တစ္ခါက ေရထမ္းသမား တစ္ဦးမွာ ေရအိုး ႏွစ္လံုးရွိသတဲ့။ ေရထမ္းသမားက အဲ့ဒီ ေရအိုး ႏွစ္လံုးကို ထမ္းပိုး တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ ဆီမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး ေရထမ္းထြက္ေလ့ ရွိတယ္။ ေရအိုး တစ္လံုးမွာ အက္ရာရွိေနျပီး ေရေတြ စိမ့္က် က်န္ေနရစ္ခဲ့လို႔ အဲ့ဒီ အိုးကေလးက ဘယ္ေတာ့မွ ေရအျပည့္ သယ္မေပးႏိုင္ရွာဘူး။ က်န္တဲ့ အိုးတစ္လံုးကေတာ့ အျပစ္ အနာအဆာ လံုးဝ ကင္းရွင္းေနတဲ့အတြက္ ေရကို အိုးအျပည့္ သယ္ေပးႏိုင္တာေပါ့။
အလြန္ေဝးတဲ့ ခရီး အတိုင္း ေရထမ္းသမား ေရထမ္းျပီး ျပန္လာတိုင္း အက္ရာနဲ႔ အိုးကေလးထဲက ေရဟာ အိုး တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ က်န္ေနခဲ့ျပီး က်န္တဲ့ တစ္ဝက္က အျမဲ လမ္းမွာ ယိုစိမ့္ က်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းမွာ ေရ တစ္ေခါက္ သယ္တိုင္း အိုးႏွစ္လံုးစာ အျပည့္ ဘယ္ေတာ့မွ မရဘဲ ေရ တစ္အိုးနဲ႔ တစ္ဝက္စာပဲ အျမဲ ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေရထမ္းသမားက ေရ သယ္လာလိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ၾကာလို႔ ေနခဲ့ျပီ။ အေကာင္းပကတိ အတိုင္း ရွိေနတဲ့ အိုးကေတာ့ အျမဲ ေရအျပည့္ သယ္ေပးႏိုင္တဲ့ အတြက္ သူ႔ရဲ႔ အျပစ္ကင္းမႈ အေပၚ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္ ေနတယ္။ အက္ရာနဲ႔ အိုးကေလး ခမ်ာမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႔ အျပစ္ အနာအဆာေၾကာင့္ ေရထမ္းသမား ပင္ပန္းရၾကိဳး မနပ္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြးေတြးျပီး ရွက္လို႔ မဆံုး၊ ဝမ္းနည္းလို႔ မဆံုး ျဖစ္ေနရတယ္။ ေရထမ္းသမားက ေရအျပည့္ အျမဲ ျဖည့္ျပီး သယ္ခဲ့ေပမဲ့ သူက ေရကို တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ အိမ္အေရာက္ သယ္ေပးႏိုင္ခဲ့တာကိုး။
အဲ့ဒီလို ခါးသီးတဲ့ ရံွဳးနိမ့္မႈ၊ သိမ္ငယ္မႈေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ခါးစည္း ခံခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အက္ရာနဲ႔ အိုးကေလး ဟာ ဆက္ျပီး သည္းမခံ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ျမစ္ေဘးနားမွာ ေရခပ္ ေနတဲ့ ေရထမ္းသမားကို ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အျပစ္ အနာအဆာ အတြက္ ခြင့္လႊတ္ ေပးပါ ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရွိေနတဲ့ ဒီ အက္ရာ ကေန ေရအျမဲ ယိုစိမ့္ျပီး က်န္ေနခဲ့လို႔ သခင့္အတြက္ ေရကို အျပည့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္ သယ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ သခင့္ လုပ္အားေတြ ဆံုးရွံဳးရသလို ပိုျပီးေတာ့လဲ ပင္ပန္းေနရတယ္။တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ မထမ္းႏိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ သခင္ ပင္ပန္းရက်ိဳး မနပ္ ျဖစ္ရတာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသလို အဲ့ဒီအတြက္လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္လွပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
အဲ့ဒီစကားကို ၾကားေတာ့ ေရထမ္းသမားက အက္ေနတဲ့ အိုးကေလး နားလည္ေအာင္ အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။
မင္းရဲ႕ တစ္ျခားဘက္ အျခမ္းမွာ မရွိဘဲ မင္းဘက္ အျခမ္းမွာပဲ ရွိေနတဲ့ ပန္းပင္ေတြကို လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သတိ မထားမိဘူးလား။ ငါက မင္းရဲ့ အားနည္းခ်က္ကို သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းဘက္အျခမ္းမွာ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြကို က်ဲျပီး စိုက္ခဲ့တယ္။ အိမ္အျပန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး မင္းဆီက က်တဲ့ ေရေတြက အဲ့ဒီ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြကို ရွင္သန္ၾကီးထြား ေစခဲ့တာေပါ့။ အခုဆို အဲ့ဒီ ပန္းပင္ေလးေတြက အပြင့္ေတြ ပြင့္ေပးလို႔ ငါ့ အိမ္အျပန္မွာ သူတို႔ကို ခူးခဲ့ျပီး ပန္းအိုး ထိုးလို႔ ရေနျပီ။ မင္းရဲ့ အက္ရာသာ မရွိခဲ့ရင္ ငါ့အိမ္ကို အခုလို က်က္သေရရွိျပီး လွပေနေအာင္ ဘယ္လို အလွ ဆင္ႏိုင္မလဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးမွာ အားနည္းခ်က္ ကိုယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။ အက္ရာနဲ႔ အိုးကေလး လိုပဲေပါ့။ အဲ့ဒီ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က၊္ အျပစ္အနာအဆာ ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝေတြကို အလြန္တရာ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းေအာင္ ဖန္တီး ေပးသလို ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ဆုလာဘ္ေတြလဲ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လို လူစားမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေကာင္းကြက္ေလးေတြကို ျမင္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲ့ဒီ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က၊္ အျပစ္အနာအဆာ ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ တည့္ေပးလိုက္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဒါေတြဟာ စိတ္ပ်က္ အားငယ္စရာေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဘဝရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈေတြ ျဖစ္လာမွာပါ။
Subscribe to:
Posts (Atom)
