆင္းသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုလမ္းသြယ္ထဲသို႔
လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ၿခံ၀င္းက်ယ္တစ္ခုေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ဖြတ္ က
အထဲရွိလူတစ္ဦး၏ အမည္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ရာ လူတစ္ေယာက္မွ လာ၍
တံခါးဖြင့္ေပးသည္။ သို႔ႏွင့္ အခန္းတစ္ခန္းဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ ဖြတ္က
ထုိအခန္းတြင္ က်ေနာ့္ကို ထားခဲ့ၿပီး အခန္းျပင္ထြက္သြားသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ
က်ေနာ့္ကို သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ရန္ေခၚၿပီး အျခားအခန္းတစ္ခန္းဆီသို႔
၀င္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ အသက္ ၄၅
ႏွစ္အရြယ္ခန႔္ရွိ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ေတြ႔ရသည္။ ဖြတ္ က ထိုအမ်ိဳးသားအား
“အဘ… က်ေနာ္ေျပာထားတဲ့ ေကာင္ေလးကို ေခၚလာပါၿပီ”၊ ထိုအခါ အသက္ ၄၅
ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ရွိ အဘ ဆိုသူက “ေအးေအး…မင္းသြားႏုိင္ပါၿပီ၊ သူ႔ကိုေတာ့
ထားခဲ့” ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္အား သူ႔ေရွ႕ရွိ ဆိုဖာစတီ ေပၚတြင္ ထုိင္ခိုင္းသည္။
ဖြတ္က ေတာ့ အခန္းထဲက ထြက္သြားၿပီ။
ထိုအဘ ဆိုသူကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဦးေလးအရြယ္၊
အေဒၚအရြယ္မ်ားဆို သူမ်ားေတြက ကိုယ့္ကို အစ္ကို၊ အစ္မ ဟုေခၚက
သိပ္ၿပီးသေဘာေခြ႔ သည္။
အခ်ိဳ႕အေဒၚအရြယ္အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားဆို ၄င္းတို႔အား “မမ” ဟုေခၚက လြန္စြာမွ
သေဘာက်ၾကသည္။ ဦးေလးအရြယ္ရွိ သူတို႔က ဦးေလးဟု အေခၚခံရျခင္းထက္ “အစ္ကို”
ဟုေခၚခံရပါက ပိုၿပီးသေဘာက်ၾကသည္။ ထိုသို႔အေခၚခံရပါက မိမိတို႔၏ ရုပ္ရည္သည္
မရင့္ေသး၊ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေသာ အရြယ္ကို ေဆာင္ၾကသည္ ဟုသတ္မွတ္ၾကသည္။
သေဘာ့ေခြ႔သည္။ ၿပံဳးၾကသည္။ ပီတိျဖစ္ၾကသည္။ ယခုမူ က်ေနာ့္ေရွ႕၌
ထိုင္ေနေသာသူသည္ကား က်ေနာ့္ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးအရြယ္ေလာက္ပင္မရွိေသး။ ဖြတ္က
၄င္း အား “အဘ” ဟုေခၚ လိုက္ျခင္းမွာ သူမသိ၍ေခၚလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္မည္။
နာမည္ကိုက “ဖြတ္” ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အေခၚခံရသည့္ သူကလည္း “အဘ”
ဟုအေခၚခံလိုက္ရတာေတာင္ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ပင္ ပ်က္သြားျခင္း မ႐ွိ။ မ်က္ႏွာက
အရယ္အၿပံဳးမ႐ွိ။ ေၾသာ္….တစ္ကယ္တည္ ၿငိမ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ ေပပဲ။ တရားသမားလည္း
ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔မဟုတ္ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ေဗဒင္ ေဟာစားသူမ်ား၊ ဗိေႏၶာ ဆရာ
မ်ားကိုလည္း အဘဟု ေခၚၾကသည့္အတြက္ ေၾကာင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္မွာ ေဗဒင္ဆရာ
သို႔မဟုတ္ ဗိေႏၶာ ဆရာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ အသက္အရြယ္ကိုလိုက္ၿပီး
ခြဲျခားေခၚတတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ျပမွျဖစ္မည္။ ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား
တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အထင္ေသးမခံခ်င္။ ဖြတ္ ကိုေတာ့ ထိုကိစၥမွာ အနည္းငယ္
ခြင့္လႊတ္မိပါသည္။ သူက လမ္းေဘးဒုကၡသည္ ဘ၀ကေန ဖြတ္ဘ၀ ေရာက္လာသည္မို႔လို႔
ရွိေစေတာ့။ ဘ၀င္စိတ္ကေလးႏွင့္ ေတြးေနခိုက္ အဘဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္က က်ဳပ္ကို
စၿပီး ……..
အဘ။ ။ “ကဲ…မင္း နာမည္ေျပာစမ္းပါဦး”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့… က်ေနာ့္နာမည္ xxxxx ပါ။ အစ္ကို႔နာမည္ေရာ သိပါရေစခင္ဗ်ာ။”
အဘ။ ။ “အစ္ကိုလို႔မေခၚနဲ႔။ အဘ လို႔ေခၚဟုတ္ၿပီလား။ ငါက ဗိုလ္မွဴးႀကီး xxxx
ကြ။ အားလံုးေခၚသလို အဘ လို႔ပဲေခၚ။”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့၊ အစ္ကို….အဲ….အ….အဘ” (စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို
မေကာင္းဆိုး၀ါးလက္ထဲသို႔ အပ္ခဲ့သည့္ ဖြတ္ကို ႀကိမ္ဆဲေနမိသည္။) “အဘ
က်ေနာ့္ကို ေခၚတဲ့အေၾကာင္းကို သိပါရေစခင္ဗ်”
ထိုအခါ ၄င္း အဘ ဆိုသူက က်ေနာ့္အား အီးေမးလိပ္စာ တစ္ခုေရးထားေသာ
စာရြက္အပိုင္း အစတိုေလးတစ္ခု ကို ေပးၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း စကားဆိုပါသည္။
အဘ။ ။ “ေရာ့…မင္း ဒီလိပ္စာကိုဖြင့္ေပး”
က်ေနာ္။ ။ “အဘ အီးေမးလ္ပတ္စ္၀က္ဒ္ ေမ့ေနလို႔ ဖြင့္မရတာလား ခင္ဗ်”
အဘ။ ။ “ပတ္စ္၀က္ဒ္ ဆိုတာဘာလဲ”
ဘုရားေရ….Laptop တစ္လံုးလံုးေဘးမွာထားၿပီး ပတ္စ္၀က္ဆိုတာ မသိဘူးတဲ့။
ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္လို “Password”
ဟုသံုးလိုက္မိသည့္အတြက္ နားမလည္သြားတာမ်ားလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ……
က်ေနာ္။ ။ “အဘ..ပတ္စ္၀က္ဒ္ ဆိုတာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ကုဒ္ ကိုေျပာတာပါ ခင္ဗ်ာ၊
အီးေမးလ္းလိပ္စာက စာတိုက္ေသတၱာ နံပါတ္ နဲ႔ တူၿပီး လွ်ိဳ႕၀ွက္ကုဒ္ ကေတာ့
အဲဒီ ေသတၱာ ကိုဖြင့္တဲ့ေသာ့နဲ႔ တူပါတယ္”
အဘ။ ။ “ေအး…ဟုတ္ၿပီ။ ငါ ရွင္းသြားၿပီ။ အခုဟာက ငါ့လိပ္စာမဟုတ္ဘူးကြ။ ငါ
စံုစမ္းေနတဲ့ ေကာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အီးေမးလ္ လိပ္စာဘဲ။ သူ႔လိပ္စာကို
ဖြင့္လို႔ရရင္ သူဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔လိပ္စာကို
ငါဖြင့္ခ်င္တာ”
ဟူး…ခက္ပါေရာလား။ လူအခြင့္အေရး အပိုဒ္ ၁၂ က ဆိုထားရာ၀ယ္ “မည္သူမွ်
မိမိသေဘာအတုိင္း ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ျခင္းကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊
မိမိ၏ မိသားစုကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိေနအိမ္ အသိုက္အ၀န္းကို
ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စာေပးစာယူကို ေသာ္လည္းေကာင္း ဥပေဒအရ မဟုတ္ေသာ
၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း မခံေစရ။” ဟူ၏။ ဒီ အဘ ဆိုသူ နဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ။
က်ေနာ္။ ။ “အီးေမးလ္လိပ္စာတစ္ခုအထဲက စာေတြကို ဖတ္ဖို႔ိဆိုရင္ ခုနကေျပာတဲ့
လိပ္စာရယ္၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္ကုဒ္ ရယ္ ႏွစ္ခုလံုးသိမွ ဖြင့္လို႔ရတာပါ အဘ”
အဘ။ ။ “ေအး…ေအး။ ဒါဆိုလည္း မင္းျပန္ႏုိင္ပါၿပီ။ ေရာ…ေရာ့” ဟုဆိုကာ
က်ေနာ့္အား တစ္ေထာင္တန္ အေခါက္တစ္ထပ္ကို ေပးပါသည္။ က်ေနာ့္တြင္
ပိုက္ဆံပါသည္ဟု ေျပာၿပီး က်ေနာ္မယူခဲ့ပါ။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ အိပ္ယာထၿပီး အိမ္ေရွ႕တြင္ မ်က္ႏွာသစ္ေနခိုက္၊
ဟိုဘက္အိမ္က ဖြတ္က ရုတ္တရက္လွမ္း၍ “ေဟ့ေကာင္… မင္းမေန႔က အဆင္ေျပရဲ႕လား။
အဘက မုန္႔ဖို႔ဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္လဲ။” က်ေနာ္လည္း မနက္ေစာေစာစီးစီး ဖြတ္
မ်က္ႏွာကို ျမင္ၿပီး အကုသိုလ္ ပြားရေတာ့သည္။ “ဘယ္ေလာက္ေပးေပး
ခင္ဗ်ားအပူလား။” အခုလို ပိတ္ေျပာပစ္တာေတာင္ ဒင္းက မရပ္ေသး။ ဆက္ၿပီး
“ေအာင္မာ….မင္းက ငါလိုက္ ပို႔လို႔ အဘဆီကို တစ္ေခါက္ပဲေယာက္ဖူးေသးတာ။
မင္းက အဘအားကိုးနဲ႔ ငါ့ကို မိုက္ေတာ့မယ္ေပါ့ဟုတ္လား။”
က်ေနာ္လည္း မနက္ေစာေစာစီးစီးမို႔ ပါးစပ္က အယုတ္တ၊ အနတၱ
မထြက္ခ်င္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္လက္စျဖင့္ ေရခြက္ကို တိုင္ကီထဲသို႔
ဗြမ္းကနဲ ပစ္ခ်ပစ္လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲသုိ႔ ၀င္ခဲ့ေတာ့သည္။
သို႔ႏွင့္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာ္ ဖြတ္ မိန္းမ (ဖြတ္မ) က က်ေနာ့္အေမအား ဖြတ္က
အဘ ဆိုသူထံမွ က်ေနာ္သည္ အင္တာနက္အေၾကာင္း ကိုေကာင္းစြာသိရွိထားေၾကာင္း၊
သူ (အဘဆိုသူ) မရွင္းလင္းသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္
ရွင္းျပႏုိင္ေၾကာင္း က်ေနာ့္အေမ ျပန္ေျပာျပ၍ သိရသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္
စိတ္မ၀င္စားပါ။ Password ဆိုသည့္စကားလံုးကို ဂိမ္းဆိုင္မွာ ဂိမ္းေဆာ့ေနၾက
သည့္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း အဆင့္ ကေလးေတြပင္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။
တစ္ေန႔တြင္ ဖြတ္ က က်ေနာ္ ေက်ာင္းသြားေနခိုက္ ညေနက်ေနာ္
ေက်ာင္းကျပန္လာလွ်င္ အဘ ဆိုသည့္ ပုဂၢိဳလ္အိမ္သို႔ သြားရဦးမည္ျဖစ္
ေၾကာင္း က်ေနာ့္အေမအား မွာထားခဲ့၍ က်ေနာ္ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ ေသာအခါ
သိရသည္။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ စာသြားလုပ္စရာရွိ သည္ဟု
အေၾကာင္းျပသည္။ သို႔ေသာ္ အေမမ်က္ႏွာမေကာင္း၍ က်ေနာ္ ဖြတ္ႏွင့္အတူ ဒုတိယ
အႀကိမ္ အဘ ဆိုသူ အိမ္သို႔ လိုက္သြားရျပန္သည္။ အေမက ဘယ္သူႏွင့္ မွ
ျပႆနာတက္မည္ကို မလိုလား။ စကားမ်ားမ်ားမေျပာခ်င္။
ဖြတ္က အရင္တစ္ေခါက္တုန္းကလိုပင္ က်ေနာ့္အား အခန္းထဲတြင္ထားခဲ့ၿပီး
ျပန္သြားသည္။ က်ေနာ့္မွာမူ အဘႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့သည္။ “ေအး…ေမာင္XXXX၊
ထိုင္ကြာ၊ မင္းကို အဘေမးစရာေတြရွိလို႔။ ဂ်ီေတာက္ ဆိုတာဘာလဲသိလား”။ က်ေနာ္
႐ုတ္တရက္ေၾကာင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ အတန္ငယ္စဥ္းစားၿပီးမွ …..
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့အဘ။ က်ေနာ္အဲဒီ ဗဟုသုတေတာ့ သိပ္မရွိပါဘူး။
မုဆိုးေတြေျပာတာေတာ့ က်ားတို႔၊ ျခေသၤ့တို႔ဆိုရင္ ဟိန္းတယ္။ ေမ်ာက္တို႔၊
ဆင္တို႔ဆိုရင္ ေအာ္တယ္။ ဂ်ီ ဆိုရင္ ေတာက္တယ္။ ၾကက္တို႔၊ ေဒါင္းတို႔
ဆိုရင္ တြန္…”
အဘ။ ။ “ဟာ….၊ မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ ကြန္ျပဴတာမွာေလ.. တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
စကားေျပာၾကတာ။ ဂ်ီေတာက္ေလ…ဂ်ီေတာက္။”
က်ေနာ္။ ။ “ေၾသာ္…ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါ ဂ်ီေတာ့ခ္ လို႔ေခၚပါတယ္ အဘ။
တစ္ျခားတစ္ေနရာမွာ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အင္တာနက္ေပၚက
ဂူဂဲလ္ စကားေျပာစနစ္ကို သံုးၿပီးေတာ့ ေတြ႔ၾက၊ စာေရးၿပီး စကားေျပာၾက၊
နားၾကပ္ တပ္ၿပီး စကားေျပာၾကတာကို ဂ်ီေတာ့ခ္လို႔ေခၚပါတယ္”
သို႔ႏွင့္ က်ေနာ့္အား ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ စမ္းၿပီးစကားေျပာခ်င္သည္ဟု
ေျပာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္တစ္ခုကို သူ႔အတြက္ ဖြင့္ေပးၿပီး၊
က်ေနာ့္အတြက္လည္း သူႏွင့္ စကားေျပာရန္ ေနာက္ထပ္ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္တစ္ခု
ထပ္ဖြင့္ပါသည္။ အစမ္းေလ့က်င့္ရန္ ကြန္ျပဴတာ ႏွစ္လံုးရွိရမည္
ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ ၄င္းအိမ္အေပၚထပ္မွ ကြန္ျပဴတာေနာက္ထပ္တစ္လံုးကို
အမ်ိဳးသား တစ္ဦးက ေရႊ႕လာပါသည္။ သို႔ႏွင့္ အခန္း ေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္တြင္
ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးစီကို ထားၿပီး ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ စကား ေျပာၾကပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ ေျပာခဲ့ၾကေသာ စကားမ်ားမွာ
ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ပါသည္။
အဘ။ ။ “ဟဲလို…ဟဲလို။ ၾကားရလား….ၾကားရလား။ ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ၾကားရပါတယ္။” (ၾကားရမွာေပါ့။ တစ္ခန္းထဲမွာ ဒီေလာက္
အာသံၿဗဲႀကီးနဲ႔ နားမခံသာေအာင္ ေအာ္ေနတာ)
အဘ။ ။ “ေဟး….မင္းေနေကာင္းလား”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ေကာင္းပါတယ္။” (စိတ္ပ်က္ဖို႔)
အဘ။ ။ “ေကာင္းပါတယ္ အဘလို႔ေျပာ” (အေရးထဲ ထ ထ ေဖာက္ေနၿပန္ၿပီ။ တစ္ကယ္….ပါ။
စိတ္ပိန္တယ္)
က်ေနာ္။ ။ “ေကာင္းပါတယ္ အဘ”
အဘ။ ။ “ေအး…ေအး။ မင္းဘာလုပ္ေနလဲ” (သိသိႀကီးနဲ႔ ေမးျပန္ၿပီ…။ စိတ္ေရာ၊ လူေရာ ညစ္တယ္)
က်ေနာ္။ ။ “အဘ နဲ႔ စကားေျပာေနတယ္ေလ” (အမွန္ကို ဆိုတာပါ၊ မလိမ္ပါ)
အဘ။ ။ “ေအာ္..ေအး၊ ဟုတ္သားပဲ” (ဒီလုိဘဲ ၿဖီးေနက်)
သည္လိုႏွင့္ စကားေျပာၾကရာ တစ္နာရီခန္႔ၾကာသြားသည္။
ပါးစပ္ေတြလဲေညာင္းလွၿပီ၊ နားေတြလည္း အူလွၿပီ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ (ယခုေခတ္
စကားႏွင့္ ဆိုရပါမူ) နားမုဒိန္းက်င့္ခံေနရသည့္ ဒုကၡ။ သို႔ႏွင့္…….
က်ေနာ္။ ။ “အဘ….ဂ်ီေတာ့ခ္က တစ္ခါတစ္ခါ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ပါတတ္တယ္။ ေက်ာင္းက
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာရင္း
ကြန္ျပဴတာထဲကို ဗိုင္းရပ္စ္၀င္လာၿပီး ပ်က္သြားေရာ”
(အိမ္လည္းျပန္ခ်င္လွၿပီ - အျဖဴေရာင္ မုသားသံုးလုိက္ရသည္)
အဘ။ ။ “ဟာ…ဒီအတြက္ေတာ့မပူနဲ႔။ ငါ့မွာ ေနာက္တစ္လံုးရွိေသးတယ္” (ဒီကေလးနဲ႔
ခက္ပါၿပီေကာ)။
က်ေနာ္။ ။ “မဟုတ္ဘူး အဘ။ ဗိုင္းရပ္က ကြန္ျပဴတာထဲ ကေန တစ္ဆင့္ နားႀကပ္
ထဲကိုေရာက္ႏုိင္ၿပီး ဦးေႏွာက္ထဲအထိ ေရာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ဦးေႏွာက္ထိခိုက္ၿပီး အသက္ပါဆံုးတယ္လို႔ ေျပာတယ္အဘရဲ႕။ မေန႔ကတင္ က်ေနာ္
အင္တာနက္ သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အေနာက္ႏုိင္ငံတစ္ခုက
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာရင္း နားႀကပ္တန္းလန္းနဲ႔ ေသေနတာကို
ေတြ႔ရတယ္တဲဲ့။ ဆရာ၀န္က စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ထဲက ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးက
ဂ်ီေတာ့ခ္ကေန နားႀကပ္ထဲ၊ နားၾကပ္ထဲကေန တစ္ဆင့္ ဦးေႏွာက္ထဲကို ၀င္ၿပီး
ဦးေႏွာက္ကို ဒုကၡေပးတာတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာ ဗိုင္းရပ္ပိုးက
ဦးေႏွာက္ထဲကို ၀င္သြားၿပီးရင္ အဲဒီလူကို နာရီပိုင္းအတြင္း
ေသေစႏုိင္တယ္တဲ့။ အဲဒါ က်ေနာ္ အဘအတြက္ စုိးရိမ္လို႔ပါ အဘ။ ”
အဘ။ ။ “ေဟ…ဟုတ္လား။ ဒါဆိုရင္ ဂ်ီေတာ့ခ္ ေျပာတာ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးစပ္တယ္။
ေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆိုရင္ ဂ်ီေတာ့ခ္ မေျပာေတာ့ဘူး။ ရာဟု မစိန္ၾကာ နဲ႔ဘဲ
စကားေျပာေတာ့မယ္။ ညက ငါ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ဘီယာေသာက္ရင္း သူတို႔ေျပာျပတာ။
ဂ်ီေတာက္..အဲ..ဂ်ီေတာ့ခ္ နဲ႔ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပရင္ ရာဟု မစိန္ၾကာ နဲ႔
စကားေျပာလို႔ရတယ္တဲ့။ အဲဒါ မင္းလုပ္ေပး”
ဘုရား….ဘုရား။ ဒုကၡေတြေတာ့ ျဖစ္ကုန္ၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဘယ္က ရာဟု မစိန္ၾကာ လဲ။
အေရးထဲ ေအာင္သြယ္လုပ္ခိုင္းေနျပန္ၿပီ နဲ႔တူတယ္။
က်ေနာ္။ ။ “အဘ….က်ေနာ့္ အသိထဲမွာ ရာဟု မစိန္ၾကာဆိုတာ မ႐ွိဘူးခင္ဗ်။
ဟို…ဟို။ ဒါမွ မဟုတ္ မစိန္ၾကာဆိုတာ…”
အဘ။ ။ “မစိန္ၾကာ မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ ရာဟု ပါေသးတယ္။ ရာဟု မစိန္ၾကာ”
စေနေန႔မွာေမြးတဲ့သူေတြဆို စေနေမာင္ေမာင္တို႔၊ စေနမ တို႔ဆိုၿပီး နာမည္
ေပးၾကေတာ့ ဧကႏၱ မစိန္ၾကာကို ရာဟု ေန႔မွာေမြးလို႔ ရာဟု မစိန္ၾကာလို႔
ေပးထားတာဘဲေနမွာ။
အဘ။ ။ “ေဟ့ေကာင္…ဘာေငးၾကည့္ေနတာလဲ…။ ငါ ရာဟု မစိန္ၾကာ နဲ႔
စကားေျပာခ်င္တယ္ဆို။ အင္တာနက္ထဲမွာ ရာဟု မစိန္ၾကာ ႐ွိတယ္”
က်ေနာ္။ ။ “ဟို…ဟုိ..အဘ။ က်ေနာ္ အင္တာနက္ သံုးလာတာ ၾကာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ရာဟု
မစိန္ၾကာဆိုတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး”
ထိုအခါက်မွ အဘ က သူ႔ အိပ္ကပ္ထဲမွ စာရြက္အပိုင္းအစေလးကို ထုတ္ကာ… “ဒီမွာ
ေတြ႔လား၊ မေန႔က ငါ့ရဲေဘာ္ေတြ ေရးေပးလိုက္တာ… ဘာတဲ့ Y-A-H-O-O…ရာဟု၊
M-E-S-S-E-N-G-E-R…မစိန္ၾကာ တဲ့။ အဲဒီမွာ စကားေျပာလို႔ ရတယ္လို႔ေျပာတယ္”။
က်ေနာ္။ ။ “ဟာ…အဘ အဲဒါ ရာဟူး မတ္စင္ဂ်ာ လို႔ေခၚတယ္။ ဗိုင္းရပ္ပိုး
အမ်ားဆံုး၀င္တာ အဲဒီကေပါ့။ အင္တာနက္ေပၚမွာ
စကားေျပာတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဒုကၡေပးတာ။ ရာဟူး မတ္စင္ဂ်ာ မွာ
စကားေျပာရင္း ေသတဲ့သူ အေရအတြက္က၊ ဂ်ီေတာ့ခ္ မွာစကားေျပာရင္
ေသဆံုးသူအေရအတြက္ထက္ပိုမ်ားတယ္။
အဘ။ ။ “မင္းကြာ….အဲဒီလို ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ ေစာေစာက ငါ့ကို ဘာလို႔ႀကိဳမေျပာ
တာတုန္း။ အခုလိုၾကားရ တာေတာင္ နိမိတ္မေကာင္းဘူး။ မင္းလည္း
ေနာက္ဆိုငါ့အိမ္ကို မလာေတာ့နဲ႔။ ဒါ…ဟိုေကာင္ေတြ ငါ့ကို သက္သက္
ေသေၾကာင္းႀကံတာ….ေတာက္၊ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ၊ ဟင္း…ဟင္း”။
ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္တစ္ခုတြင္ေနပါသည္။ ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္ ဆိုသည့္
အတြက္ေၾကာင့္ အိမ္ေျခက ႃပြတ္သိပ္ခဲလွ်က္၊ ၾကပ္ညပ္လို႔ေနသည္။
ေခါင္းရင္းအိမ္က ၾကံ့ဖြတ္ အတြင္းေရးမွဴး အိမ္ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အဆိုပါ
အတြင္းေရမွဴးဆိုသူ ေနအိမ္သည္္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး၊ ဘာေၾကး၊
ညာေၾကးမ်ား ေကာက္ခံသူတို႔ျဖင့္ အၿမဲေျခခ်င္းလိမ္ရာ ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။
ဒါတင္မကေသး ရပ္ကြက္ထဲရွိ ငမူး၊ င႐ူးမ်ား မၾကာခဏဆိုသလို ၀ိုင္းဖြဲ႔အရက္
ေသာက္ရာ စားေသာက္႐ံုဟုဆိုလည္း မမွား။
က်ေနာ့္ႏွင့္ လမ္းထဲ႐ွိတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အုပ္စုမွာမူ
ထိုၾကံ့ဖြတ္အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူကို အေသသတ္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ကို မုန္းသည္။
အႏွီ အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူမွာ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား စာေမးပြဲၿပီး
အားလပ္ရက္ ပိတ္ၿပီး၍ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ သည့္အခါတိုင္းတြင္ ရပ္ကြက္ထဲရွိ
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ရွိရာအိမ္မ်ားသို႔ ေက်ာင္းသားနာမည္မ်ား
လိုက္မွတ္ၿပီး၊ ေက်ာင္းတက္စဥ္အတြင္း ေက်ာင္းတြင္ဆူပူ မႈမလုပ္ရန္၊
ေက်ာင္းတြင္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပက္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား
ကိုင္ေဆာင္ျခင္း၊ နံရံတြင္ ကပ္ျခင္း၊ ေ၀ျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္ပါ
ဆိုေသာအခ်က္ႏွင့္ ထိုကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ပါက သက္ဆိုင္ရာက
အေရးယူမည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို သိပါေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား ေရးထားသည့္
စာရြက္ေပၚတြင္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းသည္။ ထိုႃကံ့ဖြတ္ အတြင္းေရးမွဴးဆိုသူသည္
စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ အထက္ပိုင္းအရာရွိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွင့္ေပါင္းကာ
လုပ္စားေနသူလည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူဆိုး၊ သူခိုးမ်ားမွ လြဲ၍
လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ခ်ဥ္ၾက သည္။ ကြယ္ရာတြင္ သူ႔နာမည္ကို မေခၚ။
“ဖြတ္” ဟုသာ အျမင္ကတ္ကတ္ျဖင့္ ေခၚၾကသည္။
တစ္ေန႔သ၌ က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာေသာအခါ ထိုဖြတ္က က်ေနာ့္အိမ္သို႔လာကာ
ေအာက္ပါစကားမ်ားကို အျပန္လွန္ ေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။
ဖြတ္။ ။ “မင္းက ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္တက္ေနတာဆိုေတာ့ ကြန္ျပဴတာေတာ့
ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းမွာေပါ့ေနာ္”
က်ေနာ္။ ။ “ရေတာ့ ရပါတယ္။ မဆိုးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ဖြတ္။ ။ “ငါ့ အဘကို ငါ့အိမ္နားမွာ ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္
တက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တာ၊ အဲဒါနဲ႔ အဘက မင္းကို
ေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ေျပာလို႔ မနက္ျဖန္ မင္း ေက်ာင္းကျပန္လာရင္
လိုက္ေတြ႔လိုက္ပါဦး”
က်ေနာ္။ ။ “အစ္ကို႔ အဘက ဘယ္ကလဲ၊ ရန္ကုန္မွာဘဲေနတာလား”
ဖြတ္။ ။ ။ “ေအး….အလံုမွာေနတာေလ။ မင္းမနက္ျဖန္ ေက်ာင္းကေန
ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ျပန္ေရာက္မလဲ”
က်ေနာ္။ ။ “အင္း….ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္ဆိုရင္ အိမ္ေရာက္ပါၿပီ။
ရတယ္ေလ…..က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လွမ္းေအာ္ လိုက္မယ္”
က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားသြားသည္။ အေၾကာင္းမွာ အခ်ိဳ႕က်ေနာ့္အသိ အိမ္မ်ားက
က်ေနာ့္အားတစ္ခါတစ္ရံ ကြန္ျပဴတာ ၀ယ္ခ်င္လွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြန္ျပဴတာ
တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ ပက္သက္၍ တစ္ခုခု
ေမးခ်င္လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း က်ေနာ့္အားေခၚပါသည္။ ထို႔အတြက္ က်ေနာ္
ေက်ာင္းအသံုးစရိတ္ေလးဘာေလး ေတာ့ရသည္။ ယခုလည္း ကြန္ျပဴတာ တစ္ခုခုျဖစ္၍
ျပခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကြန္ျပဴတာ ၀ယ္ခ်င္သည့္အတြက္
အေရာင္းဆိုင္သို႔ ေခၚသြားခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
သို႔ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းမွ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္
ေခါင္းရင္းအိမ္ဘက္သို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း အသံျပဳလိုက္သည္။
တစ္ခဏၾကာေသာအခါ ေခါင္းရင္းအိမ္မွ “ဖြတ္” က က်ေနာ့္ကို လာေခၚသည္။ တကၠစီ
စီးသြားၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ ဖြတ္က “မင္း ဟိုေရာက္ရင္ အဘကို
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံေနာ္”။ သူ႔စကားက လူကိုေစာ္ကား လုိက္သလို။
သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္က “ေဟ့လူ…ခင္ဗ်ား စကားေျပာတာၾကည့္ေျပာ၊ က်ဳပ္
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဆိုတာ သိထား၊ လမ္းေဘးက ကေလက၀
တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး”။ ကိုယ့္ရေပါက္ရလမ္း မို႔လို႔သာ လိုက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့
ေက်ာင္းအသံုးစရိတ္က ဒီလဆိုလွ်င္ အျပင္စာအုပ္ေတြပါ
၀ယ္ဖတ္လိုက္ရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မေလာက္ငွခ်င္။ ဒင္း ကိုေတာ့ သိပ္မၾကည္။
မ်က္စိထဲ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။
ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ စီးၿပီးေသာအခါ အလံု ဆင္မင္းေစ်းအနီးရွိ
လမ္းသြယ္တစ္ခု၏ထိပ္တြင္ ဆင္းသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုလမ္းသြယ္ထဲသို႔
လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ၿခံ၀င္းက်ယ္တစ္ခုေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ဖြတ္ က
အထဲရွိလူတစ္ဦး၏ အမည္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ရာ လူတစ္ေယာက္မွ လာ၍
တံခါးဖြင့္ေပးသည္။ သို႔ႏွင့္ အခန္းတစ္ခန္းဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ ဖြတ္က
ထုိအခန္းတြင္ က်ေနာ့္ကို ထားခဲ့ၿပီး အခန္းျပင္ထြက္သြားသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ
က်ေနာ့္ကို သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ရန္ေခၚၿပီး အျခားအခန္းတစ္ခန္းဆီသို႔
၀င္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ အသက္ ၄၅
ႏွစ္အရြယ္ခန႔္ရွိ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ေတြ႔ရသည္။ ဖြတ္ က ထိုအမ်ိဳးသားအား
“အဘ… က်ေနာ္ေျပာထားတဲ့ ေကာင္ေလးကို ေခၚလာပါၿပီ”၊ ထိုအခါ အသက္ ၄၅
ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ရွိ အဘ ဆိုသူက “ေအးေအး…မင္းသြားႏုိင္ပါၿပီ၊ သူ႔ကိုေတာ့
ထားခဲ့” ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္အား သူ႔ေရွ႕ရွိ ဆိုဖာစတီ ေပၚတြင္ ထုိင္ခိုင္းသည္။
ဖြတ္က ေတာ့ အခန္းထဲက ထြက္သြားၿပီ။
ထိုအဘ ဆိုသူကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဦးေလးအရြယ္၊
အေဒၚအရြယ္မ်ားဆို သူမ်ားေတြက ကိုယ့္ကို အစ္ကို၊ အစ္မ ဟုေခၚက
သိပ္ၿပီးသေဘာေခြ႔ သည္။
အခ်ိဳ႕အေဒၚအရြယ္အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားဆို ၄င္းတို႔အား “မမ” ဟုေခၚက လြန္စြာမွ
သေဘာက်ၾကသည္။ ဦးေလးအရြယ္ရွိ သူတို႔က ဦးေလးဟု အေခၚခံရျခင္းထက္ “အစ္ကို”
ဟုေခၚခံရပါက ပိုၿပီးသေဘာက်ၾကသည္။ ထိုသို႔အေခၚခံရပါက မိမိတို႔၏ ရုပ္ရည္သည္
မရင့္ေသး၊ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေသာ အရြယ္ကို ေဆာင္ၾကသည္ ဟုသတ္မွတ္ၾကသည္။
သေဘာ့ေခြ႔သည္။ ၿပံဳးၾကသည္။ ပီတိျဖစ္ၾကသည္။ ယခုမူ က်ေနာ့္ေရွ႕၌
ထိုင္ေနေသာသူသည္ကား က်ေနာ့္ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးအရြယ္ေလာက္ပင္မရွိေသး။ ဖြတ္က
၄င္း အား “အဘ” ဟုေခၚ လိုက္ျခင္းမွာ သူမသိ၍ေခၚလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္မည္။
နာမည္ကိုက “ဖြတ္” ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အေခၚခံရသည့္ သူကလည္း “အဘ”
ဟုအေခၚခံလိုက္ရတာေတာင္ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ပင္ ပ်က္သြားျခင္း မ႐ွိ။ မ်က္ႏွာက
အရယ္အၿပံဳးမ႐ွိ။ ေၾသာ္….တစ္ကယ္တည္ ၿငိမ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ ေပပဲ။ တရားသမားလည္း
ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔မဟုတ္ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ေဗဒင္ ေဟာစားသူမ်ား၊ ဗိေႏၶာ ဆရာ
မ်ားကိုလည္း အဘဟု ေခၚၾကသည့္အတြက္ ေၾကာင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္မွာ ေဗဒင္ဆရာ
သို႔မဟုတ္ ဗိေႏၶာ ဆရာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ အသက္အရြယ္ကိုလိုက္ၿပီး
ခြဲျခားေခၚတတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ျပမွျဖစ္မည္။ ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား
တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အထင္ေသးမခံခ်င္။ ဖြတ္ ကိုေတာ့ ထိုကိစၥမွာ အနည္းငယ္
ခြင့္လႊတ္မိပါသည္။ သူက လမ္းေဘးဒုကၡသည္ ဘ၀ကေန ဖြတ္ဘ၀ ေရာက္လာသည္မို႔လို႔
ရွိေစေတာ့။ ဘ၀င္စိတ္ကေလးႏွင့္ ေတြးေနခိုက္ အဘဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္က က်ဳပ္ကို
စၿပီး ……..
အဘ။ ။ “ကဲ…မင္း နာမည္ေျပာစမ္းပါဦး”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့… က်ေနာ့္နာမည္ xxxxx ပါ။ အစ္ကို႔နာမည္ေရာ သိပါရေစခင္ဗ်ာ။”
အဘ။ ။ “အစ္ကိုလို႔မေခၚနဲ႔။ အဘ လို႔ေခၚဟုတ္ၿပီလား။ ငါက ဗိုလ္မွဴးႀကီး xxxx
ကြ။ အားလံုးေခၚသလို အဘ လို႔ပဲေခၚ။”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့၊ အစ္ကို….အဲ….အ….အဘ” (စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို
မေကာင္းဆိုး၀ါးလက္ထဲသို႔ အပ္ခဲ့သည့္ ဖြတ္ကို ႀကိမ္ဆဲေနမိသည္။) “အဘ
က်ေနာ့္ကို ေခၚတဲ့အေၾကာင္းကို သိပါရေစခင္ဗ်”
ထိုအခါ ၄င္း အဘ ဆိုသူက က်ေနာ့္အား အီးေမးလိပ္စာ တစ္ခုေရးထားေသာ
စာရြက္အပိုင္း အစတိုေလးတစ္ခု ကို ေပးၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း စကားဆိုပါသည္။
အဘ။ ။ “ေရာ့…မင္း ဒီလိပ္စာကိုဖြင့္ေပး”
က်ေနာ္။ ။ “အဘ အီးေမးလ္ပတ္စ္၀က္ဒ္ ေမ့ေနလို႔ ဖြင့္မရတာလား ခင္ဗ်”
အဘ။ ။ “ပတ္စ္၀က္ဒ္ ဆိုတာဘာလဲ”
ဘုရားေရ….Laptop တစ္လံုးလံုးေဘးမွာထားၿပီး ပတ္စ္၀က္ဆိုတာ မသိဘူးတဲ့။
ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္လို “Password”
ဟုသံုးလိုက္မိသည့္အတြက္ နားမလည္သြားတာမ်ားလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ……
က်ေနာ္။ ။ “အဘ..ပတ္စ္၀က္ဒ္ ဆိုတာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ကုဒ္ ကိုေျပာတာပါ ခင္ဗ်ာ၊
အီးေမးလ္းလိပ္စာက စာတိုက္ေသတၱာ နံပါတ္ နဲ႔ တူၿပီး လွ်ိဳ႕၀ွက္ကုဒ္ ကေတာ့
အဲဒီ ေသတၱာ ကိုဖြင့္တဲ့ေသာ့နဲ႔ တူပါတယ္”
အဘ။ ။ “ေအး…ဟုတ္ၿပီ။ ငါ ရွင္းသြားၿပီ။ အခုဟာက ငါ့လိပ္စာမဟုတ္ဘူးကြ။ ငါ
စံုစမ္းေနတဲ့ ေကာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အီးေမးလ္ လိပ္စာဘဲ။ သူ႔လိပ္စာကို
ဖြင့္လို႔ရရင္ သူဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔လိပ္စာကို
ငါဖြင့္ခ်င္တာ”
ဟူး…ခက္ပါေရာလား။ လူအခြင့္အေရး အပိုဒ္ ၁၂ က ဆိုထားရာ၀ယ္ “မည္သူမွ်
မိမိသေဘာအတုိင္း ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ျခင္းကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊
မိမိ၏ မိသားစုကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိေနအိမ္ အသိုက္အ၀န္းကို
ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စာေပးစာယူကို ေသာ္လည္းေကာင္း ဥပေဒအရ မဟုတ္ေသာ
၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း မခံေစရ။” ဟူ၏။ ဒီ အဘ ဆိုသူ နဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ။
က်ေနာ္။ ။ “အီးေမးလ္လိပ္စာတစ္ခုအထဲက စာေတြကို ဖတ္ဖို႔ိဆိုရင္ ခုနကေျပာတဲ့
လိပ္စာရယ္၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္ကုဒ္ ရယ္ ႏွစ္ခုလံုးသိမွ ဖြင့္လို႔ရတာပါ အဘ”
အဘ။ ။ “ေအး…ေအး။ ဒါဆိုလည္း မင္းျပန္ႏုိင္ပါၿပီ။ ေရာ…ေရာ့” ဟုဆိုကာ
က်ေနာ့္အား တစ္ေထာင္တန္ အေခါက္တစ္ထပ္ကို ေပးပါသည္။ က်ေနာ့္တြင္
ပိုက္ဆံပါသည္ဟု ေျပာၿပီး က်ေနာ္မယူခဲ့ပါ။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ အိပ္ယာထၿပီး အိမ္ေရွ႕တြင္ မ်က္ႏွာသစ္ေနခိုက္၊
ဟိုဘက္အိမ္က ဖြတ္က ရုတ္တရက္လွမ္း၍ “ေဟ့ေကာင္… မင္းမေန႔က အဆင္ေျပရဲ႕လား။
အဘက မုန္႔ဖို႔ဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္လဲ။” က်ေနာ္လည္း မနက္ေစာေစာစီးစီး ဖြတ္
မ်က္ႏွာကို ျမင္ၿပီး အကုသိုလ္ ပြားရေတာ့သည္။ “ဘယ္ေလာက္ေပးေပး
ခင္ဗ်ားအပူလား။” အခုလို ပိတ္ေျပာပစ္တာေတာင္ ဒင္းက မရပ္ေသး။ ဆက္ၿပီး
“ေအာင္မာ….မင္းက ငါလိုက္ ပို႔လို႔ အဘဆီကို တစ္ေခါက္ပဲေယာက္ဖူးေသးတာ။
မင္းက အဘအားကိုးနဲ႔ ငါ့ကို မိုက္ေတာ့မယ္ေပါ့ဟုတ္လား။”
က်ေနာ္လည္း မနက္ေစာေစာစီးစီးမို႔ ပါးစပ္က အယုတ္တ၊ အနတၱ
မထြက္ခ်င္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္လက္စျဖင့္ ေရခြက္ကို တိုင္ကီထဲသို႔
ဗြမ္းကနဲ ပစ္ခ်ပစ္လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲသုိ႔ ၀င္ခဲ့ေတာ့သည္။
သို႔ႏွင့္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာ္ ဖြတ္ မိန္းမ (ဖြတ္မ) က က်ေနာ့္အေမအား ဖြတ္က
အဘ ဆိုသူထံမွ က်ေနာ္သည္ အင္တာနက္အေၾကာင္း ကိုေကာင္းစြာသိရွိထားေၾကာင္း၊
သူ (အဘဆိုသူ) မရွင္းလင္းသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္
ရွင္းျပႏုိင္ေၾကာင္း က်ေနာ့္အေမ ျပန္ေျပာျပ၍ သိရသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္
စိတ္မ၀င္စားပါ။ Password ဆိုသည့္စကားလံုးကို ဂိမ္းဆိုင္မွာ ဂိမ္းေဆာ့ေနၾက
သည့္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း အဆင့္ ကေလးေတြပင္ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။
တစ္ေန႔တြင္ ဖြတ္ က က်ေနာ္ ေက်ာင္းသြားေနခိုက္ ညေနက်ေနာ္
ေက်ာင္းကျပန္လာလွ်င္ အဘ ဆိုသည့္ ပုဂၢိဳလ္အိမ္သို႔ သြားရဦးမည္ျဖစ္
ေၾကာင္း က်ေနာ့္အေမအား မွာထားခဲ့၍ က်ေနာ္ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ ေသာအခါ
သိရသည္။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ စာသြားလုပ္စရာရွိ သည္ဟု
အေၾကာင္းျပသည္။ သို႔ေသာ္ အေမမ်က္ႏွာမေကာင္း၍ က်ေနာ္ ဖြတ္ႏွင့္အတူ ဒုတိယ
အႀကိမ္ အဘ ဆိုသူ အိမ္သို႔ လိုက္သြားရျပန္သည္။ အေမက ဘယ္သူႏွင့္ မွ
ျပႆနာတက္မည္ကို မလိုလား။ စကားမ်ားမ်ားမေျပာခ်င္။
ဖြတ္က အရင္တစ္ေခါက္တုန္းကလိုပင္ က်ေနာ့္အား အခန္းထဲတြင္ထားခဲ့ၿပီး
ျပန္သြားသည္။ က်ေနာ့္မွာမူ အဘႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့သည္။ “ေအး…ေမာင္XXXX၊
ထိုင္ကြာ၊ မင္းကို အဘေမးစရာေတြရွိလို႔။ ဂ်ီေတာက္ ဆိုတာဘာလဲသိလား”။ က်ေနာ္
႐ုတ္တရက္ေၾကာင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ အတန္ငယ္စဥ္းစားၿပီးမွ …..
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့အဘ။ က်ေနာ္အဲဒီ ဗဟုသုတေတာ့ သိပ္မရွိပါဘူး။
မုဆိုးေတြေျပာတာေတာ့ က်ားတို႔၊ ျခေသၤ့တို႔ဆိုရင္ ဟိန္းတယ္။ ေမ်ာက္တို႔၊
ဆင္တို႔ဆိုရင္ ေအာ္တယ္။ ဂ်ီ ဆိုရင္ ေတာက္တယ္။ ၾကက္တို႔၊ ေဒါင္းတို႔
ဆိုရင္ တြန္…”
အဘ။ ။ “ဟာ….၊ မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ ကြန္ျပဴတာမွာေလ.. တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
စကားေျပာၾကတာ။ ဂ်ီေတာက္ေလ…ဂ်ီေတာက္။”
က်ေနာ္။ ။ “ေၾသာ္…ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါ ဂ်ီေတာ့ခ္ လို႔ေခၚပါတယ္ အဘ။
တစ္ျခားတစ္ေနရာမွာ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အင္တာနက္ေပၚက
ဂူဂဲလ္ စကားေျပာစနစ္ကို သံုးၿပီးေတာ့ ေတြ႔ၾက၊ စာေရးၿပီး စကားေျပာၾက၊
နားၾကပ္ တပ္ၿပီး စကားေျပာၾကတာကို ဂ်ီေတာ့ခ္လို႔ေခၚပါတယ္”
သို႔ႏွင့္ က်ေနာ့္အား ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ စမ္းၿပီးစကားေျပာခ်င္သည္ဟု
ေျပာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္တစ္ခုကို သူ႔အတြက္ ဖြင့္ေပးၿပီး၊
က်ေနာ့္အတြက္လည္း သူႏွင့္ စကားေျပာရန္ ေနာက္ထပ္ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္တစ္ခု
ထပ္ဖြင့္ပါသည္။ အစမ္းေလ့က်င့္ရန္ ကြန္ျပဴတာ ႏွစ္လံုးရွိရမည္
ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ ၄င္းအိမ္အေပၚထပ္မွ ကြန္ျပဴတာေနာက္ထပ္တစ္လံုးကို
အမ်ိဳးသား တစ္ဦးက ေရႊ႕လာပါသည္။ သို႔ႏွင့္ အခန္း ေထာင့္ႏွစ္ေထာင့္တြင္
ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးစီကို ထားၿပီး ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ စကား ေျပာၾကပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚတြင္ ေျပာခဲ့ၾကေသာ စကားမ်ားမွာ
ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္ပါသည္။
အဘ။ ။ “ဟဲလို…ဟဲလို။ ၾကားရလား….ၾကားရလား။ ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ၾကားရပါတယ္။” (ၾကားရမွာေပါ့။ တစ္ခန္းထဲမွာ ဒီေလာက္
အာသံၿဗဲႀကီးနဲ႔ နားမခံသာေအာင္ ေအာ္ေနတာ)
အဘ။ ။ “ေဟး….မင္းေနေကာင္းလား”
က်ေနာ္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ေကာင္းပါတယ္။” (စိတ္ပ်က္ဖို႔)
အဘ။ ။ “ေကာင္းပါတယ္ အဘလို႔ေျပာ” (အေရးထဲ ထ ထ ေဖာက္ေနၿပန္ၿပီ။ တစ္ကယ္….ပါ။
စိတ္ပိန္တယ္)
က်ေနာ္။ ။ “ေကာင္းပါတယ္ အဘ”
အဘ။ ။ “ေအး…ေအး။ မင္းဘာလုပ္ေနလဲ” (သိသိႀကီးနဲ႔ ေမးျပန္ၿပီ…။ စိတ္ေရာ၊ လူေရာ ညစ္တယ္)
က်ေနာ္။ ။ “အဘ နဲ႔ စကားေျပာေနတယ္ေလ” (အမွန္ကို ဆိုတာပါ၊ မလိမ္ပါ)
အဘ။ ။ “ေအာ္..ေအး၊ ဟုတ္သားပဲ” (ဒီလုိဘဲ ၿဖီးေနက်)
သည္လိုႏွင့္ စကားေျပာၾကရာ တစ္နာရီခန္႔ၾကာသြားသည္။
ပါးစပ္ေတြလဲေညာင္းလွၿပီ၊ နားေတြလည္း အူလွၿပီ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ (ယခုေခတ္
စကားႏွင့္ ဆိုရပါမူ) နားမုဒိန္းက်င့္ခံေနရသည့္ ဒုကၡ။ သို႔ႏွင့္…….
က်ေနာ္။ ။ “အဘ….ဂ်ီေတာ့ခ္က တစ္ခါတစ္ခါ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ပါတတ္တယ္။ ေက်ာင္းက
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာရင္း
ကြန္ျပဴတာထဲကို ဗိုင္းရပ္စ္၀င္လာၿပီး ပ်က္သြားေရာ”
(အိမ္လည္းျပန္ခ်င္လွၿပီ - အျဖဴေရာင္ မုသားသံုးလုိက္ရသည္)
အဘ။ ။ “ဟာ…ဒီအတြက္ေတာ့မပူနဲ႔။ ငါ့မွာ ေနာက္တစ္လံုးရွိေသးတယ္” (ဒီကေလးနဲ႔
ခက္ပါၿပီေကာ)။
က်ေနာ္။ ။ “မဟုတ္ဘူး အဘ။ ဗိုင္းရပ္က ကြန္ျပဴတာထဲ ကေန တစ္ဆင့္ နားႀကပ္
ထဲကိုေရာက္ႏုိင္ၿပီး ဦးေႏွာက္ထဲအထိ ေရာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ဦးေႏွာက္ထိခိုက္ၿပီး အသက္ပါဆံုးတယ္လို႔ ေျပာတယ္အဘရဲ႕။ မေန႔ကတင္ က်ေနာ္
အင္တာနက္ သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အေနာက္ႏုိင္ငံတစ္ခုက
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာရင္း နားႀကပ္တန္းလန္းနဲ႔ ေသေနတာကို
ေတြ႔ရတယ္တဲဲ့။ ဆရာ၀န္က စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ထဲက ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးက
ဂ်ီေတာ့ခ္ကေန နားႀကပ္ထဲ၊ နားၾကပ္ထဲကေန တစ္ဆင့္ ဦးေႏွာက္ထဲကို ၀င္ၿပီး
ဦးေႏွာက္ကို ဒုကၡေပးတာတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာ ဗိုင္းရပ္ပိုးက
ဦးေႏွာက္ထဲကို ၀င္သြားၿပီးရင္ အဲဒီလူကို နာရီပိုင္းအတြင္း
ေသေစႏုိင္တယ္တဲ့။ အဲဒါ က်ေနာ္ အဘအတြက္ စုိးရိမ္လို႔ပါ အဘ။ ”
အဘ။ ။ “ေဟ…ဟုတ္လား။ ဒါဆိုရင္ ဂ်ီေတာ့ခ္ ေျပာတာ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးစပ္တယ္။
ေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆိုရင္ ဂ်ီေတာ့ခ္ မေျပာေတာ့ဘူး။ ရာဟု မစိန္ၾကာ နဲ႔ဘဲ
စကားေျပာေတာ့မယ္။ ညက ငါ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ဘီယာေသာက္ရင္း သူတို႔ေျပာျပတာ။
ဂ်ီေတာက္..အဲ..ဂ်ီေတာ့ခ္ နဲ႔ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပရင္ ရာဟု မစိန္ၾကာ နဲ႔
စကားေျပာလို႔ရတယ္တဲ့။ အဲဒါ မင္းလုပ္ေပး”
ဘုရား….ဘုရား။ ဒုကၡေတြေတာ့ ျဖစ္ကုန္ၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဘယ္က ရာဟု မစိန္ၾကာ လဲ။
အေရးထဲ ေအာင္သြယ္လုပ္ခိုင္းေနျပန္ၿပီ နဲ႔တူတယ္။
က်ေနာ္။ ။ “အဘ….က်ေနာ့္ အသိထဲမွာ ရာဟု မစိန္ၾကာဆိုတာ မ႐ွိဘူးခင္ဗ်။
ဟို…ဟို။ ဒါမွ မဟုတ္ မစိန္ၾကာဆိုတာ…”
အဘ။ ။ “မစိန္ၾကာ မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ ရာဟု ပါေသးတယ္။ ရာဟု မစိန္ၾကာ”
စေနေန႔မွာေမြးတဲ့သူေတြဆို စေနေမာင္ေမာင္တို႔၊ စေနမ တို႔ဆိုၿပီး နာမည္
ေပးၾကေတာ့ ဧကႏၱ မစိန္ၾကာကို ရာဟု ေန႔မွာေမြးလို႔ ရာဟု မစိန္ၾကာလို႔
ေပးထားတာဘဲေနမွာ။
အဘ။ ။ “ေဟ့ေကာင္…ဘာေငးၾကည့္ေနတာလဲ…။ ငါ ရာဟု မစိန္ၾကာ နဲ႔
စကားေျပာခ်င္တယ္ဆို။ အင္တာနက္ထဲမွာ ရာဟု မစိန္ၾကာ ႐ွိတယ္”
က်ေနာ္။ ။ “ဟို…ဟုိ..အဘ။ က်ေနာ္ အင္တာနက္ သံုးလာတာ ၾကာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ရာဟု
မစိန္ၾကာဆိုတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး”
ထိုအခါက်မွ အဘ က သူ႔ အိပ္ကပ္ထဲမွ စာရြက္အပိုင္းအစေလးကို ထုတ္ကာ… “ဒီမွာ
ေတြ႔လား၊ မေန႔က ငါ့ရဲေဘာ္ေတြ ေရးေပးလိုက္တာ… ဘာတဲ့ Y-A-H-O-O…ရာဟု၊
M-E-S-S-E-N-G-E-R…မစိန္ၾကာ တဲ့။ အဲဒီမွာ စကားေျပာလို႔ ရတယ္လို႔ေျပာတယ္”။
က်ေနာ္။ ။ “ဟာ…အဘ အဲဒါ ရာဟူး မတ္စင္ဂ်ာ လို႔ေခၚတယ္။ ဗိုင္းရပ္ပိုး
အမ်ားဆံုး၀င္တာ အဲဒီကေပါ့။ အင္တာနက္ေပၚမွာ
စကားေျပာတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဒုကၡေပးတာ။ ရာဟူး မတ္စင္ဂ်ာ မွာ
စကားေျပာရင္း ေသတဲ့သူ အေရအတြက္က၊ ဂ်ီေတာ့ခ္ မွာစကားေျပာရင္
ေသဆံုးသူအေရအတြက္ထက္ပိုမ်ားတယ္။
အဘ။ ။ “မင္းကြာ….အဲဒီလို ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ ေစာေစာက ငါ့ကို ဘာလို႔ႀကိဳမေျပာ
တာတုန္း။ အခုလိုၾကားရ တာေတာင္ နိမိတ္မေကာင္းဘူး။ မင္းလည္း
ေနာက္ဆိုငါ့အိမ္ကို မလာေတာ့နဲ႔။ ဒါ…ဟိုေကာင္ေတြ ငါ့ကို သက္သက္
ေသေၾကာင္းႀကံတာ….ေတာက္၊ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ၊ ဟင္း…ဟင္း”။
သူ႕နာမည္က ဟူဂီ။
ဟူဂီက လူပံုက ေခ်ာေခ်ာ၊ စတိုင္က်က် ေနထိုင္တတ္ယံုမကဘူး။ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္သူဆိုေတာ့ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးေကာင္း တဲ့ သူ႕ကို မိတ္ေဆြေတြက ေတာ္ေတာ္ ခင္မင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္မွာ ဆရာႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာေတာ့ သုညပါဘဲ။ ဘယ္အလုပ္ကို လုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး။ အရွဳံးနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေန ရတာခ်ည္းဘဲ။
ဟူဂီမွာ အဲ့ဒါထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက သူ႕ေယာက္ခမေလာင္းႀကီးက စီးပြားေရး အဆင္မေျပတဲ့ သူ႕ကို သမီး ျဖစ္သူ ေလာ္ရာနဲ႕ သေဘာမတူတဲ့ ျပသနာပါဘဲ။ ဟူဂီက ေလာ္ရာ့ကို အရမ္း ျမတ္ႏိုး တယ္။ လက္ထပ္ ယူခ်င္ တယ္။ ေယာက္ခမေလာင္းႀကီးက ဘ၀င္ကိုင္မယ္ဆိုလည္း ကိုင္ေလာက္ တယ္။ သူကိုယ္တိုင္က ေလတပ္က ဗိုလ္မွဴးႀကီး။ သမီးျဖစ္သူကလည္း ဘြဲ႕ရပညာ တတ္။ ရုပ္ေခ်ာ၊ ဥစၥာေပါ။ ဒီေတာ့ ဟူဂီခမ်ာ ေလာ္ရာသာ သူ႕ ဘက္က မရပ္တည္ခဲ့ရင္ မလြယ္တဲ့ အေနအထား။ ေလာ္ရာကလည္း ဟူဂီ ကို ခ်စ္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖ ျဖစ္သူက ေပါင္တစ္ေသာင္း တင္ ေတာင္း ႏိုင္မွ လက္ထပ္ေပးမယ္လို႕ ရာဇသံထုတ္ထားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ သား အခက္ေတြ႕ ေနၾကတယ္။
တစ္ေန႕ ဟူဂီတစ္ေယာက္ ေလာ္ရာနဲ႕ ခ်ိန္းထားရာကို မသြားခင္ ၿမိဳ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ပန္းခ်ီဆရာ ထရီဗာရဲ႕ စတူရီယိုကို လမ္းႀကံဳ၀င္ ခဲ့ တယ္။ ထရီဗာဟာ သူတို႕ၿမိဳ႕ရဲ႕ တန္း၀င္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ဟူဂီေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ထရီဗာဟာ လူတစ္ ေယာက္ အရြယ္အစား ေလာက္ ရွိတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို ေရးဆြဲေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။
စတူဒီယိုထဲမွာ ထရီဗာ့ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားအတြက္ သရုပ္ျပေပးေနတဲ့ မိုဒယ္ကို ၾကည္႕ၿပီး ဟူဂီ စိတ္၀င္ စား မိသြား တယ္။ ၾကည့္စမ္း.. ဒီငနဲက ရွုခင္း လွလွ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္မေလးလွလွေတြကို ေမာ္ဒယ္လုပ္ မဆြဲပဲ ဒီေလာက္ ညစ္ပတ္ နံေစာ္ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သူေတာင္းစားႀကီးကိုမွ တခုတ္ တရ ပန္းခ်ီေရးဆြဲေနတယ္။ သူေတာင္းစား ႀကီးကိုလည္းၾကည့္ဦး။ အသက္က ၇၀ေလာက္။ မ်က္ႏွာက အေရးအေၾကာင္းေတြက စကၠဴတစ္ရြက္ကို လံုးေခ်ထားသလို အစင္းေၾကာင္း ဗရပြနဲ႕။ ဖာရာ ခ်ဳပ္ရာေတြ အထပ္ထပ္နဲ႕။ ကုတ္အက်ီ ၤက ပံုမက်ပန္း မက်နဲ႕။ လက္တစ္ဖက္က ေတာင္ေ၀ွးအို တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕။ က်န္လက္တစ္ဖက္က ဦးထုပ္ အစုတ္တစ္လံုး ကို ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႕ ပက္လက္ကေလး ကိုင္ထား ဟန္နဲ႕။ အလို.. သူ႕မ်က္လံုးေတြ ကလည္း ထိခိုက္ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္း ေနလို႕ပါ လား။
သရုပ္ျပေပးေနတဲ့ သူေတာင္းစားႀကီးကို ဟူဂီဟိတ္၀င္စားသြားတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ သနားၾကင္နာ စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္ လာတယ္။ ဒါနဲ႕ ထရီဗာ့ကို လွမ္းေျပာလိုက္မိတယ္။
“ အဖိုးႀကီးက သနားစရာကြာ။ ေညာင္းညာေနရွာမွာဘဲ။ ေနာက္သူ႕မ်က္နွာက ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ေနေတာ့ ပန္းခ်ီကား ၾကည့္ရသူ ေတြ ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္ပါ့မလဲ။ မင္းမို႕လို႕ ဒီအဖိုးႀကီး ပံုကို ဆြဲတယ္ကြာ”
“ ဒီမွာ ဟူဂီ.. အႏုပညာသမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို မင္းနားမလည္ပါဘူး။ ငါေရးဆြဲေန တာ သူေတာင္းစား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုကြ။ ျမင္သူ သနားရမယ္ေလ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ သူေတာင္းစား မ်က္ႏွာကို မင္းျမင္ဘူးလို႕လားကြ ေဟ..”
ဟူဂီလည္း ထရီဗာေျပာတာနဲ႕ သူေတာင္းစားႀကီး မ်က္ႏွာကို ထပ္ၿပီးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ပ။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းနဲ႕ အဖိုးႀကီး ကို ဟူဂီ သနားသည္ထက္ သနားလာမိတယ္။ အဖိုးႀကီးကေတာ့ မလွဳပ္မယွက္နဲ႕ သူ႔တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းရြက္လို႕။
“ ဒီအဖိုးႀကီး ကိုယ္ဟန္ျပဖို႕အတြက္ မင္းသူ႕ကို ကိုယ္ဟန္ျပခ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလည္း ထရီဗာ ”
ထရီဗာက ခဏစဥ္းစားလိုက္ၿပီး..
“ တစ္နာရီကို တစ္သွ်ီလင္ ”
“ မင္း ဒီပန္းခ်ီကားႀကီးကို ေရာင္းလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရႏိုင္မလည္း ”
” ေပါင္ႏွစ္ေထာင္ေတာ့ အသာေလးပဲ ကိုယ့္လူေရ ”
“ ေဟ.. ေပါင္ႏွစ္ေထာင္.. ဟုတ္လား။ ထရီဗာ.. ဒါဆို မင္းေပးတာ မနည္းလြန္းဘူးလားကြာ။ အနည္းဆံုး တစ္ ရာခိုင္ႏွဳန္း ေလာက္ ေတာ့ မင္းေပးသင့္တာေပါ့ ”
“ ဟာကြာ ဟူဂီ။ မင္း.. ပါးစပ္ပိတ္ၿပီၤး ေအးေအးထိုင္ေနစမ္းပါကြာ။ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ျဖစ္ဖို႕ ေဆးေတြ၊ စုတ္တံေတြ၊ ကင္းဗတ္စ ေတြ ရွိတိုင္း ဆြဲလို႕ရတယ္ မထင္နဲ႕ကြ။ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အေတြးအေခၚနဲ႕ ရင္ထဲက အႏုပညာ လိုေသးတယ္ကြ ။ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ မင္းမသိပါဘူးကြာ။ မင္းကိုရွင္းျပရတာ ေမာလွတယ္ကြာ ”
ဟူဂီလည္း ထရီဗာ မႀကိဳက္ဘူးထင္လို႕ ထပ္မေျပာျပေတာ့ပါဘူး။ ထရီဗာရဲ႕ စုတ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္လိုက္၊ သနားစရာ အဖိုးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္နဲ႕သာ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထရီဗာ ခဏနားေန ခ်ိန္မွာေတာ့ ဟူဂီမေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အဖိုးႀကီးနား ခ်ဥ္းကပ္လိုက္တယ္။ ထိုင္ၿပီး အေညာင္းေျဖဖို႕လည္း ခံုတစ္လံုးေရႊ႕ေပးလိုက္မိတယ္။
ေနာက္.. ဟူဂီလက္က သူ႕အိတ္ကပ္ထဲက ေရႊဒဂၤါးျပားတစ္ေစ့နဲ႕ ပဲနီေစ့ ႏွစ္ေစ့ကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ဒီဒဂၤါးျပားဟာ ဒီတစ္လ အတြက္ သူလ ကုန္အထိ ကားစီးဖို႕ ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ေငြ အကုန္ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟူဂီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ေၾကကြဲ ၀မး္နည္းေနတဲ့ အဖိုးႀကီးရဲ႕ ဒုကၡ ငါေျခလွ်င္ေလွ်ာက္ရတဲ့ ဒုကၡထက္ ပိုမႀကီးႏိုင္ပါဘူး ။ ဒါနဲ႕ပဲ ဒဂၤါးျပားကို ကိုယ္ဟန္ျပ အဖိုးႀကီး လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး အဖိုးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ ၾကည့္ရွဳေနမိတယ္။
“ ဒီသူေတာင္းစားႀကီးကလဲ အဆန္းပါလား။ ပိုက္ဆံရတာ ၀မ္းသာအားရလည္းမရွိဘူး။ မယံုသလိုလို.. အ့ံၾသသလိုလိုနဲ႕ ”
သူရဲ႕အေတြးကို သိသလားမသိ။ “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေမာင္ရင္ရယ္။ ေက်းဇူးပါဘဲ ” လို႕ အဖိုးႀကီးက လွမ္းေျပာ ေလတယ္။ ထရီဗာ ျပန္ေရာက္ လာေတာ့ ဟူဂီ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး စတူဒီယိုက ထြက္ခြာခဲ့တယ္။ ေလာ္ရာဆီေရာက္ေတာ့ သူဘာေၾကာင့္ ေနာက္က် ရတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပေတာ့ ေလာ္ရာက ၀မ္းသာစြာနဲ႕ ခ်ီးက်ဴးေလတယ္။ ရွင့္ရဲ႕ သဒၶါတရား ကိုပဲ ခ်ီးက်ဳးရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေငြတန္ဘိုးကို မသိတဲ့သူလို႕ပဲ ေထာပနာျပဳရမလား။ ကြဲကြဲျပားျပား စဥ္းစားၾကည့္ဦးမွပဲ ” လို႕ ေျပာေလတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ သူ႕ဆီ ထရီဗာက ဖုန္းဆက္တယ္။
“ ဟူဂီ.. မင္းမေန႕က ကိုယ္ဟန္ျပ အဖိုးႀကီးကို ဘယ္လို စည္းရံုးလိုက္လဲကြ။ မင္းလည္း ျပန္သြား ေရာ ငါလည္း မင္းအေၾကာင္း သိသမွ် အကုန္ ေျပာျပလိုက္တယ္။
“ ဘာရယ္ ထရီဗာ.. ငါက အဖိုးႀကီးကို စကား တစ္ခြန္းေတာင္ မဟခဲ့ရပါလားကြာ။ မင္းလုပ္ပံုက အဖိုးႀကီးကို ေျပာင္ေလွာင္စရာလို႕ သေဘာထား ေနတာလားကြ။ ခုေလာက္ေပေရ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးကို ဘယ္သူမဆို သနားမိမွာ အမွန္ပါပဲကြာ။ မင္းတို႕ အႏုပညာသမားဆိုသူေတြက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကို ၾကည့္ၿပီး အႏုပညာရသ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တာ အ့ံၾသပါရဲ႕ကြာ ”
“ ဟား..ဟား ..ဟူဂီ..။ ငါက ပန္းခ်ီဆရာေလ။ သူေတာင္းစားကို သူေတာင္းစားနဲ႕ တူေအာင္ ဆြဲရတာ ငါ့အလုပ္ေလ။ သူေတာင္း စားကို သူေဌး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလို႕မွမရတာ။ ဒါနဲ႕ မင္းနဲ႕ ေလာ္ရာတို႕ အေျခအေနေရာ..။ ငါေတာင္ မင္းတို႕ရဲ႕ ေပါင္ တစ္ေသာင္း ဇာတ္လမ္းကို သူေတာင္း စား အဖိုးႀကီးကို ေျပာျပလိုက္မိေသးတယ္ ”
“ မင္းလြန္ေနၿပီ ထရီဗာ။ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ကိုမွ ငါ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာ ရတယ္ လို႕ကြာ ”
“ တယ္ခက္တဲ့ ဟူဂီပဲ။ အဖိုးႀကီးက ငါ့ကို ႏွဳတ္ပိတ္သြားေပမယ့္ မင္းျဖစ္ေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး ငါမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းကို ငါေျပာျပ မယ္ ”
ထရီဗာ့ စကားေၾကာင့္ ဟူဂီနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သြားရတယ္။
“ ဒီလိုကြ။ အဲ့ဒီ အဖိုးႀကီးက သူေတာင္းစားမဟုတ္ဘူးကြ။ ငမြဲငေတ မဟုတ္ဘူး။ ေဟာဒီ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုး ကိုေတာင္ ၀ယ္ယူ ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ခ်မ္းသာတဲ့ နယ္စားႀကီး ေဟာ့စဗတ္ ကြ။ မင္းလည္းၾကားဘူးမွာေပါ့ ”
ဟူဂီလည္း အ့ံၾသသင့္ၿပီး “ ဘုရားေရ..” လို႕ေအာ္လိုက္မိတယ္။
“ ဟုတ္တယ္။ အဲ့ဒီ သူေဌးႀကီး ေဟာ့စဗတ္က သူေတာင္းစားပံုစံမ်ဳိးနဲ႕ သူ႕ပံုတူ ပန္းခ်ီဆြဲတာခံခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႕ ငါဆြဲေပးရတာကြ ”
“ အလိုေလး.. ေတာ္ေတာ္ရူးသြပ္တဲ့ သူေဌး ေဟာ့စဗတ္ဘဲ။ ငါလိုေကာင္ကလဲ သူၾကြယ္သူေဌး ကိုမွ ရွိစုမဲ႕စုေလး စြန္႕ၾကဲမိတယ္ ”
“ ေအး.. မင္းရဲ႕ ၾကင္နာမွဳကိုေတာ့ ငါေလးစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္း လူအကဲခတ္ေတာ့ ည့ံ လြန္းတယ္။ မင္းက သူေတာင္းစား နဲ႕တူေအာင္ ျပဳျပင္ေပးထားတဲ့ အေပၚယံ အ၀တ္အစားနဲ႕ အသံုးအေဆာင္ေတြကိုပဲ အကဲခတ္ တာကို။ ေျခေမႊးလက္ေမႊး မီးမေလာင္ ခဲ့ရလို႕ ေဖာင္းျပည့္ ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ သန္႕ရွင္း သပ္ရပ္တဲ့ ေျခေခ်ာင္း လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြကိုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ခဲ့တာ ”
“ ေအးကြာ.. ငါတကယ္ကို မထင္မိဘူး။ ငါ့ကိုေတာ့ သူေဌးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႏံုတဲ့ ေကာင္ဆိုၿပီး ထင္သြားမွာ မလြဲပါဘူးကြာ ”
ေနာက္တစ္ေန႕ ဟူဂီ အိမ္မွာရွိေနတုန္း ဟူဂီမသိတဲ့ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။
“ မစၥတာ ဟူဂီကို ေတြ႕ခ်င္လို႕ပါ။ နယ္စားႀကီး ေဟာ့စဗတ္ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ လာခဲ့ရတာပါ ”
ဟူဂီ တကိုယ္လံုး ေဟာ့စဗတ္ အသံၾကားတာနဲ႕ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားရတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း ရွက္လြန္းလို႕ နီျမန္းသြားတယ္။
“ နယ္စားႀကီးက မစၥတာဟူဂီအတြက္ ဒီစာအိတ္ကို ေပးခိုင္းလိုက္ပါတယ္ ”
ဟူဂီက လွမ္းေပးတဲ့ စာအိတ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႕ လွမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ စာအိတ္ေပၚမွာ ေရးထားတာ ကေတာ့..
……မစၥတာဟူဂီနဲ႕ မစၥေလာ္ရာတို႕အတြက္ မဂၤလာ လက္ဖြဲ႕ေငြ……
စာအိတ္ထဲမွာကေတာ့ ေပါင္တစ္ေသာင္းတန္ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာင္။ ေပါင္တစ္ေသာင္းထက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေအာက္ပါစကားကို ေျပာအၿပီး မွာေတာ့ နယ္စားႀကီးေစလႊတ္လိုက္သူက ဟူဂီကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြား ပါေတာ့တယ္။
“ ေစတနာဆိုတာ တိုင္းတာလို႕ မရစေကာင္းပါဘူး။ ေမထၳာဆိုတာဟာ တကယ့္ကို ေရာင္ျပန္ ဟတ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ေစတနာ ကိုယ္အက်ဳိးေပးတာေပါ့။ ေစတနာေကာင္းရင္ ကံေကာင္းတယ္ဆိုတာ ျငင္းလို႕ မရပါဘူး.. ”
<>
ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
ဟူဂီက လူပံုက ေခ်ာေခ်ာ၊ စတိုင္က်က် ေနထိုင္တတ္ယံုမကဘူး။ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္သူဆိုေတာ့ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးေကာင္း တဲ့ သူ႕ကို မိတ္ေဆြေတြက ေတာ္ေတာ္ ခင္မင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္မွာ ဆရာႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာေတာ့ သုညပါဘဲ။ ဘယ္အလုပ္ကို လုပ္လုပ္ အဆင္မေျပဘူး။ အရွဳံးနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေန ရတာခ်ည္းဘဲ။
ဟူဂီမွာ အဲ့ဒါထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက သူ႕ေယာက္ခမေလာင္းႀကီးက စီးပြားေရး အဆင္မေျပတဲ့ သူ႕ကို သမီး ျဖစ္သူ ေလာ္ရာနဲ႕ သေဘာမတူတဲ့ ျပသနာပါဘဲ။ ဟူဂီက ေလာ္ရာ့ကို အရမ္း ျမတ္ႏိုး တယ္။ လက္ထပ္ ယူခ်င္ တယ္။ ေယာက္ခမေလာင္းႀကီးက ဘ၀င္ကိုင္မယ္ဆိုလည္း ကိုင္ေလာက္ တယ္။ သူကိုယ္တိုင္က ေလတပ္က ဗိုလ္မွဴးႀကီး။ သမီးျဖစ္သူကလည္း ဘြဲ႕ရပညာ တတ္။ ရုပ္ေခ်ာ၊ ဥစၥာေပါ။ ဒီေတာ့ ဟူဂီခမ်ာ ေလာ္ရာသာ သူ႕ ဘက္က မရပ္တည္ခဲ့ရင္ မလြယ္တဲ့ အေနအထား။ ေလာ္ရာကလည္း ဟူဂီ ကို ခ်စ္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖ ျဖစ္သူက ေပါင္တစ္ေသာင္း တင္ ေတာင္း ႏိုင္မွ လက္ထပ္ေပးမယ္လို႕ ရာဇသံထုတ္ထားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ သား အခက္ေတြ႕ ေနၾကတယ္။
တစ္ေန႕ ဟူဂီတစ္ေယာက္ ေလာ္ရာနဲ႕ ခ်ိန္းထားရာကို မသြားခင္ ၿမိဳ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ပန္းခ်ီဆရာ ထရီဗာရဲ႕ စတူရီယိုကို လမ္းႀကံဳ၀င္ ခဲ့ တယ္။ ထရီဗာဟာ သူတို႕ၿမိဳ႕ရဲ႕ တန္း၀င္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ဟူဂီေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ထရီဗာဟာ လူတစ္ ေယာက္ အရြယ္အစား ေလာက္ ရွိတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို ေရးဆြဲေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။
စတူဒီယိုထဲမွာ ထရီဗာ့ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားအတြက္ သရုပ္ျပေပးေနတဲ့ မိုဒယ္ကို ၾကည္႕ၿပီး ဟူဂီ စိတ္၀င္ စား မိသြား တယ္။ ၾကည့္စမ္း.. ဒီငနဲက ရွုခင္း လွလွ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္မေလးလွလွေတြကို ေမာ္ဒယ္လုပ္ မဆြဲပဲ ဒီေလာက္ ညစ္ပတ္ နံေစာ္ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သူေတာင္းစားႀကီးကိုမွ တခုတ္ တရ ပန္းခ်ီေရးဆြဲေနတယ္။ သူေတာင္းစား ႀကီးကိုလည္းၾကည့္ဦး။ အသက္က ၇၀ေလာက္။ မ်က္ႏွာက အေရးအေၾကာင္းေတြက စကၠဴတစ္ရြက္ကို လံုးေခ်ထားသလို အစင္းေၾကာင္း ဗရပြနဲ႕။ ဖာရာ ခ်ဳပ္ရာေတြ အထပ္ထပ္နဲ႕။ ကုတ္အက်ီ ၤက ပံုမက်ပန္း မက်နဲ႕။ လက္တစ္ဖက္က ေတာင္ေ၀ွးအို တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕။ က်န္လက္တစ္ဖက္က ဦးထုပ္ အစုတ္တစ္လံုး ကို ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႕ ပက္လက္ကေလး ကိုင္ထား ဟန္နဲ႕။ အလို.. သူ႕မ်က္လံုးေတြ ကလည္း ထိခိုက္ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္း ေနလို႕ပါ လား။
သရုပ္ျပေပးေနတဲ့ သူေတာင္းစားႀကီးကို ဟူဂီဟိတ္၀င္စားသြားတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ သနားၾကင္နာ စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္ လာတယ္။ ဒါနဲ႕ ထရီဗာ့ကို လွမ္းေျပာလိုက္မိတယ္။
“ အဖိုးႀကီးက သနားစရာကြာ။ ေညာင္းညာေနရွာမွာဘဲ။ ေနာက္သူ႕မ်က္နွာက ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ေနေတာ့ ပန္းခ်ီကား ၾကည့္ရသူ ေတြ ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္ပါ့မလဲ။ မင္းမို႕လို႕ ဒီအဖိုးႀကီး ပံုကို ဆြဲတယ္ကြာ”
“ ဒီမွာ ဟူဂီ.. အႏုပညာသမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို မင္းနားမလည္ပါဘူး။ ငါေရးဆြဲေန တာ သူေတာင္းစား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုကြ။ ျမင္သူ သနားရမယ္ေလ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ သူေတာင္းစား မ်က္ႏွာကို မင္းျမင္ဘူးလို႕လားကြ ေဟ..”
ဟူဂီလည္း ထရီဗာေျပာတာနဲ႕ သူေတာင္းစားႀကီး မ်က္ႏွာကို ထပ္ၿပီးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ပ။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းနဲ႕ အဖိုးႀကီး ကို ဟူဂီ သနားသည္ထက္ သနားလာမိတယ္။ အဖိုးႀကီးကေတာ့ မလွဳပ္မယွက္နဲ႕ သူ႔တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းရြက္လို႕။
“ ဒီအဖိုးႀကီး ကိုယ္ဟန္ျပဖို႕အတြက္ မင္းသူ႕ကို ကိုယ္ဟန္ျပခ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလည္း ထရီဗာ ”
ထရီဗာက ခဏစဥ္းစားလိုက္ၿပီး..
“ တစ္နာရီကို တစ္သွ်ီလင္ ”
“ မင္း ဒီပန္းခ်ီကားႀကီးကို ေရာင္းလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရႏိုင္မလည္း ”
” ေပါင္ႏွစ္ေထာင္ေတာ့ အသာေလးပဲ ကိုယ့္လူေရ ”
“ ေဟ.. ေပါင္ႏွစ္ေထာင္.. ဟုတ္လား။ ထရီဗာ.. ဒါဆို မင္းေပးတာ မနည္းလြန္းဘူးလားကြာ။ အနည္းဆံုး တစ္ ရာခိုင္ႏွဳန္း ေလာက္ ေတာ့ မင္းေပးသင့္တာေပါ့ ”
“ ဟာကြာ ဟူဂီ။ မင္း.. ပါးစပ္ပိတ္ၿပီၤး ေအးေအးထိုင္ေနစမ္းပါကြာ။ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ျဖစ္ဖို႕ ေဆးေတြ၊ စုတ္တံေတြ၊ ကင္းဗတ္စ ေတြ ရွိတိုင္း ဆြဲလို႕ရတယ္ မထင္နဲ႕ကြ။ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အေတြးအေခၚနဲ႕ ရင္ထဲက အႏုပညာ လိုေသးတယ္ကြ ။ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ မင္းမသိပါဘူးကြာ။ မင္းကိုရွင္းျပရတာ ေမာလွတယ္ကြာ ”
ဟူဂီလည္း ထရီဗာ မႀကိဳက္ဘူးထင္လို႕ ထပ္မေျပာျပေတာ့ပါဘူး။ ထရီဗာရဲ႕ စုတ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္လိုက္၊ သနားစရာ အဖိုးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္နဲ႕သာ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထရီဗာ ခဏနားေန ခ်ိန္မွာေတာ့ ဟူဂီမေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အဖိုးႀကီးနား ခ်ဥ္းကပ္လိုက္တယ္။ ထိုင္ၿပီး အေညာင္းေျဖဖို႕လည္း ခံုတစ္လံုးေရႊ႕ေပးလိုက္မိတယ္။
ေနာက္.. ဟူဂီလက္က သူ႕အိတ္ကပ္ထဲက ေရႊဒဂၤါးျပားတစ္ေစ့နဲ႕ ပဲနီေစ့ ႏွစ္ေစ့ကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ဒီဒဂၤါးျပားဟာ ဒီတစ္လ အတြက္ သူလ ကုန္အထိ ကားစီးဖို႕ ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ေငြ အကုန္ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟူဂီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ေၾကကြဲ ၀မး္နည္းေနတဲ့ အဖိုးႀကီးရဲ႕ ဒုကၡ ငါေျခလွ်င္ေလွ်ာက္ရတဲ့ ဒုကၡထက္ ပိုမႀကီးႏိုင္ပါဘူး ။ ဒါနဲ႕ပဲ ဒဂၤါးျပားကို ကိုယ္ဟန္ျပ အဖိုးႀကီး လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး အဖိုးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ ၾကည့္ရွဳေနမိတယ္။
“ ဒီသူေတာင္းစားႀကီးကလဲ အဆန္းပါလား။ ပိုက္ဆံရတာ ၀မ္းသာအားရလည္းမရွိဘူး။ မယံုသလိုလို.. အ့ံၾသသလိုလိုနဲ႕ ”
သူရဲ႕အေတြးကို သိသလားမသိ။ “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေမာင္ရင္ရယ္။ ေက်းဇူးပါဘဲ ” လို႕ အဖိုးႀကီးက လွမ္းေျပာ ေလတယ္။ ထရီဗာ ျပန္ေရာက္ လာေတာ့ ဟူဂီ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး စတူဒီယိုက ထြက္ခြာခဲ့တယ္။ ေလာ္ရာဆီေရာက္ေတာ့ သူဘာေၾကာင့္ ေနာက္က် ရတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပေတာ့ ေလာ္ရာက ၀မ္းသာစြာနဲ႕ ခ်ီးက်ဴးေလတယ္။ ရွင့္ရဲ႕ သဒၶါတရား ကိုပဲ ခ်ီးက်ဳးရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေငြတန္ဘိုးကို မသိတဲ့သူလို႕ပဲ ေထာပနာျပဳရမလား။ ကြဲကြဲျပားျပား စဥ္းစားၾကည့္ဦးမွပဲ ” လို႕ ေျပာေလတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ သူ႕ဆီ ထရီဗာက ဖုန္းဆက္တယ္။
“ ဟူဂီ.. မင္းမေန႕က ကိုယ္ဟန္ျပ အဖိုးႀကီးကို ဘယ္လို စည္းရံုးလိုက္လဲကြ။ မင္းလည္း ျပန္သြား ေရာ ငါလည္း မင္းအေၾကာင္း သိသမွ် အကုန္ ေျပာျပလိုက္တယ္။
“ ဘာရယ္ ထရီဗာ.. ငါက အဖိုးႀကီးကို စကား တစ္ခြန္းေတာင္ မဟခဲ့ရပါလားကြာ။ မင္းလုပ္ပံုက အဖိုးႀကီးကို ေျပာင္ေလွာင္စရာလို႕ သေဘာထား ေနတာလားကြ။ ခုေလာက္ေပေရ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးကို ဘယ္သူမဆို သနားမိမွာ အမွန္ပါပဲကြာ။ မင္းတို႕ အႏုပညာသမားဆိုသူေတြက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကို ၾကည့္ၿပီး အႏုပညာရသ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တာ အ့ံၾသပါရဲ႕ကြာ ”
“ ဟား..ဟား ..ဟူဂီ..။ ငါက ပန္းခ်ီဆရာေလ။ သူေတာင္းစားကို သူေတာင္းစားနဲ႕ တူေအာင္ ဆြဲရတာ ငါ့အလုပ္ေလ။ သူေတာင္း စားကို သူေဌး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလို႕မွမရတာ။ ဒါနဲ႕ မင္းနဲ႕ ေလာ္ရာတို႕ အေျခအေနေရာ..။ ငါေတာင္ မင္းတို႕ရဲ႕ ေပါင္ တစ္ေသာင္း ဇာတ္လမ္းကို သူေတာင္း စား အဖိုးႀကီးကို ေျပာျပလိုက္မိေသးတယ္ ”
“ မင္းလြန္ေနၿပီ ထရီဗာ။ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ကိုမွ ငါ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာ ရတယ္ လို႕ကြာ ”
“ တယ္ခက္တဲ့ ဟူဂီပဲ။ အဖိုးႀကီးက ငါ့ကို ႏွဳတ္ပိတ္သြားေပမယ့္ မင္းျဖစ္ေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး ငါမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းကို ငါေျပာျပ မယ္ ”
ထရီဗာ့ စကားေၾကာင့္ ဟူဂီနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သြားရတယ္။
“ ဒီလိုကြ။ အဲ့ဒီ အဖိုးႀကီးက သူေတာင္းစားမဟုတ္ဘူးကြ။ ငမြဲငေတ မဟုတ္ဘူး။ ေဟာဒီ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုး ကိုေတာင္ ၀ယ္ယူ ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ခ်မ္းသာတဲ့ နယ္စားႀကီး ေဟာ့စဗတ္ ကြ။ မင္းလည္းၾကားဘူးမွာေပါ့ ”
ဟူဂီလည္း အ့ံၾသသင့္ၿပီး “ ဘုရားေရ..” လို႕ေအာ္လိုက္မိတယ္။
“ ဟုတ္တယ္။ အဲ့ဒီ သူေဌးႀကီး ေဟာ့စဗတ္က သူေတာင္းစားပံုစံမ်ဳိးနဲ႕ သူ႕ပံုတူ ပန္းခ်ီဆြဲတာခံခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႕ ငါဆြဲေပးရတာကြ ”
“ အလိုေလး.. ေတာ္ေတာ္ရူးသြပ္တဲ့ သူေဌး ေဟာ့စဗတ္ဘဲ။ ငါလိုေကာင္ကလဲ သူၾကြယ္သူေဌး ကိုမွ ရွိစုမဲ႕စုေလး စြန္႕ၾကဲမိတယ္ ”
“ ေအး.. မင္းရဲ႕ ၾကင္နာမွဳကိုေတာ့ ငါေလးစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္း လူအကဲခတ္ေတာ့ ည့ံ လြန္းတယ္။ မင္းက သူေတာင္းစား နဲ႕တူေအာင္ ျပဳျပင္ေပးထားတဲ့ အေပၚယံ အ၀တ္အစားနဲ႕ အသံုးအေဆာင္ေတြကိုပဲ အကဲခတ္ တာကို။ ေျခေမႊးလက္ေမႊး မီးမေလာင္ ခဲ့ရလို႕ ေဖာင္းျပည့္ ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ သန္႕ရွင္း သပ္ရပ္တဲ့ ေျခေခ်ာင္း လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြကိုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ခဲ့တာ ”
“ ေအးကြာ.. ငါတကယ္ကို မထင္မိဘူး။ ငါ့ကိုေတာ့ သူေဌးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႏံုတဲ့ ေကာင္ဆိုၿပီး ထင္သြားမွာ မလြဲပါဘူးကြာ ”
ေနာက္တစ္ေန႕ ဟူဂီ အိမ္မွာရွိေနတုန္း ဟူဂီမသိတဲ့ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။
“ မစၥတာ ဟူဂီကို ေတြ႕ခ်င္လို႕ပါ။ နယ္စားႀကီး ေဟာ့စဗတ္ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ လာခဲ့ရတာပါ ”
ဟူဂီ တကိုယ္လံုး ေဟာ့စဗတ္ အသံၾကားတာနဲ႕ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားရတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း ရွက္လြန္းလို႕ နီျမန္းသြားတယ္။
“ နယ္စားႀကီးက မစၥတာဟူဂီအတြက္ ဒီစာအိတ္ကို ေပးခိုင္းလိုက္ပါတယ္ ”
ဟူဂီက လွမ္းေပးတဲ့ စာအိတ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႕ လွမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ စာအိတ္ေပၚမွာ ေရးထားတာ ကေတာ့..
……မစၥတာဟူဂီနဲ႕ မစၥေလာ္ရာတို႕အတြက္ မဂၤလာ လက္ဖြဲ႕ေငြ……
စာအိတ္ထဲမွာကေတာ့ ေပါင္တစ္ေသာင္းတန္ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာင္။ ေပါင္တစ္ေသာင္းထက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေအာက္ပါစကားကို ေျပာအၿပီး မွာေတာ့ နယ္စားႀကီးေစလႊတ္လိုက္သူက ဟူဂီကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြား ပါေတာ့တယ္။
“ ေစတနာဆိုတာ တိုင္းတာလို႕ မရစေကာင္းပါဘူး။ ေမထၳာဆိုတာဟာ တကယ့္ကို ေရာင္ျပန္ ဟတ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ေစတနာ ကိုယ္အက်ဳိးေပးတာေပါ့။ ေစတနာေကာင္းရင္ ကံေကာင္းတယ္ဆိုတာ ျငင္းလို႕ မရပါဘူး.. ”
<>
ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
တခါက သူေျပာခဲ႔ ဖူးတယ္။
“ငါဟာစစ္ပြဲေတြကို ရႈံးေကာင္းရႈံးမယ္၊ ငါ့အေနနဲ႔ အခ်ိန္ကေလး တစ္မိနစ္
ဆံုးရႈံးသြားတယ္၊ အလဟႆ ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ
ေတြ႕ျမင္ရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ ”
အဲလို ကမၻာ႔သမိုင္းမွာ ေမာ္ကြန္းတင္ရတဲ့
အၾကီးျမတ္ဆံုးစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕ခ်စ္သူရဲ႕ ေမတၱာကို
အျပည့္အ၀မရခဲ့ဘူး ဆိုရင္ ဘယ္သူေတြယံုၾကမွလဲ။ ဒါေတြဟာ သမိုင္းမွာ
တကယ္ရွိခဲ့တာပါ။
ဒီလိုထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားလွသူတစ္ေယာက္ အမွန္တကယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သူဟာ
ဆင္းရဲသားမုဆိုးမ တစ္ဦးသာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေကာ……ပိုျပီးစိတ္၀င္စားဖို႔
မေကာင္းေပဘူးလား။
ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ နာမည္က Marie Josephe Rose Tascher La Pagerie…။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို Josephine လို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ နပိုလီယံက သူမထက္ ၆ ႏွစ္
ငယ္ပါတယ္။ သူတို႔ ပထမဆံုးစေတြ႕ေတာ့ နပိုလီယံက ၂၇ ႏွစ္၊ သူက ၃၃ ႏွစ္ ။
သူဟာ အလွၾကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ သြားေတြလဲ မေကာင္းဘူး၊ ကေလး ၂ ေယာက္အေမ၊
အေၾကြးေတြကလဲ ေခါင္ခိုက္ေနပါတယ္။ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ သူ႔
ေယာက္်ားဟာ ေခါင္းျဖတ္သတ္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီထဲက သူ႕မွာ ပစၥည္းဥစၥာက ဗလာ၊
အေထာက္အပ႔ံ က နတၳိ။
ဒီအမ်ိဳးသမီး မွာ အလြန္တရာ အဖိုးတန္တဲ့ အရာတစ္ခုေတာ့ ရွိေလရဲ့။
ေယာက္်ားေတြကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာကို သိတဲ့အသိ။ သူက
မုဆိုးမတစ္ေယာက္၊ အေတြ႕အၾကံဳကရွိျပီးသား။ ဒီေတာ့ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့
မုဆိုးမတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္
ရွာတာေပ့ါ။ အဲဒီမွာ နပိုလီယံ အေၾကာင္းကိုၾကားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ နပိုလီယံ
အေနနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမႈကမရွိေသးဘူး၊ စစ္ေျမျပင္ကျပန္လာခါစ၊ ဒါေပမယ့္
မၾကာခင္မွာ ၾကီးက်ယ္ထင္ရွားလာေတာ့မွာ၊ ဒီေတာ့ သူလဲ နပိုလီယံနဲ႔
ေတြ႕ခ်င္လာတာေပ့ါ။ (ပုထုဇဥ္ လူသားကိုး)
အမ်ိဳးသမီးဟာ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ သားကို နပိုလီယံထံလႊတ္တယ္။ ေသသြားတဲ့
ဖခင္ျဖစ္သူရဲ့ စစ္ဓားလြယ္ကို ဆက္သခ်င္သည္ေပါ့။ နပိုလီယံက လက္ခံတယ္။
ေနာက္ေန႔ … အလွျပင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ မ်က္လံုးအစံုမွာမ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႔
သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာလာတယ္။
ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုထူးျခားတာေပါ့။ အမ်ိဳးသမီးရဲ့
ဥပဓိရုပ္၊ ညိႈ႔ဓာတ္ဖမ္းစားမႈေတြဟာ သူ႔ရင္ကို အလြန္အမင္းလႈပ္ရွားေစခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဘဲ ကမၻာ႔သမိုင္း၀င္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးရဲ့ ႏွလုံးသားကို ဒီ အမ်ိဳးသမီး
အပိုင္စားရခဲ့တယ္။ သူတို႔လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။
အခ်ိန္ကိုေလးစားသူ နပိုလီယံတစ္ေယာက္ သူကိုယ္တိုင္မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔၊
သူ႔ရဲ႕ မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ အခ်ိန္ ၂နာရီ ေနာက္က်ျပီးမွ ေရာက္ခဲ့တယ္။
လက္ထပ္ေပးရမယ့္ တရားသူၾကီး ခမ်ာ ေစာင့္ဆိုင္းရတာ ျငီးေငြ႕ ျပီး တသမ္းသမ္း
တေ၀ေ၀နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိေသးတယ္။
သူလက္ထပ္ျပီး ၄၈ ရက္အၾကာမွာ အီတလီဘက္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီစစ္ပြဲဟာ
ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္အတြင္း ဥေရာပတစ္တိုက္လံုး အထိတ္တလန္႕ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္
ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္ တဲ့ တိုက္ပြဲ…..။ အံ့ၾသဖြယ္ရာေတြထဲက
အံ့ၾသဖြယ္အေကာင္းဆံုးက စစ္ကာလ စစ္ ေျမျပင္မွာေတာင္္ နပိုလီယံက Josephine
အတြက္ စာေရးခ်ိန္ရေသးတယ္။ ေန႕စဥ္ ေန႔စဥ္ စာတစ္ေစာင္စီေရးတယ္။
ဒီစာေတြဟာ သူေရးခဲ့တဲ့ အျခားစာမ်ားႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ လွ်င္
သိမ္ေမြ႕လြန္းတယ္လို႔ဆိုၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လဲ Josephine ကေတာ့ ဒီစာေတြကို
အေလးမထားခဲ့ပါဘူး။ နပိုလီယံဆီကို စာျပန္ရန္ပင္ သိပ္အေလးမထား။
ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် နပိုလီယံဟာ ခ်စ္သူရဲ့ ဥေပကၡာျပဳမႈတို႔ကို စိတ္ကုန္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္လဲ Josephine အေပၚထားတဲ့ နပိုလီယံ ရဲ့ ေမတၱာတရားကေတာ့
ပ်က္ျပားမသြားေသးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူ႔အေနနဲ႔ သူခ်စ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကို ကြာရွင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလို
ကြာရွင္းလိုက္ရတဲ့အတြက္လဲ သူ႔ရဲ့ႏွလံုးသားေတြ ေၾကမြပ်က္ဆီးခဲ့ရပါတယ္။
ကြာရွင္းျပီး ေနာက္မွာ ႏိုင္ငံေရး အတြက္ ၾသစေၾတးလ် ျပည္က အမ်ိဳးသမီး နဲ႔
လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒီ
အမ်ိဳးသမီးဟာလဲ နပိုလီယံကို အေလးမထား ဂရုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ
စစ္ပြဲ ေတြမွာရႈံးနိမ့္တဲ့ အခါ သူ႔ကို ပစ္ျပီး ေျပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး
သားအရင္းကိုေတာင္ သူ႔ အေဖအေပၚ မုန္းတီးလာေအာင္ ေလ့က်င့္သြန္သင္ေပး
ခဲ့တဲ့အထိပါပဲ။
ကမၻာသမိုင္း ေမာ္ကြန္းမွာ အထင္ေပၚအေက်ာ္ၾကားဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ရဲ့
ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်စ္၊ တကယ့္ကို အစစ္အမွန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရသူက ေတာ့
Josephine ပါပဲ။ Josephine ေသဆံုးျပီးခ်ိန္မွာေတာင္ သခ်ႋဳင္းကိုသြားျပီး
၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေႃကြး ရင္း တမ္းတေရရြတ္မိတာက……..
“ခ်စ္ရတဲ့ Josephine ရယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းဟာငါ့ရင္ထဲက ေပ်ာက္ပ်က္
ျပယ္လြင့္မသြားပါလား”
ေနာက္ဆံုးးးးး ဒီ ကမၻာေျမေပၚက နပိုလီယံ ေပ်ာက္ကြယ္ ေသဆံုးမသြားမီ
ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ အထိ ေျပာၾကားေရရြတ္သြားတဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားလံုးက ”
Josephine” တဲ့။
“ငါဟာစစ္ပြဲေတြကို ရႈံးေကာင္းရႈံးမယ္၊ ငါ့အေနနဲ႔ အခ်ိန္ကေလး တစ္မိနစ္
ဆံုးရႈံးသြားတယ္၊ အလဟႆ ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ
ေတြ႕ျမင္ရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ ”
အဲလို ကမၻာ႔သမိုင္းမွာ ေမာ္ကြန္းတင္ရတဲ့
အၾကီးျမတ္ဆံုးစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕ခ်စ္သူရဲ႕ ေမတၱာကို
အျပည့္အ၀မရခဲ့ဘူး ဆိုရင္ ဘယ္သူေတြယံုၾကမွလဲ။ ဒါေတြဟာ သမိုင္းမွာ
တကယ္ရွိခဲ့တာပါ။
ဒီလိုထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားလွသူတစ္ေယာက္ အမွန္တကယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သူဟာ
ဆင္းရဲသားမုဆိုးမ တစ္ဦးသာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေကာ……ပိုျပီးစိတ္၀င္စားဖို႔
မေကာင္းေပဘူးလား။
ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ နာမည္က Marie Josephe Rose Tascher La Pagerie…။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို Josephine လို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ နပိုလီယံက သူမထက္ ၆ ႏွစ္
ငယ္ပါတယ္။ သူတို႔ ပထမဆံုးစေတြ႕ေတာ့ နပိုလီယံက ၂၇ ႏွစ္၊ သူက ၃၃ ႏွစ္ ။
သူဟာ အလွၾကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ သြားေတြလဲ မေကာင္းဘူး၊ ကေလး ၂ ေယာက္အေမ၊
အေၾကြးေတြကလဲ ေခါင္ခိုက္ေနပါတယ္။ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ သူ႔
ေယာက္်ားဟာ ေခါင္းျဖတ္သတ္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီထဲက သူ႕မွာ ပစၥည္းဥစၥာက ဗလာ၊
အေထာက္အပ႔ံ က နတၳိ။
ဒီအမ်ိဳးသမီး မွာ အလြန္တရာ အဖိုးတန္တဲ့ အရာတစ္ခုေတာ့ ရွိေလရဲ့။
ေယာက္်ားေတြကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာကို သိတဲ့အသိ။ သူက
မုဆိုးမတစ္ေယာက္၊ အေတြ႕အၾကံဳကရွိျပီးသား။ ဒီေတာ့ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့
မုဆိုးမတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္
ရွာတာေပ့ါ။ အဲဒီမွာ နပိုလီယံ အေၾကာင္းကိုၾကားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ နပိုလီယံ
အေနနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမႈကမရွိေသးဘူး၊ စစ္ေျမျပင္ကျပန္လာခါစ၊ ဒါေပမယ့္
မၾကာခင္မွာ ၾကီးက်ယ္ထင္ရွားလာေတာ့မွာ၊ ဒီေတာ့ သူလဲ နပိုလီယံနဲ႔
ေတြ႕ခ်င္လာတာေပ့ါ။ (ပုထုဇဥ္ လူသားကိုး)
အမ်ိဳးသမီးဟာ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ သားကို နပိုလီယံထံလႊတ္တယ္။ ေသသြားတဲ့
ဖခင္ျဖစ္သူရဲ့ စစ္ဓားလြယ္ကို ဆက္သခ်င္သည္ေပါ့။ နပိုလီယံက လက္ခံတယ္။
ေနာက္ေန႔ … အလွျပင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ မ်က္လံုးအစံုမွာမ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႔
သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာလာတယ္။
ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုထူးျခားတာေပါ့။ အမ်ိဳးသမီးရဲ့
ဥပဓိရုပ္၊ ညိႈ႔ဓာတ္ဖမ္းစားမႈေတြဟာ သူ႔ရင္ကို အလြန္အမင္းလႈပ္ရွားေစခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဘဲ ကမၻာ႔သမိုင္း၀င္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးရဲ့ ႏွလုံးသားကို ဒီ အမ်ိဳးသမီး
အပိုင္စားရခဲ့တယ္။ သူတို႔လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။
အခ်ိန္ကိုေလးစားသူ နပိုလီယံတစ္ေယာက္ သူကိုယ္တိုင္မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔၊
သူ႔ရဲ႕ မဂၤလာပြဲကိုေတာ့ အခ်ိန္ ၂နာရီ ေနာက္က်ျပီးမွ ေရာက္ခဲ့တယ္။
လက္ထပ္ေပးရမယ့္ တရားသူၾကီး ခမ်ာ ေစာင့္ဆိုင္းရတာ ျငီးေငြ႕ ျပီး တသမ္းသမ္း
တေ၀ေ၀နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိေသးတယ္။
သူလက္ထပ္ျပီး ၄၈ ရက္အၾကာမွာ အီတလီဘက္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီစစ္ပြဲဟာ
ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္အတြင္း ဥေရာပတစ္တိုက္လံုး အထိတ္တလန္႕ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္
ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္ တဲ့ တိုက္ပြဲ…..။ အံ့ၾသဖြယ္ရာေတြထဲက
အံ့ၾသဖြယ္အေကာင္းဆံုးက စစ္ကာလ စစ္ ေျမျပင္မွာေတာင္္ နပိုလီယံက Josephine
အတြက္ စာေရးခ်ိန္ရေသးတယ္။ ေန႕စဥ္ ေန႔စဥ္ စာတစ္ေစာင္စီေရးတယ္။
ဒီစာေတြဟာ သူေရးခဲ့တဲ့ အျခားစာမ်ားႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ လွ်င္
သိမ္ေမြ႕လြန္းတယ္လို႔ဆိုၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လဲ Josephine ကေတာ့ ဒီစာေတြကို
အေလးမထားခဲ့ပါဘူး။ နပိုလီယံဆီကို စာျပန္ရန္ပင္ သိပ္အေလးမထား။
ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် နပိုလီယံဟာ ခ်စ္သူရဲ့ ဥေပကၡာျပဳမႈတို႔ကို စိတ္ကုန္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္လဲ Josephine အေပၚထားတဲ့ နပိုလီယံ ရဲ့ ေမတၱာတရားကေတာ့
ပ်က္ျပားမသြားေသးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူ႔အေနနဲ႔ သူခ်စ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကို ကြာရွင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလို
ကြာရွင္းလိုက္ရတဲ့အတြက္လဲ သူ႔ရဲ့ႏွလံုးသားေတြ ေၾကမြပ်က္ဆီးခဲ့ရပါတယ္။
ကြာရွင္းျပီး ေနာက္မွာ ႏိုင္ငံေရး အတြက္ ၾသစေၾတးလ် ျပည္က အမ်ိဳးသမီး နဲ႔
လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒီ
အမ်ိဳးသမီးဟာလဲ နပိုလီယံကို အေလးမထား ဂရုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ
စစ္ပြဲ ေတြမွာရႈံးနိမ့္တဲ့ အခါ သူ႔ကို ပစ္ျပီး ေျပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး
သားအရင္းကိုေတာင္ သူ႔ အေဖအေပၚ မုန္းတီးလာေအာင္ ေလ့က်င့္သြန္သင္ေပး
ခဲ့တဲ့အထိပါပဲ။
ကမၻာသမိုင္း ေမာ္ကြန္းမွာ အထင္ေပၚအေက်ာ္ၾကားဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ရဲ့
ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်စ္၊ တကယ့္ကို အစစ္အမွန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရသူက ေတာ့
Josephine ပါပဲ။ Josephine ေသဆံုးျပီးခ်ိန္မွာေတာင္ သခ်ႋဳင္းကိုသြားျပီး
၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေႃကြး ရင္း တမ္းတေရရြတ္မိတာက……..
“ခ်စ္ရတဲ့ Josephine ရယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းဟာငါ့ရင္ထဲက ေပ်ာက္ပ်က္
ျပယ္လြင့္မသြားပါလား”
ေနာက္ဆံုးးးးး ဒီ ကမၻာေျမေပၚက နပိုလီယံ ေပ်ာက္ကြယ္ ေသဆံုးမသြားမီ
ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ အထိ ေျပာၾကားေရရြတ္သြားတဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားလံုးက ”
Josephine” တဲ့။
1-ရယ္ေမာပါ
သင့္အေနနဲ႔ အူလွိုက္သည္းလွိုက္ ရယ္ေမာျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုျပီးေနလို႔ ထိုင္လုိ႔ေကာင္းလာတာမ်ိဳး ခံစားဖူးမွာပါ ။
ရယ္ေမာျပီးခ်ိန္မွာ ပံုမွန္အေနထား ျပန္ေရာက္သြားျပီဆိုရင္ သင့္ရဲ႔စိတ္ညစ္စရာ ျပသနာေတြထဲက ခဏတာ လြတ္ ေျမာက္ခြင့္ ရသြားလို႔ ပိုျပီးလန္းဆန္းသစ္လြင္လာတာကို ခံစားမိမွာပါ။ဒါဟာ လတ္ဆတ္တဲ႔ အျမင္သစ္ ၊ အေတြးသစ္ ေတြရရွိဖို႔ နည္းေကာင္းတစ္ခုပါပဲ။
2-အနားယူခ်ိန္ သတ္မွတ္ပါ..
တစ္ခဏတာ စိတ္ကိုအနားေပးျပီး သင့္ရဲ႔စိတ္ကူးေတြထဲမွာ ေမ်ာေနပါေစ။ ဒါမွမဟုတ္ ( 10 )မိနစ္ေလာက္ ကိုယ္နွစ္ သက္ ရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ၀င္ၾကည့္တာျဖစ္ျဖစ္ ၊ စိတ္ရွင္းသြားေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္တာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးပါ။ ဒီလို အနားယူခ်ိန္ေလး ထားေပးျခင္းအားျဖင့္ သင့္စိတ္ကို တစ္ဖန္ျပန္လည္ လန္းဆန္းေစနိုင္ပါတယ္။
3-သင့္မွာ အရာအားလံုးေတာ့ မရွိနိုင္တာ သေဘာေပါက္ပါ
ပိုေကာင္းတဲ႔အရာကို ရွာဖို႔အတြက္ သင့္မွာရွိေနတာတစ္ခုကို လက္လႊတ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖိအားေပးေနမိတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာသင့္ကိုယ္သင္ စိတ္ပ်က္မွဳ႔ ေတြဆီကို ေခၚေဆာင္သြားတာပါပဲ ။ ဒါေၾကာင့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ျမဲစြာခ်ျပီး
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ျပီး ေမးခြန္းမထုတ္မိေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။
4-ရွုပ္ပြမွဳ႔ေတြကို ရွင္းလင္းပါ
သင့္ဘ၀ဟာ ရွုပ္ေထြးေနတာပဲလို႔ ခံစားေနရပါသလား။ ဒါဟာ သင့္အခန္း ၊ စားပြဲေပၚနဲ႔ ျမင္နိုင္သမွ် ေနရာအားလံုး မွာ သင့္အတြက္ မလိုအပ္တာေတြ ျပည့္နွက္ေနလို႔လဲ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ မေန႔က အမွိဳက္သရိုက္ကို ဒီေန႔မွာရွင္းပစ္နိုင္ဖို႔ နည္းနည္းဒုကၡခံၾကိဳးစားၾကည့္ပါလား။ ဒါျပင္ အခန္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ျခင္းေၾကာင့္ ဒီအခန္းထဲမွာ ဘာေတြကေတာ့ သင့္အတြက္လိုအပ္ေနတယ္ ။ ဘာေတြကေတာ့ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ႔ စာရင္းကိုပါ ျပဳစုျပီးသားျဖစ္ေန ပါလိမ့္မယ္။
5-၀ါသနာကို ေဖာ္ထုတ္ပါ
အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြဟာ သင့္ကိုအသိအျမင္ တိုးေစတဲ႔အျပင္ လုိက္ေလွ်ာညီေထြသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစနိုင္ပါတယ္။ ဟင္းခ်က္တာနဲ႔ အက ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တာမ်ိဳးေတြဟာ ရိုးရွင္းေပမယ့္ ၀ါသနာပါသူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ေက်နပ္ နွစ္သိမ့္မွု႔ ေပးစြမ္းနိုင္ပါတယ္။ ဒါျပင္ အသစ္အသစ္ေသာ၀ါသနာေတြကိုပါ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ၾကည့္နိုင္ပါတယ္။
6-အေရးၾကီးတဲ႔ေနရာေတြမွာ ရင္းနွီးျမဳပ္နွံပါ
ကြ်န္မတို႔ဟာ ရိုးသားမွဳ႔ ၊ သစၥာရွိမွု႔ စတဲ႔ မိမိတန္ဖိုးထားတဲ႔အရာေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး ရွင္သန္ေနၾကတာပါ။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြနဲ႔အတူ ၄င္းအရာ ေတြကို ပ်ိဳးေထာင္ပါ။ ကိုယ့္ကို ျပဳမူဆက္ဆံေစခ်င္တဲ႔ ပံုစံအတိုင္း အျခားသူ ေတြကို ဆက္ဆံျပဳမူပါ။ သင္ေပးအပ္တာနဲ႔ ညီမွ်တဲ႔ တန္ျပန္သက္ေရာက္ မွဳ႔မ်ိဳး ရရွိလာပါလိမ့္မယ္။
7-ျငင္းဆန္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါ
သင္မုန္းတီးေနတဲ႔အရာေတြကို မလုပ္နိုင္တဲ႔အေပၚ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ျမင္ဖို႔ မလုိပါဘူး။ တကယ္လို႔ သင့္မိသားစုနဲ႔ သင့္သူငယ္ခ်င္းေတြက သင့္ကို အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို ဘာလုိ႔ျငင္းဆန္ရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါ။ ဒါဆုိရင္ သင့္ရဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူတို႔လဲ နားလည္နိုင္ပါလိမ့္မယ္။
8-အေကာင္းျမင္ပါ
ကြ်န္မတို႔ အျမဲလိုလို မ်က္စိလွ်မ္းေနတက္တာက ကြ်န္မတို႔ရဲ႔ ကံၾကမၼာကိုေက်းဇူးတင္ဖို႔ပါ။ ေလ့လာခ်က္မ်ားအရ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ႔အရာ( ဥပမာ - မိသားစုနဲ႔ အတူေနရျခင္း ) ကိုရရွိတဲ႔သူေတြဟာ တစ္ခုခုကို တန္ဖိုးမထားတက္ တဲ႔လူေတြ ( ဥပမာ - ေငြကိုသာရွာေဖြေနျခင္း) ထက္ ပိုျပီးေပ်ာ္ရႊင္ ၾကပါတယ္တဲ႔ ။ ေငြေၾကးနဲ႔ ေအာင္ျမင္မွဳ႔ေတြဟာ
ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႔ကို မ၀ယ္ယူနိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ႔အရာေတြကို ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားတက္တဲ႔ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္္မယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္ပါျပီ။
9-သင့္ရဲ႔ စြမ္းေဆာင္နိုင္မွဳ႔ကို အသံုးျပဳပါ
စိတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႔ ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားအရ သင့္စြမ္းရည္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ျပီး ပံုမွန္အသံုးျပဳေပးမယ္ဆိုရင္ သင့္ကိုပိုမို ေပ်ာ္ရႊင္ေစနိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။တကယ္လို႔ သင္ကပံုဆြဲေတာ္သူ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ သင့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ မဂၤလာ ဖိတ္စာအတြက္ ဒီဇိုင္းေလးေတြ ဖန္တီးနိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း သင့္စြမ္းအားေတြကို အသံုးခ်ျခင္းတစ္မ်ိိဳးပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ၀က္ဘ္္ဆိုဒ္တစ္ခုကို ဖန္တီးရတာ ၀ါသနာထံုတယ္ဆိုရင္လဲ အသစ္အသစ္ေတြကို ဖန္တီးနိုင္ပါတယ္ ။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းဟာ သင့္ရဲ႔လုပ္ေဆာင္မွဳ႔ စြမ္းရည္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္တန္ဖိုးထားျခင္းကို ျမင့္တင္ေစနိုင္ပါတယ္။
10-စိတ္ေစတနာေကာင္းထားပါ။
ဒီအခ်က္ေတြကို လိုက္နာနိုင္မယ္ဆိုရင္ သင္ဟာဒီထက္ပိုမို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ျပီး နွိုင္းယွဥ္မရတဲ႔ ပီတိကို ခံစားရပါလိမ့္ မယ္။ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ မိမိရဲ႔ကိုယ္ပိုင္ေငြကို လွဴဒါန္းနိုင္သူေတြဟာ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ သံုးစြဲသူေတြထက္ ပိုမို ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႔ရတက္ၾကပါတယ္။အလွဴဒါနျပဳသူေတြဟာ ၀င္ေငြေကာင္း သည္ျဖစ္ေစ ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ေစတနာ ျဖဴစင္တဲ့အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ႔ ရၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအေပၚ စိတ္ေစတနာေကာင္းထားျပီးကူညီေပး ၾကရေအာင္ပါ။
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ၾကပါေစ
ဆႏၵမ်ားစြာျဖင့္
ေငြလေရာင္
သင့္အေနနဲ႔ အူလွိုက္သည္းလွိုက္ ရယ္ေမာျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုျပီးေနလို႔ ထိုင္လုိ႔ေကာင္းလာတာမ်ိဳး ခံစားဖူးမွာပါ ။
ရယ္ေမာျပီးခ်ိန္မွာ ပံုမွန္အေနထား ျပန္ေရာက္သြားျပီဆိုရင္ သင့္ရဲ႔စိတ္ညစ္စရာ ျပသနာေတြထဲက ခဏတာ လြတ္ ေျမာက္ခြင့္ ရသြားလို႔ ပိုျပီးလန္းဆန္းသစ္လြင္လာတာကို ခံစားမိမွာပါ။ဒါဟာ လတ္ဆတ္တဲ႔ အျမင္သစ္ ၊ အေတြးသစ္ ေတြရရွိဖို႔ နည္းေကာင္းတစ္ခုပါပဲ။
2-အနားယူခ်ိန္ သတ္မွတ္ပါ..
တစ္ခဏတာ စိတ္ကိုအနားေပးျပီး သင့္ရဲ႔စိတ္ကူးေတြထဲမွာ ေမ်ာေနပါေစ။ ဒါမွမဟုတ္ ( 10 )မိနစ္ေလာက္ ကိုယ္နွစ္ သက္ ရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ၀င္ၾကည့္တာျဖစ္ျဖစ္ ၊ စိတ္ရွင္းသြားေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္တာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးပါ။ ဒီလို အနားယူခ်ိန္ေလး ထားေပးျခင္းအားျဖင့္ သင့္စိတ္ကို တစ္ဖန္ျပန္လည္ လန္းဆန္းေစနိုင္ပါတယ္။
3-သင့္မွာ အရာအားလံုးေတာ့ မရွိနိုင္တာ သေဘာေပါက္ပါ
ပိုေကာင္းတဲ႔အရာကို ရွာဖို႔အတြက္ သင့္မွာရွိေနတာတစ္ခုကို လက္လႊတ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖိအားေပးေနမိတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာသင့္ကိုယ္သင္ စိတ္ပ်က္မွဳ႔ ေတြဆီကို ေခၚေဆာင္သြားတာပါပဲ ။ ဒါေၾကာင့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ျမဲစြာခ်ျပီး
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ျပီး ေမးခြန္းမထုတ္မိေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။
4-ရွုပ္ပြမွဳ႔ေတြကို ရွင္းလင္းပါ
သင့္ဘ၀ဟာ ရွုပ္ေထြးေနတာပဲလို႔ ခံစားေနရပါသလား။ ဒါဟာ သင့္အခန္း ၊ စားပြဲေပၚနဲ႔ ျမင္နိုင္သမွ် ေနရာအားလံုး မွာ သင့္အတြက္ မလိုအပ္တာေတြ ျပည့္နွက္ေနလို႔လဲ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ မေန႔က အမွိဳက္သရိုက္ကို ဒီေန႔မွာရွင္းပစ္နိုင္ဖို႔ နည္းနည္းဒုကၡခံၾကိဳးစားၾကည့္ပါလား။ ဒါျပင္ အခန္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ျခင္းေၾကာင့္ ဒီအခန္းထဲမွာ ဘာေတြကေတာ့ သင့္အတြက္လိုအပ္ေနတယ္ ။ ဘာေတြကေတာ့ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ႔ စာရင္းကိုပါ ျပဳစုျပီးသားျဖစ္ေန ပါလိမ့္မယ္။
5-၀ါသနာကို ေဖာ္ထုတ္ပါ
အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြဟာ သင့္ကိုအသိအျမင္ တိုးေစတဲ႔အျပင္ လုိက္ေလွ်ာညီေထြသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစနိုင္ပါတယ္။ ဟင္းခ်က္တာနဲ႔ အက ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တာမ်ိဳးေတြဟာ ရိုးရွင္းေပမယ့္ ၀ါသနာပါသူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ေက်နပ္ နွစ္သိမ့္မွု႔ ေပးစြမ္းနိုင္ပါတယ္။ ဒါျပင္ အသစ္အသစ္ေသာ၀ါသနာေတြကိုပါ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ၾကည့္နိုင္ပါတယ္။
6-အေရးၾကီးတဲ႔ေနရာေတြမွာ ရင္းနွီးျမဳပ္နွံပါ
ကြ်န္မတို႔ဟာ ရိုးသားမွဳ႔ ၊ သစၥာရွိမွု႔ စတဲ႔ မိမိတန္ဖိုးထားတဲ႔အရာေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး ရွင္သန္ေနၾကတာပါ။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြနဲ႔အတူ ၄င္းအရာ ေတြကို ပ်ိဳးေထာင္ပါ။ ကိုယ့္ကို ျပဳမူဆက္ဆံေစခ်င္တဲ႔ ပံုစံအတိုင္း အျခားသူ ေတြကို ဆက္ဆံျပဳမူပါ။ သင္ေပးအပ္တာနဲ႔ ညီမွ်တဲ႔ တန္ျပန္သက္ေရာက္ မွဳ႔မ်ိဳး ရရွိလာပါလိမ့္မယ္။
7-ျငင္းဆန္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါ
သင္မုန္းတီးေနတဲ႔အရာေတြကို မလုပ္နိုင္တဲ႔အေပၚ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ျမင္ဖို႔ မလုိပါဘူး။ တကယ္လို႔ သင့္မိသားစုနဲ႔ သင့္သူငယ္ခ်င္းေတြက သင့္ကို အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို ဘာလုိ႔ျငင္းဆန္ရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါ။ ဒါဆုိရင္ သင့္ရဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူတို႔လဲ နားလည္နိုင္ပါလိမ့္မယ္။
8-အေကာင္းျမင္ပါ
ကြ်န္မတို႔ အျမဲလိုလို မ်က္စိလွ်မ္းေနတက္တာက ကြ်န္မတို႔ရဲ႔ ကံၾကမၼာကိုေက်းဇူးတင္ဖို႔ပါ။ ေလ့လာခ်က္မ်ားအရ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ႔အရာ( ဥပမာ - မိသားစုနဲ႔ အတူေနရျခင္း ) ကိုရရွိတဲ႔သူေတြဟာ တစ္ခုခုကို တန္ဖိုးမထားတက္ တဲ႔လူေတြ ( ဥပမာ - ေငြကိုသာရွာေဖြေနျခင္း) ထက္ ပိုျပီးေပ်ာ္ရႊင္ ၾကပါတယ္တဲ႔ ။ ေငြေၾကးနဲ႔ ေအာင္ျမင္မွဳ႔ေတြဟာ
ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႔ကို မ၀ယ္ယူနိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ႔အရာေတြကို ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားတက္တဲ႔ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္္မယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္ပါျပီ။
9-သင့္ရဲ႔ စြမ္းေဆာင္နိုင္မွဳ႔ကို အသံုးျပဳပါ
စိတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႔ ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားအရ သင့္စြမ္းရည္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ျပီး ပံုမွန္အသံုးျပဳေပးမယ္ဆိုရင္ သင့္ကိုပိုမို ေပ်ာ္ရႊင္ေစနိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။တကယ္လို႔ သင္ကပံုဆြဲေတာ္သူ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ သင့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ မဂၤလာ ဖိတ္စာအတြက္ ဒီဇိုင္းေလးေတြ ဖန္တီးနိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း သင့္စြမ္းအားေတြကို အသံုးခ်ျခင္းတစ္မ်ိိဳးပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ၀က္ဘ္္ဆိုဒ္တစ္ခုကို ဖန္တီးရတာ ၀ါသနာထံုတယ္ဆိုရင္လဲ အသစ္အသစ္ေတြကို ဖန္တီးနိုင္ပါတယ္ ။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းဟာ သင့္ရဲ႔လုပ္ေဆာင္မွဳ႔ စြမ္းရည္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္တန္ဖိုးထားျခင္းကို ျမင့္တင္ေစနိုင္ပါတယ္။
10-စိတ္ေစတနာေကာင္းထားပါ။
ဒီအခ်က္ေတြကို လိုက္နာနိုင္မယ္ဆိုရင္ သင္ဟာဒီထက္ပိုမို ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ျပီး နွိုင္းယွဥ္မရတဲ႔ ပီတိကို ခံစားရပါလိမ့္ မယ္။ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ မိမိရဲ႔ကိုယ္ပိုင္ေငြကို လွဴဒါန္းနိုင္သူေတြဟာ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ သံုးစြဲသူေတြထက္ ပိုမို ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႔ရတက္ၾကပါတယ္။အလွဴဒါနျပဳသူေတြဟာ ၀င္ေငြေကာင္း သည္ျဖစ္ေစ ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ေစတနာ ျဖဴစင္တဲ့အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ႔ ရၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအေပၚ စိတ္ေစတနာေကာင္းထားျပီးကူညီေပး ၾကရေအာင္ပါ။
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ၾကပါေစ
ဆႏၵမ်ားစြာျဖင့္
ေငြလေရာင္
တစ္ခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ညမွာ နတ္မင္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့တယ္။ နတ္မင္းႀကီးက လူငယ္ကို အေျပာင္းအလဲတစ္ခု သူ႔ကိုယ္ေပၚက်ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူ႔မွာသူေဌးျဖစ္ႏိုင္တဲ့၊ ရာထူးအရွိန္အဝါေတြ ႀကီးျမင့္ႏိုင္တဲ့၊ လွပတဲ့ဇနီးတစ္ဦး ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။
လူငယ္က နတ္မင္းႀကီးေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ထူးျခားတာေတြ သူ႔အေပၚက်ေရာက္မယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္လရာသီေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္။ သူ႔ဘဝဘာမွ မထူးျခားခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို တစ္ေယာက္တည္း တစ္သက္လံုး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရတယ္။
ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ နတ္မင္းႀကီးနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ျပန္တယ္။ နတ္မင္းႀကီးကိုေတြ႔တာနဲ႔ သူက "နတ္မင္းႀကီး.... အရွင္ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူေဌးျဖစ္မယ္ဆို၊ ရာထူးႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ ဇနီးေခ်ာေခ်ာရမယ္ဆို အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေနခဲ့တာ ဘာမွလည္းမရခဲ့ဘူး" လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီအခါ နတ္မင္းႀကီးက "အသင္ကို သူေဌးျဖစ္ႏိုင္တဲ့၊ ရာထူးရႏိုင္၊ ဇနီးေခ်ာေခ်ာရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေပးမယ္လို႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ဒီအခြင့္အေရးေတြကို လက္လြတ္ခဲ့တယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ လူငယ္က "အရွင္နတ္မင္းေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာမေပါက္ဘူး" လို႔ဆိုတယ္။
နတ္မင္းႀကီးက ဆက္ၿပီးေျပာျပန္တယ္။
"တစ္ခါတုန္းက ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ အခြင့္ေကာင္းတစ္ခုကို အသင္ရခဲ့တယ္မဟုတ္လား? ဒါေပမယ့္ အသင္ မလႈပ္ရွားခဲ့ဘူး။ ဆံုး႐ႈံးမွာကိုေၾကာက္ၿပီး အသင္သြားမစမ္းသပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္က မေၾကာက္မရြံ႔နဲ႔ သြားလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလူဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ၿမိဳ႕ေပၚက အခ်မ္းသာဆံုးလူျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္.... အသင္မွတ္မိရဲ႕လား! ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ငလွ်င္လႈပ္တဲ့အေခါက္တုန္းက အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿပိဳကုန္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီး ပိတ္မိေနၾကတယ္။ လူေတြကိုကယ္တင္၊ ကူညီႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး အသင္မွာရွိေပမယ့္ အသင္သြားမကူညီခဲ့ဘူး။ အသင္မရွိတုန္း အသင့္အိမ္ကို သူခိုးဝင္မွာစိုးတယ္၊ လုယွက္မွာစိုးတယ္ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ မ်က္စိေရွ႕ကအျဖစ္ေတြကို အသင္မ်က္စိမွိတ္ေရွာင္လဲြခဲ့ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္"
နတ္မင္းႀကီးရဲ႕စကားကို လူငယ္ကဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အားနာပါးနာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။
"လူေတြကို ကယ္တင္၊ ကူညီႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရးက အသင္ကိုေရာ၊ အသင့္ၿမိဳ႕ကိုပါ ဂုဏ္တက္ေစႏိုင္ေပမယ့္ အသင္လက္ေရွာင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္နက္ေမွာင္တဲ့ မိန္းမပ်ဳိငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို အသင္မွတ္မိေသးလား! အဲဒီေကာင္မေလးက အသင့္ကို အစဲြလမ္းႀကီး စဲြလမ္းေစခဲ့တယ္ေလ။ သူကလဲြရင္ အသင္ဘယ္သူကိုမွ မခ်စ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ အသင္ဖြင့္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ ဖြင့္ေျပာရင္လည္း အသင္ကုိ သူခ်စ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ လက္ထပ္ဖို႔ဆို ပိုေဝးတယ္လို႔ အသင္ထင္ၿပီး အျငင္းဆန္ကိုခံရမွာေၾကာက္တာနဲ႔ အသင္ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူးေလ။ အခြင့္ေကာင္းေတြကို အသင္ေဘးကေန တိတ္တဆိတ္ အသင္ျဖတ္ေက်ာ္ေစခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား!"
နတ္မင္းႀကီးေျပာသမွ်ကုိ လူငယ္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ဝန္ခံေနခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာလည္း မ်က္ရည္ေတြဝဲေနခဲ့တယ္။
"သူပါပဲ.. အသင့္ဇနီးျဖစ္ႏိုင္သူဟာ အဲဒီေကာင္မေလးပါပဲ။ ဘဝတစ္ခုကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး အသင္မွာရွိေပမယ့္ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြကို ခင္ဗ်ားလက္လြတ္ခဲ့တယ္"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြမွာလည္း အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြထဲမွာ အခ်စ္၊ အလုပ္အကိုင္၊ ရာထူး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ပါႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားက ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေရွ႕တိုးမယ့္ေျခလွမ္းကို ရပ္တန္႔လိုက္တတ္ၾကၿပီး အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။
အျငင္းဆန္ခံရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး လူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မဆက္ဆံရဲခဲ့ၾကဘူး။
အေလွာင္ခံရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး လူေတြနဲ႔မေျပာဆုိရဲ၊ ထုတ္ေဖာ္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။
ဆံုး႐ႈံးရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး တစ္ပါးသူအတြက္ မေပးဆပ္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
မေအာင္ျမင္မွာကိုေၾကာက္ၿပီး သြားမစမ္းသပ္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔အပါးကေန တိတ္တဆိတ္ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ့ၾကတယ္။
လူငယ္က နတ္မင္းႀကီးေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ထူးျခားတာေတြ သူ႔အေပၚက်ေရာက္မယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္လရာသီေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္။ သူ႔ဘဝဘာမွ မထူးျခားခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို တစ္ေယာက္တည္း တစ္သက္လံုး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရတယ္။
ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ နတ္မင္းႀကီးနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ျပန္တယ္။ နတ္မင္းႀကီးကိုေတြ႔တာနဲ႔ သူက "နတ္မင္းႀကီး.... အရွင္ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူေဌးျဖစ္မယ္ဆို၊ ရာထူးႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ ဇနီးေခ်ာေခ်ာရမယ္ဆို အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေနခဲ့တာ ဘာမွလည္းမရခဲ့ဘူး" လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီအခါ နတ္မင္းႀကီးက "အသင္ကို သူေဌးျဖစ္ႏိုင္တဲ့၊ ရာထူးရႏိုင္၊ ဇနီးေခ်ာေခ်ာရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေပးမယ္လို႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ဒီအခြင့္အေရးေတြကို လက္လြတ္ခဲ့တယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ လူငယ္က "အရွင္နတ္မင္းေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာမေပါက္ဘူး" လို႔ဆိုတယ္။
နတ္မင္းႀကီးက ဆက္ၿပီးေျပာျပန္တယ္။
"တစ္ခါတုန္းက ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ အခြင့္ေကာင္းတစ္ခုကို အသင္ရခဲ့တယ္မဟုတ္လား? ဒါေပမယ့္ အသင္ မလႈပ္ရွားခဲ့ဘူး။ ဆံုး႐ႈံးမွာကိုေၾကာက္ၿပီး အသင္သြားမစမ္းသပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္က မေၾကာက္မရြံ႔နဲ႔ သြားလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလူဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ၿမိဳ႕ေပၚက အခ်မ္းသာဆံုးလူျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္.... အသင္မွတ္မိရဲ႕လား! ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ငလွ်င္လႈပ္တဲ့အေခါက္တုန္းက အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿပိဳကုန္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီး ပိတ္မိေနၾကတယ္။ လူေတြကိုကယ္တင္၊ ကူညီႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး အသင္မွာရွိေပမယ့္ အသင္သြားမကူညီခဲ့ဘူး။ အသင္မရွိတုန္း အသင့္အိမ္ကို သူခိုးဝင္မွာစိုးတယ္၊ လုယွက္မွာစိုးတယ္ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ မ်က္စိေရွ႕ကအျဖစ္ေတြကို အသင္မ်က္စိမွိတ္ေရွာင္လဲြခဲ့ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္"
နတ္မင္းႀကီးရဲ႕စကားကို လူငယ္ကဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အားနာပါးနာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။
"လူေတြကို ကယ္တင္၊ ကူညီႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရးက အသင္ကိုေရာ၊ အသင့္ၿမိဳ႕ကိုပါ ဂုဏ္တက္ေစႏိုင္ေပမယ့္ အသင္လက္ေရွာင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္နက္ေမွာင္တဲ့ မိန္းမပ်ဳိငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို အသင္မွတ္မိေသးလား! အဲဒီေကာင္မေလးက အသင့္ကို အစဲြလမ္းႀကီး စဲြလမ္းေစခဲ့တယ္ေလ။ သူကလဲြရင္ အသင္ဘယ္သူကိုမွ မခ်စ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ အသင္ဖြင့္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ ဖြင့္ေျပာရင္လည္း အသင္ကုိ သူခ်စ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ လက္ထပ္ဖို႔ဆို ပိုေဝးတယ္လို႔ အသင္ထင္ၿပီး အျငင္းဆန္ကိုခံရမွာေၾကာက္တာနဲ႔ အသင္ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူးေလ။ အခြင့္ေကာင္းေတြကို အသင္ေဘးကေန တိတ္တဆိတ္ အသင္ျဖတ္ေက်ာ္ေစခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား!"
နတ္မင္းႀကီးေျပာသမွ်ကုိ လူငယ္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ဝန္ခံေနခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာလည္း မ်က္ရည္ေတြဝဲေနခဲ့တယ္။
"သူပါပဲ.. အသင့္ဇနီးျဖစ္ႏိုင္သူဟာ အဲဒီေကာင္မေလးပါပဲ။ ဘဝတစ္ခုကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး အသင္မွာရွိေပမယ့္ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြကို ခင္ဗ်ားလက္လြတ္ခဲ့တယ္"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြမွာလည္း အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြထဲမွာ အခ်စ္၊ အလုပ္အကိုင္၊ ရာထူး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ပါႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားက ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေရွ႕တိုးမယ့္ေျခလွမ္းကို ရပ္တန္႔လိုက္တတ္ၾကၿပီး အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။
အျငင္းဆန္ခံရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး လူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မဆက္ဆံရဲခဲ့ၾကဘူး။
အေလွာင္ခံရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး လူေတြနဲ႔မေျပာဆုိရဲ၊ ထုတ္ေဖာ္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။
ဆံုး႐ႈံးရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး တစ္ပါးသူအတြက္ မေပးဆပ္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
မေအာင္ျမင္မွာကိုေၾကာက္ၿပီး သြားမစမ္းသပ္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔အပါးကေန တိတ္တဆိတ္ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ့ၾကတယ္။
ေနာ္လည္း လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ေဆာ္ေလးတစ္ေဗြနဲ့ ဆံုဖူးပါတယ္ဗ်ာ.....သူေျပာျပတာေလးေတြ ကိုျပန္လည္ မွ်ေ၀တာပါေနာ္ သူက ရန္ကုန္ဒလ မွာေနပါတယ္......မူဆယ္ကေန ကၽြန္ေတာ့ကားကို 80000 ေပးျပီး အျမန္ေမာင္းခိုင္းပါတယ္..... သူ့ပံုစန္က ေၾကာက္လန့္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေလးပါကၽြန္ေတာ္လည္း အျမန္ေမာင္းေပးရတာေပါ့ဗ်ာ 80000 ေပးထားတာ ဆိုေတာ့.... ကြတ္ခိုင္ ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားမယ္ဆိုျပီး ေျပာေတာ့ သူက လားရွဳိးေရာက္မွ စားပါတဲ့ ကၽြန္မက ဒီလိုဒီလိုျဖစ္ခဲ့လို့ပါ ဆိုျပီး ေျပာျပ ပါတယ္ ...လားရွဳိး ေရာက္ေတာ့လည္း သင့္ေတာ္တဲ့ ဟိုတယ္ကို ရွာေပးျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ လိုက္ပါတယ္....
"ဘယ္လို ျဖစ္တာလည္းဗ် အမက......."
"ကၽြန္မကို အလုပ္ရွိတယ္ လခမ်ားမ်ား ရမယ္ဆိုျပီး အမၾကီးတစ္ေယာက္က လာေခၚတယ္ မူဆယ္ ေရာက္ေတာ့ တရုတ္ေကာင္ေလး ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ့ ေတြ့ေပးျပီး သူ့ကို ယူခိုင္းတယ္.. ကၽြန္မကလည္း ေကာင္ေလးက ေခ်ာေတာ့ သေဘာက်တာေပါ့...လက္မွတ္ထိုးျပီး ယူလိုက္တယ္...ယူျပီး ေနာက္ရက္ေတာ့ တရုတ္ျပည္ကို ေခၚသြားတယ္ ျပည္မၾကီး ေရာက္ေတာ့ ေျချပတ္ေနတဲ့ အဖိုးၾကီးဆီ ေရာင္းစားတယ္။ ကၽြန္မကို တရုတ္ေငြ 20000 နဲ့။ ျပီးေတာ့ သူက ျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္မကို အျပင္လည္း ေပးမထြက္ဘူး.....စားခ်င္တာ ေသာက္ခ်င္တာေတြေတာ့ အကုန္လုပ္ေပးတယ္။ ခိုင္းလည္းခိုင္းတယ္။ ပိုက္ဆံလည္း ေပးကိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ကိုေတာ့ အေစာင့္ေတြနဲ့ လႊတ္တယ္။ ၀ယ္ခ်င္တာ အကုန္ ၀ယ္ယူ ခြင့္ျပဳတယ္......ကၽြန္မလည္း ဆြဲၾကိဳးလက္စြပ္ နားကပ္ေတြ ၀ယ္ခိုင္းတာ ေပါ့.... အကုန္၀ယ္ေပးပါတယ္..... ဒါေပမယ့္ ေနရတာက မသန္စြမ္းတဲ့ အဖိုးၾကီးနဲ့ဆိုေတာ့ ထြက္ေျပးဖို့ စီစဥ္ရတာေပါ့။ အေစာင့္ေကာင္ေလးကို ညဳျပီး သူလုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ေပးျပီး စုထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြကို ယူျပီး သူ့အကူညီနဲ့ ေခြးျမင္ ကားစီးျပီး ေရြလီကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္.... ကံေကာင္းခ်င္ေတာ ့အစစ္ေဆးေတြကို ေရွာင္ႏိူင္ခဲ့ပါတယ္....ေရြလီေရာက္ေတာ့ သူတို့ေတြက ဖုန္းနဲ့ခ်ိတ္ ပံုျပျပီး လိုက္ရွာၾကပါတယ္.... ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ့ က်ယါေဂါင္ကို အျမန္လာၿပီး ခိုးေပါက္ကေန မူဆယ္ကို ေျပးလာရပါတယ္... ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခိုးေပါက္ ေက်ာ္တာနဲ့ သူတို့က မလိုက္ရဲေတာ့ဘူး...ဒါေပမယ့္ ဖုန္းဆက္ျပီး မူဆယ္က သူ့လူေတြကို ရွာခိုင္းတာေပါ့.... ဒါေၾကာင့္ အကို့ကို အျမန္ေမာင္းခိုင္းတာေပါ့....ကၽြန္မေတာ့ ကံေကာင္းလို့ ျပန္ေရာက္လာတာပါ..... ဟိုမွာ ျမန္မာမေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္.. တခ်ိဳ့ဆိုရာမေတြရွဳ.... ဘိန္းေတြရွဳျပီး ေၾကကြဲစြာနဲ့ပဲ သူတို့ဘ၀ကို ဇာတ္သိမ္းတဲ့ သူေတြလည္း ရွိသလို.... တခ်ိဳ့ဆို အိမ္ကိုပဲ ပိုက္ဆံလွန္းေထာက္ျပီး နာက်င္စြာနဲ့ ေျပးမလြတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္...... ကၽြန္မတို့ မိန္းကေလးေတြ အတြက္ အလုပ္ေပါတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မေတာ့ နားလည္သြားပါျပီ"
လို့သူကေျပာပါတယ္......ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တရုတ္နယ္စပ္မွာ ေနျပီး ကားေမာင္းတာ ဆိုေတာ့ ေတြ့ဆံုတာေတြေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေက်းဇူးျပဳျပီး ဒီဟာေလးကို ေမးလ္ကေန တစ္ဆင့္ မွ်ေ၀ေပးၾကပါလို့ပဲ ေတာင္းဆိုပါရေစဗ်ာ...မိန္းမလွေလးမ်ား သတိျပဳႏိူင္ေအာင္လို့ပါဗ်ာ.....လွေလ ေစ်းပို ရေလပါပဲတဲ့..... ေကာင္မေလးကိုေတာ့ ရန္ကုန္ကားဂိတ္ကို လက္မွတ္ျဖတ္ေပးျပီး ပို့ေပးလိုက္ပါျပီဗ်ာ.....သူ့လို ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား မျဖစ္ရေလေအာင္ တတ္စြမ္းႏိူင္သေလာက္ ကူညီေပးၾကပါလို့ ေတာင္းဆိုပါရေစဗ်ာ...... ဒီစာစုေလးကို မူမပ်က္ ေမးလ္ကေန သယ္ရင္းမ်ား မွ်ေ၀ေပးပါေနာ္...... အားလံုး မွ်ေ၀လိုက္ရင ္ေတာ္ေတာ္ေလး သိကုန္မယ္လို့ ေမွ်ာ္လင့္ထား ပါတယ္ဗ်ာ....... မွ်ေ၀ရင္လည္း မူမပ်က္ မွ်ေ၀ေပးၾကပါလို့ ေတာင္းဆိုပါရေစဗ်ာ......... စာနာ နားလည္ႏိူင္ ၾကပါေစလို့ ဆုေတာင္း ေပးလိုက္ပါ တယ္ဗ်ာ..... ၾကံဳတာေလးေတြကိုလည္း ဆက္လက္ မွ်ေ၀ေပးဖို့ ရွိပါတယ္ဗ်ာ...... အားလံုးေသာ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ထာ၀ရေပ်ာ္ရြင္စြာနဲ ့ ျမန္မာႏိူင္ငံ မွာပဲ မိဘေတြနဲ့ ေပ်ာ္ရြင္ေသာဘ၀က ိုျဖတ္သန္းႏိူင္ပါေစလို့ ဆုေတာင္းေပး လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ.................
ရရွိလာေသာ forward mail အတိုင္း ျပန္ၿပီး တင္ေပးလိုက္ပါသည္။ တစံုတရာ ျပင္ဆင္ျခင္း မရွိပါ။ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား အထူး သတိျပဳသင့္ပါသည္။
"ဘယ္လို ျဖစ္တာလည္းဗ် အမက......."
"ကၽြန္မကို အလုပ္ရွိတယ္ လခမ်ားမ်ား ရမယ္ဆိုျပီး အမၾကီးတစ္ေယာက္က လာေခၚတယ္ မူဆယ္ ေရာက္ေတာ့ တရုတ္ေကာင္ေလး ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ့ ေတြ့ေပးျပီး သူ့ကို ယူခိုင္းတယ္.. ကၽြန္မကလည္း ေကာင္ေလးက ေခ်ာေတာ့ သေဘာက်တာေပါ့...လက္မွတ္ထိုးျပီး ယူလိုက္တယ္...ယူျပီး ေနာက္ရက္ေတာ့ တရုတ္ျပည္ကို ေခၚသြားတယ္ ျပည္မၾကီး ေရာက္ေတာ့ ေျချပတ္ေနတဲ့ အဖိုးၾကီးဆီ ေရာင္းစားတယ္။ ကၽြန္မကို တရုတ္ေငြ 20000 နဲ့။ ျပီးေတာ့ သူက ျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္မကို အျပင္လည္း ေပးမထြက္ဘူး.....စားခ်င္တာ ေသာက္ခ်င္တာေတြေတာ့ အကုန္လုပ္ေပးတယ္။ ခိုင္းလည္းခိုင္းတယ္။ ပိုက္ဆံလည္း ေပးကိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ကိုေတာ့ အေစာင့္ေတြနဲ့ လႊတ္တယ္။ ၀ယ္ခ်င္တာ အကုန္ ၀ယ္ယူ ခြင့္ျပဳတယ္......ကၽြန္မလည္း ဆြဲၾကိဳးလက္စြပ္ နားကပ္ေတြ ၀ယ္ခိုင္းတာ ေပါ့.... အကုန္၀ယ္ေပးပါတယ္..... ဒါေပမယ့္ ေနရတာက မသန္စြမ္းတဲ့ အဖိုးၾကီးနဲ့ဆိုေတာ့ ထြက္ေျပးဖို့ စီစဥ္ရတာေပါ့။ အေစာင့္ေကာင္ေလးကို ညဳျပီး သူလုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ေပးျပီး စုထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြကို ယူျပီး သူ့အကူညီနဲ့ ေခြးျမင္ ကားစီးျပီး ေရြလီကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္.... ကံေကာင္းခ်င္ေတာ ့အစစ္ေဆးေတြကို ေရွာင္ႏိူင္ခဲ့ပါတယ္....ေရြလီေရာက္ေတာ့ သူတို့ေတြက ဖုန္းနဲ့ခ်ိတ္ ပံုျပျပီး လိုက္ရွာၾကပါတယ္.... ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ့ က်ယါေဂါင္ကို အျမန္လာၿပီး ခိုးေပါက္ကေန မူဆယ္ကို ေျပးလာရပါတယ္... ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခိုးေပါက္ ေက်ာ္တာနဲ့ သူတို့က မလိုက္ရဲေတာ့ဘူး...ဒါေပမယ့္ ဖုန္းဆက္ျပီး မူဆယ္က သူ့လူေတြကို ရွာခိုင္းတာေပါ့.... ဒါေၾကာင့္ အကို့ကို အျမန္ေမာင္းခိုင္းတာေပါ့....ကၽြန္မေတာ့ ကံေကာင္းလို့ ျပန္ေရာက္လာတာပါ..... ဟိုမွာ ျမန္မာမေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္.. တခ်ိဳ့ဆိုရာမေတြရွဳ.... ဘိန္းေတြရွဳျပီး ေၾကကြဲစြာနဲ့ပဲ သူတို့ဘ၀ကို ဇာတ္သိမ္းတဲ့ သူေတြလည္း ရွိသလို.... တခ်ိဳ့ဆို အိမ္ကိုပဲ ပိုက္ဆံလွန္းေထာက္ျပီး နာက်င္စြာနဲ့ ေျပးမလြတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္...... ကၽြန္မတို့ မိန္းကေလးေတြ အတြက္ အလုပ္ေပါတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မေတာ့ နားလည္သြားပါျပီ"
လို့သူကေျပာပါတယ္......ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တရုတ္နယ္စပ္မွာ ေနျပီး ကားေမာင္းတာ ဆိုေတာ့ ေတြ့ဆံုတာေတြေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေက်းဇူးျပဳျပီး ဒီဟာေလးကို ေမးလ္ကေန တစ္ဆင့္ မွ်ေ၀ေပးၾကပါလို့ပဲ ေတာင္းဆိုပါရေစဗ်ာ...မိန္းမလွေလးမ်ား သတိျပဳႏိူင္ေအာင္လို့ပါဗ်ာ.....လွေလ ေစ်းပို ရေလပါပဲတဲ့..... ေကာင္မေလးကိုေတာ့ ရန္ကုန္ကားဂိတ္ကို လက္မွတ္ျဖတ္ေပးျပီး ပို့ေပးလိုက္ပါျပီဗ်ာ.....သူ့လို ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား မျဖစ္ရေလေအာင္ တတ္စြမ္းႏိူင္သေလာက္ ကူညီေပးၾကပါလို့ ေတာင္းဆိုပါရေစဗ်ာ...... ဒီစာစုေလးကို မူမပ်က္ ေမးလ္ကေန သယ္ရင္းမ်ား မွ်ေ၀ေပးပါေနာ္...... အားလံုး မွ်ေ၀လိုက္ရင ္ေတာ္ေတာ္ေလး သိကုန္မယ္လို့ ေမွ်ာ္လင့္ထား ပါတယ္ဗ်ာ....... မွ်ေ၀ရင္လည္း မူမပ်က္ မွ်ေ၀ေပးၾကပါလို့ ေတာင္းဆိုပါရေစဗ်ာ......... စာနာ နားလည္ႏိူင္ ၾကပါေစလို့ ဆုေတာင္း ေပးလိုက္ပါ တယ္ဗ်ာ..... ၾကံဳတာေလးေတြကိုလည္း ဆက္လက္ မွ်ေ၀ေပးဖို့ ရွိပါတယ္ဗ်ာ...... အားလံုးေသာ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ထာ၀ရေပ်ာ္ရြင္စြာနဲ ့ ျမန္မာႏိူင္ငံ မွာပဲ မိဘေတြနဲ့ ေပ်ာ္ရြင္ေသာဘ၀က ိုျဖတ္သန္းႏိူင္ပါေစလို့ ဆုေတာင္းေပး လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ.................
ရရွိလာေသာ forward mail အတိုင္း ျပန္ၿပီး တင္ေပးလိုက္ပါသည္။ တစံုတရာ ျပင္ဆင္ျခင္း မရွိပါ။ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား အထူး သတိျပဳသင့္ပါသည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)
